Andvari - 01.01.1947, Blaðsíða 24

20
Stephan G. Stephansson
ANDVARI
saknað mín. Kom út og kallaði, ég svaraði ekki. Vildi ekki
láta hana sjá mig svo á mig kominn, en hún gekk fram á mig.
Spurði mig, hvað að gengi, ég vildi verjast frétta, en varð
um síðir að segja sem var. Eftir þessu sá ég seinna. Mörgum
árum á eftir heyrði ég mömmu segja frá þessu, en ég hélt hún
hefði löngu gleymt því. Hún bætti því við, „að í það sinn hefði
sér fallið þyngst fátæktin“. Tvisvar síðar, einu sinni heima,
öðru sinni hér, hefur mér boðizt ávæningur þess, sem gat verið
byrjun til skólagöngu, en ég hef hafnað. í öðru sinni vorum
við öll ráðin til vesturfarar, svo ekki varð við snúið. í hitt
skiptið, hér, hefði ég orðið að láta foreldra mína, aldurhnigna
og útslitna, sjá fyrir sér sjálf, hefði ég reynt að reyna á. Nú
veit ég ekki, nema lærdómsleysið með öllum sínum göllum
hafi verið lán mitt, svo ég uni vel því, sem varð.
Á Akureyri biðum við vesturfarar 1873 hrossaflutnings-
skipsferðar til Skotlands, með gömlu „Zueen“, mesta sæ-
drelli, sem söklc við strendur Skotlands ári síðar eða svo,
eins og sagt hefur verið um „Camoens“, sem síðar flutti ís-
lendinga. Meðan við dvöldum á „eyrinni“, tókum við nokkrir
Bárðdælir það upp að leigja okkur róðrarbát til fiskifangs og
skemmtunar. Eitt sinn, snemma á „vertíð“ þeirri, mætti okk-
ur maður, aldraður og höfðinglegur, við bryggjusporðinn, þar
sem við lentum. Það var Pétur Havsteen amtmaður. Hann
tók okkur tali, sagði hver hann var, byggi í nágrenni við bæ-
inn, en riði til Akureyrar flesta daga sér til hressingar. Hafði
þá látið af embætti. Þessum sið hélt hann, meðan við rerum.
mætti okkur á bryggjunni og ræddi um margt, mest um Aw-
eríku, og var hlynntur vesturferðum. Eitt sinn sáum við, langt
frammi, að karl stóð og beið okkar lengi á bryggjunni, svo
okkur furðaði. Þegar við náðum upp, heilsaði hann okkur
glaðlega að venju. Sagðist nú hafa komið með fyrra móti.
til að verða fyrstur til að segja okkur fréttir, sem myndu
gleðja okkur: Sézt hefði í „kíki“ til „Zueen“ úti á firði, og
myndi vera vís til hafnar fyrir kvöldið. Rétti olckur svo
„mark“ (16 skildinga), bað okkur að ganga upp á „Bauk
(gistihús Jensens) og drekka minni sitt, því nú myndum