Íslendingaþættir Tímans - 27.10.1971, Blaðsíða 27

Jón Sigurðsson
fyrrv. hafnarvörður, Akranesi
Fæddur 25. marz 1888.
Dáinn 19. júlí 1971.
Jón Sigurðsson fyrrv. hafnarvörð
ur á Akranesi lézt 19. júlí s.l. eftir
rúmlega mánaðarlegu. Útför hans
var gerð frá Akraneskirkju 23.
júlí — á einum fegursta degi hins
sólríka sumars — að viðstöddu
fjölmenni.
Með Jóni Sigurðssyni er geng-
inn til moldar góður þegn bæjar-
félagsins og eftirminnilegur sam-
tíðarmaður. Hann fæddist að
Lambhaga í Skilmannahreppi 25.
marz 1888. Foreldrar hans voru
hjónin Margrét Þórðardóttir og Sig
urður Jónsson, er var kunnur hómó
pati á sinni tíð. Var hann ættaður
úr Kjósinni, en Margrét vestan af
Mýrum. Þau bjuggu 30 ár í Skil-
mannahreppi og Svínadal, lengst
af í Lambhaga. Árið 1906 fluttu
þau að Lambhúsum á Akranesi og
var Jón þá 18 ára. Eftir það var
heimili hans jafnan á Akranesi.
Systur átti Jón tvær og voru báð-
ar eldri. Sigurlín á Steinsstöðum á
Akranesi og Þóra í Lambhaga. Báð
ar kunnar húsfreyjur á sinni tíð og
eru margir afkomendur þeirra bú-
settir á Akranesi.
Jón kvæntist árið 1913, Ragn-
heiði Þórðardóttur frá Vegamót-
um á Akranesi. Hún er gjörvuleg
dugnaðarkona, sem staðið hefur
við hlið hans í lífsbaráttunni í tæp
60 ár með æðruleysi og reisn. Hafa
þau verið samhent í því að búa
sér og börnum sínum fagurt og
gott heimili. Þangað var mörg holl
ræði að sækja, þegar vandamál lífs
ins sögðu til sín. Af 9 börnum
þeirra létust 2 á fyrsta ári og tveir
synir þeirra létust á tvítugsaldri,
miklir efnismenn. Það var þeim
hjónum mikið áfall. Fimm börn
þeirra eru á lífi. Margrét og Helga
búsettar í Reykjavík og þrír synir
búsettir á Akranesi: Jón, Ríkharður
og Þórður. Hinir tveir síðastnefndu
voru lengi í fylkingarbrjósti ís-
lenzkra knattspyrnumanna og Rík
harður starfar enn að þeim mál-
um, svo sem kunnugt er.
Framan af ævi stundaði Jón
sjóinn eða í 33 ár. Var hann ým-
ist sem háseti, skipstjóri og stund-
um jafnframt útgerðarmaður. Oft
réri hann frá Sandgerði, sem var
venja Akurnesinga á þeim árum.
Hann var góður aflamaður og hepp
inn og farsæll í sjómennskunni.
Hafði hann gaman af því að sækja
gull í greipar Ægis og minntist oft
ýmissa ævintýra frá viðburðarríkri
sjómannsævi sinni. Þá var hann
ungur að árum og hinn mesti of-
urhugi. Jafnframt hafði Jón nokk-
um landbúnað fram eftir ævi og
alltaf einhverja garðrækt. Hann
var mikill atorku- og dugnaðar-
maður að hverju sem hann gekk
og lét aldrei verk úr hendi falla.
Það var honum sönn lífsnautn að
hafa fangið fullt af viðfangsefnum.
Þá var hann í essinu sínu.
Það var mikið happ fyrir Akra-
neskaupstað, er Jón var ráðinn þar
hafnarvörður 1945 og því starfi
gegndi hann fram á árið 1961 eða
þar til hann var orðinn 73 ára.
Starf hafnarvarðar er umfangsmik
ið og erilssamt. Hann hefur sam-
skipti við fjölda manna, bæði sjó-
menn sem koma í höfnina á farm-
skipum víðsvegar að og þá, sem
stunda fiskveiðar frá Akranesi.
Hann kynnir því bæinn út á við,
umfram flesta aðra starfsmenn
hans. Var Jón vel til þess fallinn
og í starfi sínu reyndist hann bæði
stjórnsamur og réttsýnn. Undu
menn vel að hlíta fyrirmælum hans,
því að bak við þau bjó einlægni og
festa hins ábyrga manns. Á
þessum árum reyndi mjög á lagni
og útsjónarsemi hafnarvarðarins,
því þá voru einatt mikil umsvif við
höfnina, en jafnframt þær mestu
hafnarframkvæmdir, sem þar hafa
verið gerðar 1945—‘47 og 1956—
’58 og reyndist þá oft erfitt að
koma skipum fyrir til afgreiðslu.
En allt tókst þetta vonum betur og
þá fyrst og fremst fyrir árvekni og
stjórnsemi hafnarvarðarins. Gagn-
vart bæjarfélaginu var hann holl-
ur og trúr starfsmaður. Minnist ég
jafnan með ánægju samstarfsins
við hann um málefni hafnarinnai
öll þau ár, sem ég var bæjar-
stjóri á Akranesi. Dáðist ég oft að
reglusemi hans, nákvæmni og trú-
mennsku um allt, sem varðað’
rekstur hafnarinnar. Og mér er
nær að halda, að þegar Jón lét af
starfi hafnarvarðar, hafi hann átt
vináttu allra þeirra, sem einhver
samskipti höfðu við hann.
Jón Sigurðsson var á atlan hátt
einstaklega vel gerður maður.
Hann var fróður um marga hluti,
viðræðugóður og gat verið smá
glettinn, þegar því var að skipta.
Að eðlisfari nokkuð skapríkur, en
bjó yfir svo þroskaðri skaphöfn,
að í umgengni var hann hlýr og
notalegur. Góðvildin og hjálpsem-
in brugðust aldrei. Hann var frá-
bær heimilisfaðir og leit á heimil-
ið, sem helgan reit, sem aldrei væri
nógu vel hlúð að. Umhyggian fyr-
ir hans nánustu átti sér engin tak
mörk. Hann lifði sannarlega eftir
því kjörorði að láta gott af sér
leiða, meðan dagur var á lofti. Öll-
um samferðamönnum sínum var
hann góður og ráðhollur. Hann var
gæfumaður, sem sigldi skipi sín’
heilu í höfn eftir langa og við-
burðaríka siglingu. Þannig varð
misvindasöm ævi hamingiudagur
er yfir lauk. Þeir eru því áreiðan-
lega margir, sem flytja Jóni þakk-
ir að leiðarlokum og blessa minn-
ingu hans. Jafnframt senda þeir
ástvinum hans einlægar samúðar-
kveðjur.
Dan. Ágústínusson.
fSLENDINGAÞÆVTIR
27