Íslendingaþættir Tímans - 27.10.1971, Blaðsíða 31

Sjötugur 29. sept. 1971
Sveinn Hjáhnarsson
bóndi, Svarfhóli
Hann fluttist ungur að Svarf-
hóli með foreldrum sínum, Guð-
finnu og Hjálmari. Þá var túnið
lítill skiki kringum gamlan bæ.
Núna stendur reisulegt steinhús
byggt fyrir stríð löngu áður en
slík hús voru algeng í sveitum, og
túnið hefur hann stækkað marg
falt.
Fátækleg orð, sem segja frá því
mikla starfi, sem unnið hefur ver-
ið í kyrrþey eins og mörg þrek-
virki, verða að gjalti frammi fyrir
svo hæverskum og lítillátum
manni sem Sveinn er.
Hann hefur verið bundinn við
störf sín öll þessi ár, vetur, sumar,
vor og haust, eins og islenzkir
hændur í þúsund ár. Giktin hefur
Ikreppt líkamann og stritið sett sitt
mark á hann, en hugurinn er sí
ungur, frjór og giettinn.
í gömlu kvæði eftir Björn Hall
dórsson stendur „ég skal þarfur
þrífa þetta gestaherbergi, eljan
hvergi hlífa sem heimsins góður
borgari“. Þessi orð Björns lýsa
Sveini vel, hver er betri borgari
heimsins en sá, sem aldrei leggur
styggðaryrði til nokkurs manns,
hlúir að því veikburða, hvort sem
það er gróðurinn eða skepnurnar
og vinnur hörðum höndum alla
sína tið?
Hann er kvæntur Línu Arn-
grímsdóttur og þau eiga átta böm,
sjö á lífi. Þau hafa verið samhent
um uppeldi barnana, enda komið
þeim vel til manns.
Það hefur verið sagt af vísum
manni að hamingjan væri það m.a.
að láta sig ekki langa til annars
lands þó að hanagalið að handan
bærist með blænum, sú hamingja
hefur fallið Sveini í skaut. Hann
hefur unnið á jörðinni allt sitt
líf, fegrað hana og bætt verið
gæfusamur í einkalífi sínu og get
ur nú litið ánægður til baka, elj-
an og ánægjan haldast oft í hend
ur.
Um leið og ég bið Svein afsök
unar á því að ég er ekki þess um-
komin að skrifa afmælisgrein um
hann eða gera grein fyrir lífsstafi
hans sem er mikið og þakkarvert,
bið ég hann að fyrirgefa þessi fá
tæklegu orð.
Það er nefnilega búið að út-
jaska svo mörgum orðum í ís
landi að þegar lýsa á góðum
manni veit maður varla hvað á að
segja.
Það er ekkert undarlegt að öll
börn laðast að Sveini við fyrsta
augnakast, því fyrir börnum þýðir
ekkert að látast.
Hjartanlegar afmælisóskir, og
hamingjuóskir, lifðu vel og lengi.
E.A.
Framhald af bls. 32.
niður í framfarasögu Þykkvabæj-
ar. Alls staðar kemur Hafliði við
sögu. Þegar nýtt skólahús var
byggt, árin 1936—39, studdi Haf-
liði mjög að þeirri þörfu fram-
kvæmd, enda í hreppsnefnd, skóla-
nefnd og sýslunefnd. í síðast töldu
nefndinni í hvorki meira né minna
en 30 ár. Sýnir þetta, svo að ekki
verður um villzt, traust það, sem
menn hafa borið til Hafliða — til
hárrar elli.
Þegar ég hitti Hafliða síðast, fyr
ir fáum dögum, spurði ég hann,
hvað honum hefði þótt mest í var-
ið í lífsstarfi sínu. Að vinna að
framfaramálum. Hann hefur mikla
trú á arðsemi vel meðfarinna
skepna, einkum nautgripa. Honum
er ljós gagnsemi kynbóta búpen-
ings — o<g hefur lagt sig mjög
fram við það, eins og áður segir.
Og ræktunin hefur borið ríkulegan
ávöxt. Landið, þótt ekki sé stærra
en á 40 hndr. jörð að fornu mati
gefur nú af sér meiri verðmæti í
jarðargróða <en nokkurs staðar ann-
ars staðar, miðað við stærð. Er
þetta ekki kraftavek? Jú, en það
hefur orðið að veruleika, vegna
dugnaðar ábúendanna og framsýni
forystumanna eins og Hafliða
í Búð, sem sneru vörn í sókn.
Þykkvibær er nú ein blómlegasta
byggð landsins.
Eg hef þekkt Hafliða í mörg ár,
eða síðan ég gerðist skólastjóri í
Þykkvabæ, haustið 1957. Mér kom
hann strax fyrir sjónir sem traust-
ur maður. Að Búð var gott að
koma. Það er lieiiuiii í bezta skiln-
ingi þessa orðs. Húsfreyjan, Guð-
rún Daníelsdóttir frá Guttorms-
haga, hefur staðið dyggilega við
hlið manns síns í rúmlega hálfa
öld. Á hún vafalaust mikinn þátt
í velgengni bónda síns. Af börn-
um þeirra, sem urðu sex, tvær
dætur og fjórir synir hafa synirn-,
ir allir fe.t byggð sína í Búðar-
landi. Vísast þeim, sem vilja vita
gjörr um Búðarheimilið, til við-
tals, sem ég átti við Hafliða og
birtist í tímaitinu Heima er bezt.
Þar fannst mér Hafliði eiga heima,
fyrstur Þykkbæinga i því ágæta
riti. Og mér finnst, að ef nokkur
núlifandi maður í Þykkvabæ ætti
það skilið að vera kjörinn heiðurs-
borgari sveitarfélagsins, væri það
Hafliði í Búð. Það skal virt, sem
vel er gert, áður en það er of
seint-
Þegar Hafliði varð 75 ára, 1961,
sendi ég honum eftirfarandi ljóð
línur:
Þú ert meira en skýr á skræður,
— skilur mínar kringumstæður.
Hafliði, þú ert hálfáttræður,
hraustur enn — með lífsfögnuð.
Fylgist vel með framsókn þjóðar
færa skal þér óskir góðar.
— Einhver seinna á þig ljóðar
áttræðan, ef lofar Guð.
Og áttræðisafmælið lét ekk> á
sér standa. Tíminn líður hratt.
Ekki held þig ellin beygi.
Undra lítil merki sér
þess, að átta áratugi
eigir nú að baki þér.
Hressan ég þig hitti að vanda,
Hafliði minn Guðmundsson.
Óðarmjöðinn enn þér blanda,
— undu í kærleik, trú og von.
Og enn er Hafliði í Búð hress
í anda. Að lokum:
Við þig, kæri vinur, segi,
víst með hressa lund:
Lifðu fram að lokadegi
laus við böl og und.
Auðunn Bragi Sveinsson.
ÍSLENDINGAÞÆTTIR
31