Dagblaðið Vísir - DV - 23.03.1999, Blaðsíða 15

ÞRIÐJUDAGUR 23. MARS 1999
15
ilpfs!
'—J
Áar okkar héldu því fram að hundurinn
væri besti vinur mannsins. Margir eru
þeirrar skoðunar enn í dag. Sum afþess-
um fjórfættu, loðnu og snoppufríðu spen-
dýrum fylgja eigendum sínum í vinnuna.
Er þá ekki hægt að segja að hundurinn sé
besti vinnufélaginn? Að minnsta kosti er
ekki hægt að finna tryggari vinnufélaga
og þeir kvarta aldrei svo heitið geti
Hann er jarðarberið á
rjómatertunni
Engir bastarðar eru nefndir eft-
ir ástarguðinum Eros. Yorks-
hire terrier-hundur Iðunnar
Angelu Andrésdóttur, kaupmanns í
skartgripaversluninni 1928, ber nafn
með rentu. Hann er ljúfur, stilltur og
snyrtilegur til fara. „Hann er óskap-
lega kelinn.“
Hversdags er honum pakkað inn til
að hann nagi ekki feldinn. Hárin
myndu þvælast fyrir. Hann er auk
þess í þunnri kápu. „Þessir hundar
fara ekki úr hárum. Þar af leiðandi
eru þeir ekki með undirfeld þannig að
þeim verður kalt.“ Á tyllidögum fær
Eros að skarta hárunum síðu og finu.
Hann er sýningarhundur og þá þýðir
ekki annað en að tjalda því sem til er.
Eros er oft með Iðunni í verslun-
inni og heldur þá til í lítilli tösku.
„Hún er rúmið hans en hann sefur
yfirleitt á daginn. Hann kíkir þó
stundum upp úr töskunni þegar böm
koma inn í verslunina. Svo fáum við
okkur stundum göngutúr því hund-
urinn þarf náttúrlega að pissa. Mað-
urinn minn tekur hann oft um miðj-
an dag. Hann vinnur heima en sinn-
ir ýmsum verkefnum úti um allan
bæ.“
Eros er eins árs og hjónin fengu
hann með það í huga að þau væru
alltaf með hann. „Þetta er lítill
kjöltm-akki og hann á að vera með
manni. Hundurinn er vinur manns-
ins. Eros er einn af heimilismeð-
limunum. Hann er reyndar ekki per-
sóna en næstum því.“
Eros fellur vel inn í umhverfið þar
sem glitrandi skartgripir í gamal-
dags stíl hanga í glerskápum. „Hann
er jarðarberið á rjómatertunni," seg-
ir Iðunn. Jarðarberið lætur ekki í sér
heyra. Það er sofandi í töskimni.
-SJ
„Hann er óskaplega geðgóður
og mjög tillitssamur. Þetta er
stór hundur og hann fer varlega
þegar böm eru annars vegar."
DV-mynd Teitur
Sankó nennir ekki alltaf
í vinnuna. „Hann stend-
m- ekki alltaf upp þeg-
ar ég fer að heiman á
morgnana." Það er
í lagi því Sankó
þarf ekki að stimpla
sig inn.
-SJ
**•*»*,
Góður spennujafnari
g hef Sankó með mér í vinn-
una svo hann sé ekki einn
heima og til að það sé eitthvað
aö gerast í kringum hann. Hundar
þurfa að hafa ákveðna rútinu og þeir
þurfa verkefiii sem þeir eiga að leysa.
Verkefiii Sankós eru m.a. að ná i
Morgunblaðið fyrir mig og halda á
lítilli handtösku sem ég á.“ Sankó er
níu ára golden retriever hundur
Lárusar Halldórssonar endurskoð-
anda. Sankó er fastur punktur í til-
veru starfsmannanna á endurskoðun-
arskrifstofu Lárusar.
Hundurinn er búinn að eignast
marga vini í gegnum starfið. „Við-
skiptamenn hjá mér spyrja eftir hon-
um ef þeir sjá hann ekki. Fólk tekur
honum yfirleitt vel. Ég passa þó alltaf
upp á að hundurinn vaði ekki í fólk.“
Lárus segir að Sankó hafi komið í
veg fyrir rifrildi. „Fyrir nokkrum
árum pantaði maður tíma og ég vissi
að hann ætlaði að skamma mig fyrir
eitthvað sem ég átti skilið. Hann kom
inn tilbúinn með ræðuna en um leið
og hann sá hundinn gerði hann þau
mistök að spyija hvað hann héti. Ég
sagði honum það og þar með var æs-
ingurinn fokinn út í veður og vind.
Við ræddum svo málin saman í ró-
legheitunum. Það er erfitt að vera
ósanngjam þegar svona skepna er í
sama herbergi."
í huga Lárusar er Sankó stórkost-
Iegur karakter. „Hann er óskaplega
geðgóður og mjög tillitssamur. Þetta
er stór hundur og hann fer varlega
þegar böm era annars veg-
ar. Hann veit hvað hann
má og hvað hann má ekki.
Hann er þó útsmoginn og
reynir stundum að gcuiga á
lagið. Hann sættir sig hins
vegar alltaf við þær reglur
sem gilda.“
„Það er regla hjá mér að taka utan um hann á hverjum degi. Hann knúsar á
móti og svo talar hann við mann.“ DV-mynd E.ÓI.
Frekur fékk hund
Neró er sjö ára collie-hundur.
„Það er ofsalega mikill leikur
í honum,“ segir eigandi hans,
Emil Pétursson leikmyndasmiður.
Emil rekur smíðaverkstæðið
Meistaraverk og hefúr Neró fylgt
honum í vinnuna frá því hann var
hvolpur. „Ef ég gæti ekki haft hann
í vinnunni myndi ég sennilega láta
lóga honum. Ég myndi ekki geta gert
honum það að vera lokaður inni á
heimilinu allan daginn."
Neró liggur yfirleitt fyrir utan
verkstæðið en fer inn þegar veður
gerast válynd. Hann leikm- sér að
spýtum og ýmsu drasli sem hann
ftnnur í vinnunni. „Hann kemur
stundum með eitthvað til min og vill
að ég kasti hlutnum svo hann geti
sótt hann. Stundum geltir hann á
mig og vill fá mig í smá eltingarleik
og þá hlaupum við saman. Það kem-
ur fyrir að hann þarf að vera inni í
bíl heilan dag. Það er ekkert mál en
þá sefúr hann bara.“
Emil eignaðist sinn fyrsta hund
þegar hann var 18 ára. Það var bast-
arðurinn Snoddas. „Foreldrar mínir
fóra í sumarfrí og ég fékk mér hund
af eintómri frekju. Mig hafði lengi
langað til að eignast hund en hund-
ar era miklir félagar.“
Emil og eiginkona hans eiga tvö
böm. Hann segir að Neró forðist
böm og reyna hjónin því að halda
bömunum og hundinum aðskildum.
„Hann sýnir þeim tennumar ef þau
toga í skottið á honum en hann reyn-
ir hins vegar ekki að bíta þau. Svo
leikur hann stundum við þau, sér-
staklega ef þau era úti. Þá reynir
hann til dæmis að stela af þeim
skóflunni. Hann hleypur með hana í
burtu og þau hlaupa grenjandi á eft-
ir honum. Það finnst honum ægilega
gaman."
Neró er annað í augum Emils en
ferfætt, loðið spendýr. „Þetta er mjög
góður vinur minn. Það er regla hjá
mér að taka utan um hann á hveij-
um degi. Hann knúsar á móti og svo
talar hann við mann,“ segir Emil og
líkir eftir hljóðunum i vini sínum.
-SJ