Íslendingaþættir Tímans - 27.10.1971, Blaðsíða 21

EINAR E. VESTMANN
„Hvenær, sem kallið kemur
kaupir sér enginn frí.
Þar læt ég nótt. sem nemur,
neitt skal ei kvíða því“ —
Þannig farast orð, sálmaskáldinu
mikla, — Hallgrími Péturssyni. Hall
grímur kveið ekki viðskilnaði við
jarðlífið, — þegar þetta líf er
kvatt og haldið áleiðis inn á eílifð-
arlöndin. —
En það eru fleiri en Hallgrím-
ur Pétursson sem ekki bera kvíða
í brjósti. Ég hitti vin minn Einar E.
Vestmann, nokkru áður en hann
dó. — Hann sagði við mig:
„Komdu blessaður og sæll, það
gleður mig að sjá þig“. — Emar , ’
var þá orðinn svipur hjá sfón
frá því sem áður var. Liíkamsþrek
ið var að þverra, en kjarkurinn og
reisn sálarinnar skein í gegn um
jarðneska starfstækið, — líkam-
ann. Úr augunum þínum, Einar
minn, skein öryggi hins innri frið-
ar. Öryggi, frá hinum eilífa mætti,
sem öllu gefur líf og öllu stjórn-
ar. — Ég tók kveðjunni þinni hlýju,
með einlægri vináttu og lagði í
fyllti á sama hátt. Hann var með
einhverjum hætti ráðgjafi, trúnað-
armaður og fróðleiksbrunnur
hverjum þeim er átti spurn ósvar-
að eða óleystan vanda. Ef eitthvað
var andstætt og maður ekki vel
fyrir kallaður, var oft að ganga
á fund Axels, það mundi dreifa
huganum og máske gæfist færi að
leita svars við einhverju því er á
manni hvíldi. Ef nýlokið var lestri
einhvers þess efnis er vakti áhuga
manns, svo sem skáldsögu, ljóða-
bókar eða blaðagreinar var gott að
líta inn til Axels og fróðlegt að
heyra álit hans. Ef rætt var um
orðalag í samningu bréfs, eða um
beygingu orðs eða stafsetningu, þá
var gjarnast viðkvæðið, spyrjið
þið Axel. Um lausnir marghátt-
aðra spurninga var til hans leitað,
álit hans og umsögn orkaði minna
tvímælis en spjall annarra. Nú
leitar enginn lengur úrskurðar til
Axels og ekki verður til hans geng
ið til þess að dreifa ásæknum vand
ræðum í hugþekku spjalli. Nú er
hornið hans tómt, enda er stofn-
unin nýflutt í nýrri og rýmri húsa
kynni og hornið hans ekki leng-
ur til, — slík er framvinda lífs-
ns.
Axel hafði nýlega lokið ferðalagi
til æskustöðvanna ásamt konu og
dóttur. Átti hann þar nokkra sól
ríka gleðidaga á því bjarta sumri
sem senn er liðið, og var hann
mjög ánægður yfir því ferðalagi.
Hann varð bráðkvaddur að heimili
sínu aðfaranótt 5. ágúst og fór
jarðarför hans fram 10. ágúst.
Samstarfsmenn og vinir kveðja
hann með hlýrri þökk og virðingu.
Ég flyt konu hans og börnum inni-
lega samúð og veit að minningin
um hann verður þeim hugljúf og
atgervi hans og karlmennska verð-
ur þeim hvatning og styrkur við
að standa af sér erfiðleika ókom-
inna ára, sem mæta okkur öllum
í margvíslegri mynd, — þá erfið-
leika sem fylgja því að vera mað-
ur.
Intlriði Imhiðason.
handtak mitt þá mildi, sem ég
hafði yfir að ráða. —
Þetta voru síðustu orðin, sem
okkur fór á milli, hérna megin
tjaldsins. —
„Að heilsast og kveðjast, það er
lifsins saga.“ —
Einar E. Vestmann fæddur 4.
júlí 1918. dáinn 11. ágúst 1971.
Foreldrar hans eru, Einar B. Vest-
mann og Guðríður Nikulásdóttir.
Þau hjónin fluttust vestur til
Winnipeg, árið 1912.
Einar E. Vestmann fæddist að
Gimli, í fylkinu Manitoba, í
Kanada. — Einar B. Vestmann
missti konu sína, Guðríði árið
1929. — Flytzt heim til íslands
með börn sín, árið 1930, — setzt
að á Akranesi.
Einar E. Vestmann kvænist Guð
laugu Jónsdóttur 20. ágúst 1941 á
afmælisdegi Guðríðar móður hans,
hefði hún þá lifað hér, á voru
tilverusviði.
Einar E. Vestmann var stór mað
ur og vasklegur. Hann var hvers
manns hugljúfi, laðaði menn að
sér með hispursleysi sínu og alúð.
— Einn starfsmaður í sömu iðn-
grein og Einar stundaði, — (járn-
smiðinni), lét svo ummælt. „Það
var gott að vera í návist hans.“ —
Hin létta lund Einars E. Vest
manns og einlægni, laðaði alla að
honum.
Þetta eru ummæli manns, sem
vann með Einari E. Vestmann
livern virkan dag, á meðan hann
lifði hér og starfaði. — Þessi vitn-
isburður segir mikið og lýsir Ein-
ari vel.
Framanskráð orð voru við mig
töluð sama dag og jarðarförin fór
fram.
Einar, vinur minn. Fátt eitt er
sagt enda megna orðin svo litils og
túlka svo fátt um hið sanna hug
arþel og hjartalag, hvers eins. —
Þar sýna verkin bezt, hvaö var
gert og hvernig unnið var. — Ein-
ar E. Vestmann var verkmaður
mikill og vandaði sín störf, svo
segja þeir sem þekktu hann bezt
Ég, sem þessi orð rita, var að
ÍSLENDINGAÞÆTTIR
21