Dagblaðið Vísir - DV - 16.09.1994, Blaðsíða 13

FÖSTUDAGUR 16. SEPTEMBER 1994
13
Menning
Úlfamaöurinn og friða: Jack Nicholson og Michelle Pfeiffer.
Stjömubíó - Úlfur: ★★ !4
Heit ástin úlfanna
efni stóðu kannski til þar sem hinum
innra hryllingi voru ekki gerð jafn
góö skil og hinum ytra, enda auðveld-
ara að láta góða fórðunarmeistara í
málið og setja úlfafés á hvaða sak-
leysislega dóna sem er.
Úlfur (Wolf).
Handrit: Jim Harrison og Wesley Strick.
Kvikmyndataka: Giuseppe Rotunno.
Leikstjóri: Mike Nichols.
Leikendur: Jack Nicholson, Michelle Pfeif-
fer, James Spader, Kate Nelligan, Richard
Jenkins, Christopher Plummer.
NYúrI
Vissulega ^
höfðu þeir
farið illa að
ráði sínu gagnvart
ungu hjúkrunar-
nemunum -
En hver þeirra bar þvílíkan
hefndarhug í brjósti eftir
öll þessi ár?
^ 895 kr,
á nœsta sölustað
og ennþá ódýrari í áskrift
i sima
63-27-00
Þjóðsagan um varúlfinn, manninn
sem breytist í úlf á fullu tungli og
hungrar þá í mannakjöt, hefur oft
og lengi verið kvikmyndagerðar-
mönnum hugstætt yrkisefni, bæði í
gaihni og alvöru. Sá gamalreyndi og
oft á tíðum frambærilegi leikstjóri
Mike Nichols hefur bætt einni slíkri
í safnið og fékk til liðs við sig ekki
ómerkara fólk en Jack Nicholson,
Michelle Pfeiffer, James Spader og
Christopher Plummer, svo einhverj-
ir séu nefndir.
Nicholson leikur útgáfustjórann
Will Randall sem er á heimleiö til
New York um snæviþakta vegi
Kvikmyndir
Guðlaugur Bergmundsson
Vermont eða New England (hann er
ekki samkvæmur sjálfum sér) þegar
hann verður fyrir því að úlfur bítur
hann, á fullu tungli.
Fljótlega eftir heimkomuna fer
Randall að líða eitthvað undarlega,
hið fyrsta sem hann verður var við
er að hár fer að vaxa í kringum bit-
sárið og skynfæri hans verða öll
miklu næmari en ella, skynfæri sem
siðmenningin hefur slævt. Og hvað
er dæmigerðara fyrir menningu okk-
ar en einmitt bókaútgáfa?
Á sama tíma og hann er hægt og
bítandi að breytast í úlf verður út-
gáfustjórinn að glíma við vargabælið
sem útgáfufyrirtækið er eftir að
auðkýfingur nokkur, Alden að nafni
(Plummer), tók það yfir og hyggur á
róttækar breytingar. Eiginkonan
(Nelligan) er honum líka ótrú með
Stewart (Spader), helsta lærisveini
han9 í útgáfunni og manninum sem
sækist eftir stööu hans og völdum,
þótt samviskan nagi þann kauöa að
innan. Nú, svo á Randall í sambandi
við Lauru Alden (Pfeiffer), dóttur
auðkýfingsins og vandræðabarn.
Vald án sektarkenndar. Ást án skil-
yrða. Þannig er það hjá úlfmum en
sjéddnast hjá manninum. Það er því
ekkert undarlegt að innst inni viiji
menn breytast í úlfa.
Úlfur hefur margt sér til ágætis,
skemmtilega og drungalega kvik-
myndatöku (sérstaklega er upphafs-
atriðið eftirminnilegt þar sem það
leiðir okkur inn í heim ævintýranna,
jafnvel ímyndananna og einhvers
konar klikkunar)' og góðan leik
helstu karla og kvenna, þótt Jack
Nicholson sé þar líklega fremstur
meðal jafningja. En þrátt fyrir öll
þessi góðu tilþrif nær myndin aldrei
að verða jafn sterk og áhrifamikil og
Flaututónleikar
Tónleikar voru í Listasafni Sigurjóns Ólafssonar í gærkvöldi. Friðrik
Óðinn Þórarinsson lék á ílautu og Peter Máté á píanó. Á efnisskránni
voru verk eftir Johann Sebastian Bach, Frederich Chopin, C.W. Gluck,
Francis Poulenc, F. Borne, Claude Debussy og Sergei Prokofiev.
