Andvari - 01.01.1947, Blaðsíða 26

22
Stephan G. Stephansson
ANDVAUI
hvað til þess bæri. Hann kvað orðbragð skálabúa um íslend-
inga slíkt, að svara þyrfti til. Eina nafnið, sem minnst særði,
væri Lapplendingur! Eg tók þessu ólíklega, og var það full
alvara þá að hlífast við þessu. Brátt komst ég að raun mn,
að sagan var siinn, en kómst lengi svo af, að ég átti aldrei
sjálfs mín i að hefna. Reyndar var þetta ekki nema ófagur
orðleikur, jiví að öðru leyli voru piltar þessir meinlausir við
landann, jafnvel greiðviknir, enda átti bann það skilið, vilj-
ugur, trúr og dyggur. Nokkuð spiltti j)að um, að einn landinn
munnhjóst ögn við j)á með siðareglum og kristni, gekk svo
frá þeim orðlaus og hristi kollinn yfir ósköpunum, en j)að
æsti j)á. Einn bar þar af öðrum með orðbragðið, svo rnjög,
að jafnvel hinir, sem voru þó vel færir, létu oftast undan síga.
Eitt skipti byrjaði sá á mér, við verk úti i skógi. Ég svaraði í
sama anda, var lilt æfður, en hafði margt beyrt. Orð óx af
orði millum okkar, unz þeir, sem viðstaddir voru, létu hend-
ur fallast og blustuðu. Einvígið stóð nokkuð [lengi] yfir, og ég
flúði aldrei, j)ví „enginn verður með orðum veginn“. Það
man ég eitt, að það sem við sögðum var, eins og „enskurinn"
segir, „ekki eftir hafandi í siðaðra manna samsæti“. Daginn
eftir byrjaði sami maður á öðrum landa líkt, sendi bonum
tóninn úr fjarlægð. Ég gall á móti. „Hver svarar mér nú?“
kallar hann. „Ert það þú, Stefán?“ Ég sagði svo vera. „Já,
J)á þagna ég! Þú spillist verr með bverjum deginum.“ Þar
með lauk, og batnaði nokkuð um málfærið eftir það. En eitt
er vist: Reynist j)að rétl, að einhvern tíma í framtíð verði
maður að „standa reikningsskap af hverju ónytjuorði, sem
maður hefur talað“, veit ég, bvar ég lendi: í vistarveru hjá
Jack Castelo, svo hét hann, en kvíði því ekki, því eftir j)essa
hrinu vildi hann allt fyrir mig gera.
Þegar ég var í söfnuði séra Páls í Shawano County, vann
ég um tíma í slcógi með tveimur löndum minum, á liku reki
og ég og lærðari miklu og tilvonandi prestum j)á. Oft deildum
við, þeir sainan, ég einn, ætíð um annað en trúarbrögð. Ég
byrjaði sjaldnar, sökum liðsmunar! Eilt sinn tólcu þeir til að
hrósa Opinberunarbókinni. Ég lagði ekki til. Loks sneru þeir