Andvari - 01.01.1947, Blaðsíða 25

ANDVARI
Stephan G. Stephansson
21
við aldrei oftar sjást. Þakkaði okkur kynnin og bað, að okkur
farnaðist æ sem bezt. Einn dag gekk ég út á Oddeyri og við
fleiri. Erindi mitt að sjá Einar i Nesi, sem þar var það sinn
kaupstjóri Gránufélags. Mér leizt á hann líkt og Vögg á Hrólf
konung, sat á skák og reri, og þagði löngum. Gunnar sonur
hans gegndi búðarstörfum, sem voru lítil. Inn í búðina kom
sjómannahópur. Einn vék sér að Einari, dró fram pening og
sýndi honum, kvaðst hafa fengið hann fyrir eitthvað hjá
amerískum sjómanni og bað Einar að segja sér, hvers virði
skildingurinn væri. Einar leit á og rétti til baka með þeim um-
mælum, að „bezt myndi að sýna þetta vesturförunum þarna,
því að líkindum myndu þeir þekkja mynt landsins, sem þeir
væru að flytja til“. í mig seig, að þetta væri ertni. Bað mann-
inn að lofa mér að sjá, ef slce kynni, að ég þekkti. Hann geiði
það. Þetta voru 25 cent (Quarter). Það sagði ég honurn, og
UPP á hár, hve marga skildinga þau giltu. Einar sagði að-
eins: Það er rétt! En Gunnar sonur hans kallaði til mín og
gaf mér vínstaup! Ekkert þekkti hann víst til mín. Höfðum
aldrei sézt né spurzt heita.
Um nótt í þoku, sem náttsólin skein gegnum, lögðum við
út af Akureyri. Nokkrir kunningjar mínir ungir fylgdu mér
á bát, sem þeir réðu. Þeir báðu mig að koma á land með sér
aftur, unz skipið létti akkerum, skyldu róa með mig fram 1
tíma. Ég lét tilleiðast, en kom foreldrum mínum fyrir í skipi
áður. Ég beið í landi til síðustu stundar. Þeir efndu heit sitt.
Sungu eitthvað, um leið og þeir ýttu frá, en einhverjir far-
Þegar á þiljum svöruðu á sama hátt. Alla nóttina og næsta
dag vakti ég á þiljum uppi og leit til lands, en aldrei rauf
Þokuna, fyrr en að kveldi þriðja dags að blámaði fyrir ollu,
sem þá var eftir af íslandi, tveimur eða þremur þúfum, sem
hurfu hver af annarri.
Það var vist annan vetur minn í Shawano County, Wis-
eonsin, að ég réðst til vetrarvinnu í skógum úti. Nokkrir
landar voru þar komnir á undan mér, 4 eða 5. Alls voru skála-
búar um 60. Þegar ég kom þar, sagðist einn landinn, sem
var kunningi minn, verða komu minni feginn. Ég spurði,