Andvari - 01.01.1947, Blaðsíða 63

ANDVARI
Stýrimannanöfn í Njálu
59
rétt upp frásögnina um hana: „Gunnar siglir úr Austurvegi
með fé miklu. Hann hafði tíu skip og hélt til Heiðabæjar í
Danmörk. Haraldur konungur Gormsson var þá á land upp.
Honum var sagt til Gunnars og það með, að engi var hans
maki á öllu íslandi. Hann sendi menn sína til hans að bjóða
honum til sín. Gunnar fór þegar á konungsfund. Konungur
tók við honum vel og setti hann hið næsta sér. Þar var Gunnar
hálfan mánuð. Konungur hafði það að gamni, að hann lét
Gunnar reyna ýmsar íþróttir við menn sina, og voru þeir
engir, að neina íþrótt hefðu til jafns við hann. Konungur
mælti til Gunnars: „Svo virðist mér sem óvíða muni þinn
jafningi fást.“ Konungur hauð að fá Gunnari kvonfang og ríki
mikið, ef hann vildi þar staðfestast. Gunnar þakkaði konungi
boð sitt og mælti: „Fara vil ég fyrzt til íslands og finna vini
mína og frændur." „Þá munt þú aldrei aftur koma til vor,“
segir konungur. „Auðna mun þvi ráða, herra,“ segir Gunnar.
Gunnar gaf konungi langskip gott og armað fé mikið. Kon-
ungur gaf honum tignarklæði sín og glófa gullfjallaða og
skarband — og gullhnútur á — og hatt gerzkan. Gunnar fór
irorður til Hisingar. Ölvir tók við honum báðum höndum.
Hann færði Ölvi skip sín og kallar það vera hlutskipti hans.
Ölvir tók við fénu og kvað hann vera góðan dreng og bað
hann vera þar nokkra hríð.
Hallvarður spurði Gunnar, ef hann vildi finna Hákon
jarl. Gunnar sagði sér það vera nær skapi, — „því að nú er
eg að nokkru reyndur, en þá var ég að engu, er þú baðst þess“.
Síðan bjuggu þeir ferð sína og fóru norður til Þrándheims á
fiind Hákonar jarls, og tók hann vel ATið Gunnari og bauð
honum að vera með sér um veturinn. Hann þekktist það, og
virðist hann hverjum manni vel. Að jólum gaf jarl honum
gullhring. Gunnar lagði hug á Bergljótu frændkonu jarls.
Hg tannst það oft á, að jarl myndi hana hafa gift honum, ef hann
hefði nokkuð þess leitað. Um vorið spurði jarl Gunnar, hvað
hann vildi ráða sinna. Hann kvaðst vilja til íslands. Jarlinn
kvað vera lítt ært í landi „og mun lítil litsigling, en þó skalt
hn hafa mjöl og við á skip þitt.“ Gunnar þakkaði honum og