Íslendingaþættir Tímans - 27.10.1971, Blaðsíða 8

hendi, enda var allt fágað o{- prýtt
á heimili hennar, úti og inni.
Fyrstu árin mörg í Brimnesi
bjuggu þau í gömlum bæ, sem var
að sumu leyti um 100 ára gamall
og það nýjasta frá aldamótunum.
Var það sem geta má nærri, að
ýmsu leyti erfitt, þar sem öll nú-
tímaþægindi skorti. En húsmóðir-
in unga lét það ekki á sig fá. Hún
sameinaði aðdáanlega gamla menn
ingu, það bezta úr henni og kosti
hinna nýju. Smátt og smátt end-
urnýjuðu þau bæinn og endur-
bættu, eignuðust ýmsar vélar, úti
og inni, til aukinna þæginda, en
lengi óf Sigurður faðir hennar og
Anna dóttir hennar á gömlum vef-
stól, að fyrri tíma sið, efni í föt
og fleira.
Áherzla var lögð á ræktun í
Brimnesi, og eru nú mest allar
engjarnar orðnar að túni fyrir
löngu. Um 1955 var svo byggt
vandað nýtt sveinhús og hlöður,
fjós og fjárhús og unnu þeir að
þvi Björn og Steingrímur, tengda-
sonur Sigurlaugar.
Sigurlaug mat mikils gamlar
erfðir og átti sannkallað forngripa
safn, með ýmsum merkum grip-
um.
Hún var framúrskarandi veitul
og höfðingleg heim að sækja, glöð
og gestrisin.
Sama var, hvort komið var að
Brimrresi að nóttu eða degi, alltaf
voru viðtökurnar þær sömu. Börn-
um var hún innilega hlý og um-
hyggjusöm, en þó stjórnsöm, sem
bezta móðir, og nutu þess mörg
börn, bæði skyld og vandalaus,
sem þar voru í sumardvöl, eða
lengri tíma. Og dótturbörnin tíu
kömu daglega, og oft á dag, yfir
túnið heim til ömmu, í ýmsum er-
indum, og oftast mun hún hafa átt
eitthvað til að stinga upp i litlu
munnana.
Þau Gunnlaugur ólu upp elzta
son Önnu, dóttur Sigurlaugar,
Gunnlaug Steingrímsson, bifreiða-
viðgerðarmann á Hofsósi.
Auk þess voru þar drengir og
stúlkur árum saman í sumardvöl,
og fyrir kom, að börnum var kom-
ið þangað fyrir í lengri tíma, af
ýmsum ástæðum. Og öllum þótti
þar gott að vera og höfðu gott af.
Sigurlaug og Gunnlaugur höfðu
sérstakt lag á börnum og allur
heimilisbragur, rc^lusemi og
stjórnsemi var til fyrirmyndar.
Bæði voru þau vel hagorð og
höfðu milcið yndi af ljóðum og
lausavísum og kunni hún ógrynni
af þeim. Hún hafði og yndi af öll-
um góðum bókum, skáldritum og
fræðiritum, sérstaklega þjóðlegum
fróðleik, og var alltaf mikið lesið
í Brimnesi, og áttu þau gott bóka-
safn. Einnig var bókasafn Lestrar-
félagsins í sveitinni lengi þar til
húsa.
Hún kenndi mér ungri að meta
og dá t.d. ljóð Einars Benedikts-
sonar, sem mörgum fannst, á þeim
tímum, nokkuð stirfin og þung-
skilin. Kunni hún mörg þeirra ut-
an að og fór mjög vel með, t.d.
Dísarhöll, Ævintýr hirðingjans og
fleiri, og hygg ég, að hún hafi
kunnað flest kvæðin í Hafblikum
utan að. Einnig hélt hún mikið
upp á kvæði Davíðs Stefánssonar
og kúnni mörg þeirra.
Yndi hafði hún af leiklist og
hygg ég, að við höfum séð saman
flest leikrit, sem hér voru sýnd í
Reykjavík á þessum árum (1925—
‘28). Vissi ég, að hún skrifaði gam-
alli vinkonu sinni, norður í Skaga-
firði, efni leikritanna, í bréfum
sínum til hennar.
Á heimilinu í Brimnesi voru, í
mörg ár, þrjú gamalmenni, for-
eldrar Gunnlaugs, Halldóra og
Björn, og Sigurður, faðir Sigur-
laugar.
Allt var þetta indælis fólk, enda
var samkomulagið eins og bezt
varð á kosið.
Sigurður var mjög skemmtileg-
ur maður og kunni frá mörgu að
segja og aldrei féll honum, eða
þeim gömlu hjónunum, verk úr
hendi. Þau dóu öll í hárri elli og
Sigurlaug annaðist þau til hinztu
stundar, sem bezta dóttir.
Sömu vinnukonuna höfðu þau
frá því, að þau fluttust að Brim-
nési og þangað til hún dó, fyrir
nokkrum árum. Var hún þá búin
að vera við rúmið í mörg ár, en
vildi hvergi annars staðar vera en
á gamla heimilinu sínu, enda var
hún sem ein af fjölskyldunni. Sig-
urlaug annaðist hana til hins síð-
asta með sömu snilld og annað, er
hún tók að sér.
Sami vinnumaðurinn var hjá
þeim hjónum í áratugi og ól Sig-
urlaug upp dóttur hans, fram yfir
fermingaraldur, en hún kom á
heimilið tveggja ára. Var hún
henni einnig góð móðir.
Ég, sem þessar línur rita, á ótelj-
andi dýrmætar minningar um
þessa góður og mikilhæfu konu og
alla tryggð hennar við mig og
mína, um meira en fjörutíu ára
skeið, og fellur þar á hvorki blett-
ur né hrukka.
Ég kynntist henni fyrst ung
stúlka, hér heima í Reykjavík og
höfðum við mikið saman að sælda
í 3—4 ár, enda áttum við heima
í sama húsi.
Síðar heimsótti ég þau hjónin
og börnin norður að Brimnesi, oft
og mörgum sinnum. Illeyptum við
saman gæðingum um grænar
grundir, um hennar Ijómandi vor-
fagra Skagafjörð. Síðar leitaði ég
til hennar með börnin mín, í
sveitasæluna, af malbikinu, sumar
eftir sumar, og stóð með henni við
rakstur á túni og engjum, dag eft-
ir dag.
En aldrei var neitt erfitt eða
leiðiniegt í Brimnesi, því að alltaf
var um nóg að ræða, sagnir, skáld-
skap, örlög manna og kvenna, svo
að erfiðið gleymdist og dagarnir
urðu of stuttir.
Það var eins og að koma í for-
eldrahús, bæði fyrir mig og dreng-
ina mína, og við minnumst þess
enn í dag, með þakklæti er við
kveðjum hana innilegri hjartans
kveðju, að leiðarlokum og óskum
S
ÍSLENDINGAÞÆTTIR