Íslendingaþættir Tímans - 27.10.1971, Blaðsíða 4

MINNING
Þorsteinn Sigurjónsson
hótelstjóri
Fæddur 29. júní 1919.
Dáinn 22. ágúst 1971.
Nú, við andlát og útför Þor-
steins beitins Sigurjónssonar fyrr-
um hótelstjóra á Blönduósi, minn-
ist ég margra góðra stunda undir
hans þaki. Ekki sízt hans vegna
var jafnan tilhlökkunarefni að
koma til þorpsins litla og yfirlæt-
islausa við ósa Blöndu, í húsa- og
hjartahlýjuna, sem maður fann því
betur, sem komið var utan úr
meira myrkri, kulda og hríð.
Þorsteinn var með afbrigðum
skemmtilegur og aðlaðandi maður
— húmoristi af guðs náð. Var eng
inn vandi, jafnvel þótt maður væri
þreyttur, að una talsvert nætur
við leiftrandi frásagnir hans af
tilfallandi atvikum lífsins. Þor-
steinn var einn þeira manna, sem
gefin er sú náðargáfa, og koma
jafnan glöggu auga á hinar bros-
legu hliðar hversdagsleikans og
gefa þeim í gegnum frásagnarhæfi
leika sína gleði, líf og iit, — meira
að segja seiða fram bros og hlát-
Sparisjóð Akureyrar og gegndi því
enn, er „kallið“ kom svo snögg-
lega.
Elias Tómasson var góður vin-
ur vina sinna, umhyggjusamur
heimilisfaðir, sihugsandi um vel-
ferð og gengi barna og barna-
barna. Og það teygðist lítt á þeirri
taug, er batt hann bernskustöðv-
unum í Öxnadal. í öxndælskri
jörð kaus hann að bein sín yrðu
moldu orpin. Þangað var síðasta
förin farin eftir fjölsótta minning-
arathöfn í Akureyrarkirkju þ. 14,
september sl.
Við shiljum, hvað ástvinirnir
hafa misst og viljum eiga með
þeim minnínguna um Elías.
Jakob ó. Pétursson.
,jir af litlum tilefnum, að venju-
legra manna dómi. Slíkum töfrum
var Þorsteinn gæddur í óvenju-
lega ríkum mæli og gaf samferð-
armönnunum ósmáa hlutdeild í.
Hann beinlínis jós óspart dag
hvern af gnægtabrunni fyndni
sinnar og fjörs, og lyfti þannig á
sinn hátt viðmælendum sínum upp
úr deyfð og drunga hversdagsleik-
ans, meðan líf og heilsa leyfði.
Oft fann ég það greinilega,
hversu góður drengur og hjarta-
hlýr Þorsteinn var, alltaf, þegar
til kastanna kom, þótt surmun
fyndist stundum þjóta ónotalega í
skjá hans. Margir kynntust Þor-
steini sjálfsagt of lítið til þess að
dæma rétt manngildi hans —
þekkja hans rétta andlit, sem
hann oftlega skýldi bak við grímu
jafnvel nokkurs glannaskapar í
tali. En allir, sem kynntust Þor-
steiná «ð nokkru ráði, gátu ekki
bomizt hjá því að finna fullvel
fölskvalaus elskulegheit þessa gáf-
aða gæðadrengs.
Ég á ótalmargar glaðar og góð-
ar stundir Þorsteini upp að unna
nú við ótímabæra brottför hans af
þessum heimi. Að vísu byggðust
margra ára kynni okkar að mestu
á stopulum stundum gestkomandi
manns, en þau voru þó næg til
þess að finna, lifa og njóta óbrigð-
ullar hjálþfýsi og fyrirgreiðslu
þessa skemmtilega félaga. Ósér-
hlífni hans var einstök á allan veg
— og mér gat stundum ekki ann-
að en orðið hugsað til þess hvort
Þorsteini gæti virkilega enzt lengi
þessi örláti lífskraftur öðrum til
svo ríkulegrar upplyftingar . . .
Nú er hann þorrinn, og við erum
mörg, sem drjúpum höfði.
Ég trega Þorstein Sigurjónsson
og þakka honum hjartanlega nú
að leiðarlokum öll okkar kynni
frá fyrstu tíð. Ég bið honum bless-
unar á nýju tilverustigi, og trúi
því, að hann njóti nú og framveg-
is sjálfur uppskeru þeirrar gleði,
sem honum auðnaðist að veita öðr-
um í svo ríkum mæli hér á þessu
stundum- hálfdapurlega plani til-
verunnar. Ég votta háöldruðum
föður Þorsteins, blessuðum Sig-
urjóni, og öðrum aðstandendum
samúð mína og bið þeim hugarlétt
is við sorglegt fráfall hins ágaat-
asta manns.
Baldvin Þ. Kristjánsson.
t
4
fSLENDINGAÞÆTTIR