Ársrit Ræktunarfélags Norðurlands - 01.01.1973, Qupperneq 84

JÖHANNES SIGVALDASON:
HVAÐ ER HÆGT AÐ GERA VIÐ
BÚFJÁRÁBURÐINN?
Búfjáráburður er ekki o£t á dagskrá í íslenzkum landbúnað-
arritum. Er enda talinn hálfgerður vandræðagemlingur.
Mörgum finnst mykjan og taðið eða hvað það nú heitir,
sem frá skepnunum gengur, vera til óþurftar, leiði af sér
óþrifnað og útheimti mikla vinnu. I þessum pistli er sagt
ögn frá því hvernig þetta vandamál er úti í hinum stóra
heimi og frá þeim ráðum, sem þar er reynt að beita til að
leysa vandann. Uppistaðan í greininni er fengin úr danska
blaðinu „Ugeskrift for agronomer og hortonomer“, en í 8.
tölublaði 1973 er grein um þetta efni eftir danska ríkisráðu-
nautinn O. Brahe-Pedersen. Fer hér næst lauslega þýddur
útdráttur úr greininni:
Víða í heiminum hefur nú á næstliðnum áratugum verið
farið að reka stórbúskap á tiltölulega litlu landi. Er þá fóður
allt aðkeypt, líkt og hráefni í verksmiðju. Einkum í USA og
hinum sósíalistisku löndum hafa menn hrifizt af þess háttar
risaáhöfnum, en í dag finnast hér og þar í heiminum bú-
garðar þar sem áhafnir eru annað hvort hundruðir mjólkur-
kúa, þúsundir af holdanautum eða svínum, eða milljónir
af hænum. Einn af vanköntunum við þennan rekstur, er að
losna við búfjáráburðinn. Fyrir 20—30 árum þegar mengun
88