Íslendingaþættir Tímans - 27.10.1971, Blaðsíða 22

vísu ekk: starfsbróðir þinn. En ég
kynntist þér samt og að eins að
öllu góðu. Einar E. Vestmann.
Minningin, sem ég á um þig lýs
ir sem bjartur geisli, í huga mín-
um. Ég minnist þín sem dreng
skaparmanns, sem var trygglynd
ur og bar göfgi í sinni og sál. —
Vertu sæll vinur. Guð blessi þig
og varðveiti. Allt vort ráð er í
guðs hendi.
Stormar geisa. Stofnar falla.
Styrmir, yfir jörðu alla.
Heimur blekkinganna hrynur.
Heim ert kominn, — góði vinur,
þangað, sem að
guðdóms-gróður
getur víixið, mildur, hljóður.
Heill sé þér, í þessum ranni.
Þarna er staður heiðursmanni,
er rís nú upp til dýrra dáða. —
Drottinn muntu spyrja ráða.
Guð, þér veiti gleði í önnum. —
í geislum heilagleikans,
sönnum.
Þótt ég sé þér eldri að árum.
Ellin sæki að gráum hárum.
Varstu á undan, upp á tindinn.
Eilíf nálgast fyrimyndin. —
Guðs er viljinn, vizkan, náðin.
Vilji drottins hefur ráðin.
Liðin minning blaðið brýtur.
Blossun lífsins aldrei þrýtur.
Þig ég man um mína daga,
minning sú er gleðisaga.
Hreinn í lund vinur varstu,
vináttuna sönnu barstu. —
Heill og djarfur,
drenglundaðúr,
dáður prýddur,
hress og glaður. —
Sé þig fyrir sjónum mínum,
sérstaklega í verkum þínum.
Kempulegur varstu að verki,
vinurinn minn. — Einar sterki.
Er þú barðir stál á steðja.
Stálið virtist hugann gleðja.
Þú varst heill, með eld í augum
innileik f sterkum taugum.
Hiartað milda ætið átti
einlævni. sem treysta mátti.
Þie é° kveð með þökk i huga.
þakktw>*; <;kal hryggð eí buga.
'r”ðs, vort böuð iwuiir.
Bles'im drottins dyg°ðin Hýtur.
Kvoð big.vinur kort að sinni.
Kem til þín, í eilífðinni.
Þ.J.
SVANHILDUR JDHANNSDÓTTIR
KENNSLUKONA
Fædd 14. okt. 1888
Dáin 31. júlí 1970.
Hinzta kveðja frá Þorbjörgu Sig
valdadóttur.
Svífur í hug minn löngu
liðin tíð,
svo ljós og heið.
Man ég hve þú varst
þekk og yndisfríð
á þroskaleið.
— Brosti þá sólin blítt
við grænni jörð
og bliki sló um kæran
Breiðafjörð.
Man ég það enn, er naut ég
rfáms hjá þér,
um nokkra stund.
Bernskunnar glóð þá brann
í æðum mér,
— en breysk var lund.
Leiddir þú mig, svo mild,
við þína hönd,
ég man þá knýttust
okkar tryggðabönd.
Æskan, hún leið. — Og leiðir
skildust að,
því lífsins önn
kallaði þig til starfs
á öðrum stað.
— Svo styrk og sönn
hlúðir þú að því bezta í
barnsins sál,
og brást til liðs við
unga gróðurnál.
Þannig leið ævin — eins og
sáðmannstíð,
með unað sinn.
Einnig votta ég eftirlifandi
ekkiu hins látna samúð mína. Svo
og börnum þeirra hjóna. ættingj-
um og vinum. að óglevmdum hin
um aldraða föður, Einari B. Vest
mann. —
Þórarinn Jónsson.
Ungbarnsins sál, svo óspillt,
hrein og blíð,
var akur þinn.
— Gleði þín var að glæða í
barnsins hug
þann gróðurmátt, sem ynni
á táli bug.
Dagsverki lauk
— og kyrrlátt ævikvöld
nú kom til þín.
— Dundu þá yfir dómsorð,
römm og köld,
með dulmögn sín.
— Beiðst þú f dauðans
biðsal langa stund,
með brostinn streng
— og djúpa bana-und.
Harpan er hlióðnuð.
— Sumri hallar senn
og sölna blóm.
„Hverf þú til duftsins“.
— Skynja skulum enn
vorn skapadóm.
22
fSLENDINGAÞÆTTlR