Ársrit Ræktunarfélags Norðurlands - 01.01.1973, Qupperneq 91

. .. Eg ætla svo að klikkja út með smásögu, sem eg hefi
einhversstaðar lesið. Það hafði eitthvað misheppnast fyrir
manni þeim, sem hana segir, hann var að missa móðinn,
sjálfstraustið á förum. En er hann sat svo og blíndi frain
fyrir sig, kom hann auga á konguló, sem var að fikra sig
upp þráð í horninu á herberginu. Hvað eftir annað hrap-
aði hún niður — en hún hætti ekki, missti ekki móðinn eða
traustið á sjálfri sér. Hún sagði auðvitað ekkert, en tilburðir
hennar töluðu skýrara en nokkur orð: Reyndu aftur.
Reyndu aftur. Og aftur og aftur reyndi hún, og loks tókst
henni að komast alla leið. Manninum var borgið. Og þegar
eitthvað síðar mistókst fyrir honum, þá minntist hann þraut-
seigju kongulóarinnar, og þessi orð hljómuðu án afláts í
eyrum hans: Reyndu aftur. Reyndu aftur. — Það var minnst
á það af einum unga manninum hér um daginn að nota
sunnudaginn, meðal annars til þess að lesa í náttúrunnar
stóru bók, skoða grösin og blómin sér til gagns og gleði.
Þar má vissulega margt læra, og eins af sumum dýrum og
skepnum bæði stórum og smáum. Einn af spekingum forn-
aldarinnar gaf liindum sínum það ráð að fara til maursins
og læra hyggindi af honum. Það ætti kannske betur við
hjá oss að láta kongulóna minna oss á ýmislegt. Eg ætla að
biðja ungu mennina að gefa henni auga, þegar hún verður
á vegi þeirra. Hún er iðin, sístarfandi og svo lagvirk, að
hiin býr til hjörur á hurðina yfir húsi sínu, og lokar jafn-
vel að sér, þegar hún er inn komin svo að enginn ónáði
liana. F.g hefi nefnt dæmi upp á sjálfstraust liennar og þrant-
seigju. En hún hefir líka enn einn kost, sem ekki er lítils
virði í lífinu; hún er framúrskarandi úrræðagóð. Það var
einu sinni gerð tilraun með þetta. Alnarlangri spítu var
stungið niður í stóran poll og konguló svo látin uppá spítu-
endann. Hún var þarna auminginn, eins og fangi á eyði-
skeri. Hún fór að litast um, fikraði sig ofan spítuna og
kringum hana niður við vatnið, sem í hennar augum var
eins og haf. „Eg er hér í laglegri klípu,“ hugsaði kongulóin,
„en ráðalaus dey eg ekki“. Og svo fór hún að spinna og
spinna; endinn lengdist smátt og smátt, andvarinn bar
95