Andvari - 01.01.1947, Blaðsíða 13

ANDVARI
Stephan G. Stephansson
9
„sem verða vildi“ úr sjálfum mér, og þegar hingað kom,
þá rétt tvítugur, mótaður svo, að verða lítið steyptur upp.
Bækur. Þær hefur mig sífellt skort. Á lieimili mínu voru
engar til, sökum fátæktar, nema „guðsorða-bækur“ venju-
legar. Fram að fermingu átti ég engar, nema „Vidalíns-post-
illu“, tannfé mitt, sem móðursystir mín, Anna, gaf mér,
„Gröndalskver" gamalt, þ. e. kvæði Benedikts „assessors“,
senr einhver gaf mér „af því að við hefðum verið í ætt saman ,
„Njólu“, sem 'Helga föðursystir mín sendi mér að gjöf, og
„Grútar“-biblíu. En ég las allt, illt og gott, sem ég náði til.
Komst í mjúk svo mikinn hjá tveimur „bókamönnum“ í ná-
grenninu, að mér voru allar þeirra bækur velkomnar. Lestrar-
félag var líka í hreppnum, og faðir minn í því. Ég sullaðist
því um ógrynnin öll af ýmsum skruddum, mörgum skrifuð-
um, t. d. sögur, rímur, árbækur, „þætti“ Hjálmars og Gísla,
Lærdómslistafélagsritin, Klausturpóstinn, „Landsuppfræðinga“
Magnúsar Stephensens, auk flests, sem nýtt kom út, eftir
að ég kom í Víðimýrarsel. Þegar í Bárðai'dal kom, átti Jón
húsbóndi minn æði margt af bókum, og var félagi í Bók-
menntafélaginu. Bókstaflega „lá ég því alltaf uppi á öðrum .
Þegar vestur kom, átti ég þó „koffort" fullt af bókarusli, sem
ónýttust á flutningi til Dakota frá Wisconsin. Nú á ég ekki
svo fá rit, flest á ensku og gjafir frá vinum minurn, t. d. Hirti
Þórðarsyni raffræðing í Chicago, sem flestar eru metfé á ein-
hvern hátt. En t. d. ég lield ég eigi enga íslendingasögu aðra
en Sturlungu og „Þættina“. Hef aðeins búið að því, sem í méi
bangdi að heiman. Hér er samt „Lestrarfélag" islenzkt, sem
leita má til. Ég hef lesið ekki all-fá ensk tímarit og valið þau
eftir mínu viti, t. d. „The Index“, „The Open Court“, „The
Independent", „The Nation“. Hirt minna um þau, sem flestir
lesa. Verst hefur mér fallið að eiga ekkert að flýja til, segjum.
orðabækur og þess konar, þegar mig rak sjálfan á sker, sem
oft hefur víst verið, bæði afvitandi og ovitandi. En, eftir allt
þetta í-mig-rusl, er ég hvergi nema fáfróður, sem sé, eins og
enskan segir: „Gutla með gervihönd, en hef þó hvergi hand-