Íslendingaþættir Tímans - 27.10.1971, Blaðsíða 13

BRÆÐURNIR
Ólafur Sigurðsson
frá Efri-Rauðalæk, Holtum, Rang-
árvallasýslu.
Fæddur 22. júní 1887.
Dáinn 26. ágúst 1971.
OG
Jón Sigurðsson
frá Efri-Rauðalæk, Holtum, Rang-
ái-vallasýslu.
Fæddur 2. sept. 1895.
Dáinn 30. sept 1971.
Örfá minningarorð.
Það er svo margs að minnast
þegar mætir kveðja. Já, sannar-
lega er margs að minnast þegar
við hjónin nú kveðjum tvo bræð-
ur mannsins míns, er létust yieð
svo skömmu millibili. Miklir kær-
leikar voru á milli bræðranna og
stundum að sér túnaslátt í ákvæð-
isvinnu, og var- mér sagt, að hann
slægi dagsláttuna á sæmilega
greiðfæru túni á 7 til 8 klst. Hann
var greindur maður og ræðinn og
aldrei sá ég hann öðru vísi en
glaðan í bragði, jafnvel þótt hann
ætti í seinni tíð örðugt um mál
vegna vanheilsu sinnar. Hann átti
við umkomuleysi og fátækt að
stríða framan af ævi, en bomst vel
af er á leið. Áhugasamur var hann
um þjóðmál og hafði ákveðnar
skoðanir á þeim málum. Hann var
einn af þeim, sem haldið hafa
saman Sunnudagsblaði Tímans og
íslendingaþáttum, hvorutveggja
frá öndverðu, og lét binda inn
vandlega. Fer vel á því, að þessir
þættir geymi nafn hans og það,
sem hér er skrifað um hann, sem
raunar er ekki nema örstutt ágrip
af sögu, sem sjálfsagt hefði getað
orðið löng og læsileg, ef kunnáttu
samur ævisöguritari eða „skáld
menni“ hefði um hana fjallað á
meðan tími var til.
G.G.
fjölskyldunnar allrar. Foreldrar
þeirra, þau hjónin að Efri-Rauða-
læk í Holtum, þau Sigurður Ólafs
son bóndi og kona hans Guðrún
Bjarnadóttir voru þekkt að mann-
kostum. Þar fæddust þeir bræð-
urnir og ólust upp ásamt systkin-
unum við reglusemi og vinnu, eins
og þá gerðist. Sex voru börnin er
upp komust, en fimm þeirra eru
nú horfin yfir móðuna miklu.
Ólafur Sigurðsson vann við bú
foreldra sinna til ársins 1929, en
þá fluttist hann til Reykjavíkur og
dvaldi þar til dauðadags þ. 26. ág.
sl. Jón átti heima að Rauðalæk alla
ævi að undanskildum tveimur ár-
um (um 1930). Báðir voru þessir
bræður vandaðir svo af bar til
orðs og verka, og aldrei brást
tryggð þeirra þar, sem vinsemd
náði að festa rætur.
Því höfum við hjónin svo mik-
ið að þakka, við sem í svo ríkum
mæli nutum mannkosta þeirra.
Ekki get ég lokið svo þessum
fáu línum, að ég ekki minnist á
þau hjónin á Rauðalæk, Ólafíu Sig
urþórsdóttur og Harald Halldórs-
son og börn þeirra, er með alúð
sinni og umönnun veittu Jóni Sig-
urðssyni mági mínum sikjól til
hinztu stundar. Það var hans heit-
asta ósk að fá að sofna síðasta
blundi að Rauðalæk, og fyrir kær-
leikslund nefndrar fjölskyldu gat,
sú ósk hans uppfyllzt.
Að loknu starfi ljúft er hvíld
að finna
og lúnum verður svefninn
hinzti vær,
að koma heim, til Krists
og vina sinna
frá kulda heims, mun létt
sem vorsins blær. >
Þótt móða skilji lífs
og dauða löndin
og ljúfra bræðra nú sé
höndin köld, j
þá slitna aldrei bróður-
kærleiks böndin j
og bjart er yfir minninganna
fjöld. |
\
Já, minning vakir mæt
í okkar hjörtum I
því manndóms lund í hjörtum í
ykkar brann, |
hið milda skin frá morgni > ■
æsku björtum í
er meira vert en nokkur 1
' þakka kann. ]
Að lífi og dauða ljúfur >
Drottinn ræður, j
það léttir harm og styridr \
huga manns. j
f friði Guðs nú farnir >
eru bræður ’
tii fegra lands á vegum
kærleikans. |
Ólafía Bjarnadóttir.
13
ÍSLENDINGAÞÆTTIR