Verkefnavalið á þessum tónleikum var fjölbreytt en samt býsna hefð-
bundið. Þau verk sem mest var í spunnið voru hin fræga Svíta Bachs nr.
2, Sónata Poulencs og Sónata Prokofievs. Þessi verk eru öll verðug við-
fangsefni, vel gerð og fallega hljómandi. Það sama má segja um dans
Glucks úr óperunni Orfeus og Evrídís og Syrinx eftir Debussy. Önnur
verk, sem flutt voru þarna, verða að teljast léttvægari enda þótt þau
Tónlist
Finnur Torfi Stefánsson
reyndu nokkuð á fingrafimi flautuleikarans. Það hefði hresst töluvert upp
á efnisvalið ef einhver nútímaverk hefðu fengið að fljóta með, enda er
af nógu að taka af góðum nýlegum verkum fyrir flautu.
Friðrik Óðinn hefur búið lengst af á Bretlandi og þar hefur hann feng-
ið tónlistarmenntun sína. Leikur hans var yfirleitt skýr og tær og komst
flest vel til skila. Túlkunin var yfirleitt hógvær, jafnvel fullhógvær. Stund-
um hefði hann mátt leika af meiri sannfæringu og krafti en það er nokk-
uð sem áreiðanlega á eftir að koma þegar þessum unga flautuleikara, sem
enn er í námi, vex reynsla og þroski. Peter Máté skilaði sínu hlutverki
vel eins og við var að búast. Honum virðist ekki láta neitt síður að leika
kammertónlist en einleiksverk og sýndi hann flautunni tilhlýðilega tillits-
semi svo sem vera ber. Samleikur þeirra félaga var yfirleitt nákvæmur
en stundum var eins og tilþrif mættu vera meiri.
RúRek - föstudagur og laugardagur:
Siórsveit Reykja-
víkur og
Bob Grauso
Það vantar eitthvað á djasshátíð ef
erigin er stórsveitin. Að þessu sinni
var það Stórsveit Reykjavíkur sem
sá um þann þátt mála. Stjórnandi
hennar er trompetleikarinn Sæbjörn
Jónsson. Sérstakur gestur stórsveit-
arinnar var bandaríski trommarinn
Bob Grauso. Hann var líka gestur
Tríós Ólafs Stephensens sem lék í
Menningarstofnun Bandaríkjanna á
föstudagseftirmiðdag. Um kvöldið
stjórnaði hins vegar Grauso Stór-
sveitinni í Súlnasal. Voru þar fluttar
allviðamiklar útsetningar eftir Bob
Mantooth á ýmsum þekktum lögum
auk hans eigin lags, „Shoehorn
Shuffle", en í því lék Grauso sjálfur
á trommurnar. Eitthvað var nú
hljómsveitin óþétt á köflum í þessum
lögum og ljóst að meiri tími hefði
mátt vera til æfinga. Stefán S. Stef-
ánsson sýndi bærilegustu takta á alt-
saxófón í lagi eftir Cannonball Add-
erley en Veigar Margeirsson tromp-
etleikari virtist ekki nógu vel kunn-
ugur hljómunum í „Alfie“. Hann stóð
sig miklu betur í Ráðhúsi Reykjavík-
ur daginn eftir en þar lék hljómsveit-
in það sem hún hefur verið aö æfa
nýverið undir stjórn Sæbjörns auk
nokkurra laga frá því í fyrra.
Hljómsveitin var miklu þéttari
þarna í Ráðhúsinu en kvöldið áður
og saxófóngeirinn sérstaklega í ess-
inu sínu. Grauso tók við af Einari
Val Scheving trommara í tveimur
verkum. í því síðara, „Outside St.
Louis", ásamt viðkomu í „St. Louis
Blues" áttu allir saxamir sóló, hvert
öðru betra, auk Gunnars Hrafnsson-
ar bassaleikara sem tengdi lögih tvö
með skemmtilegu sólói. Grauso sjálf-
ur var með ágætt stutt sóló og svo
framvegis en heildarsvipurinn var
Djass
Ingvi Þór Kormáksson
samt ekki góður.
„Blues for Thad“ í lokin var hressi-
legt og sýndi Stórsveitina frá sinni
bestu hlið. Með einhverjum fjárhags-
legum stuðningi væri örugglega
hægt að gera heilmikiö meira.
Sérunniö timbur
Heflað, sagað og fræst
eftir ykkar óskum
HUSASMIÐJAN
Verkstæði, Súðarvogi 3-5
©687700, beinns 34195