Andvari - 01.01.1947, Blaðsíða 23

ANDVAHI
Steplian G. Stephansson
19
veldlega lagt hann, var þá vanari við tusk, staklc höndunum
í vasana, hann sótti ákaft og datt á sínu bragði og meiddi
sig. Svo illa féll mér þetta, að ég man það enn, þó ekki hefði
ég orð á því þá. I Mjóadal kvað ég mestar vitleysur. Hafði
samt reynt það löngu áður. Ef til vill var það vegna þess, að
þá las ég minna, færri bækur að fá og margt lesið áður, en
klúðra mátti saman hendingum, hvar sem stóð. Eitt hef ég
rekið mig nokkrum sinnum á, sem ég get hvergi heimfært.
Það hefur viljað til, að upp úr mér hefur dottið eitthvað, sem
ég aðeins sagði sem alvörulausa öfga, til að ofbjóða öðrum
og hafa þá af mér. Síðar hefur þetta orðið sannfæring mín
að mér óafvitandi, og án þess ég hafi verið að reyna að íétt-
Iseta tilsvar mitt. Vinnukona var mér samtíða í Mjóadal,
kappdeilin mjög, réðst oft að mér, án þess þó að vera illa
til min. Stundum vildi ég sneiða hjá því. Eitt sinn riðum við
til kirkju nokkur saman. Ég þagði, sokkinn ofan í ánægjuna,
dalurinn var svo sumarfagur, veðrið svo blítt. Hun tekui þá
til að lofa og vegsama biblíuna og sneri sér að mér. Ég nærri
reiddist, að hún raslcaði unun minni, og um biblíuna var ég
ekkert að hugsa. Hún þrámælgdi, svo ég varð að svara ein-
hverju, og það var: O jæja, viðlika og aðrar biblíur, l. d. Edda.
Sjálfur hafði ég þá ekkert slíkt álit, og hafði ekkert lieyit né
lesið i þá átt. Þetta var mitt græzku-glens. En þá tók hún
tyrst til fyrir alvöru svo ég varð að verja mína öfga. Lg var þá
kunnugur báðum bókunum. Móti hverju liennar sönnunai-
gildi úr biblíunni færði ég líkt til úr Eddu einhvers staðar, svo
henni varð örðug eftirreiðin á biblíunni, og varði þó deilan
langa kirkjuleið. Nú hef ég þá trú, að i aðalstefnunni hafi ég
i rælni byggt betur þá en ég hafði sjálfur ávænu af. Þannig
hefur mér oftar farið.
í Viðimýrarseli langaði mig mjög að ganga á skóla. T. d.
eitt haust var ég liti staddur í rosaveðri. Sá 3 menn ríða upp
Vatnsskarð frá Arnarstapa. Vissi, að voru skólapiltar á suð-
Urleið, þar á meðal Indriði Einarsson, kunningi minn og sveit-
Ungi» sitt fyrsta ár til skóla. Mig greip raun, ekki öfund. Fór
kjökra. Þaut út í þúfur, lagðist niður i laut. Mammá hafði