Andvari - 01.01.1947, Blaðsíða 19

andvari
Stephan G. Stephansson
15
en aldraður, var sleginn af. Hafði kvikuslitnað. Sagður ólcekn-
andi sökum aldurs. Nefndur „Skór“, eftir hvítum hófi. Þetta
fékk mjög á mig. Skrokkur hans var liirtur og seldur til liá-
karlabeitu. Ég stalst til og stal „sviöunum“. Druslaði þeim
út á hólbarð, yzt á velli, bar svo steina upp úr lækjardragi,
senr þar var, og gerði úr grjótdys. Féklc mér fjalarstúf, festi
á hann blað úr bænakvers-rifrildi prentuðu, tyllti rúðubroti
yfir það og lét rísa upp úr hrúgunni. Hafði séð svipaðan
»)bautastein“ úr tré í Víðimýrar kirkjugarði. Mér var miklu
hugléttara á eftir. Fannst víst ég hafa gert mína skyldu. Móðii
min kenndi mér að stafa og kveða að á „Sveinbjarnar (Hall-
grímssonar) stafrófskver“. Fór svo að lesa sjálfur, vai læs
bæði á latneslct og gotneskt letur, þegar ég fluttist þaðan, og
byrjaður að læra kverið. Þar var það líka einu sinni, að faðir
minn heimti mig til sín til yfirheyrslu í þvi, sem ég „þættist
kunna í kverinu“. Ég kveið fyrir. Vissi þó ég kunni þetta reip-
rennandi rneð sjálfum mér. Var feiminn lengi fram. Allt stoð
og vafðist í mér. Föður mínum rann í skap. Hirti mig eitt-
hvað, með þeim ummælum, að ég væri á þeim vegi að veiða
settar-minnkun, því greindar-fólk hefði þó ætt sin setíö þótt,
hver sem örlög þess önnur urðu, en svo ónæmur væii ég, uð
ég, sem væri skýrmæltur hversdagslega, „tafsaði allt, segði
jafnvel „kjaftaverk“ fyrir kraftaverlc — sern víst hefur verið
svo—- 0g hét að lokum að hlýða mér aldrei framar yfir — og
efndi það vel, enda var það eina huggunin mín eftir það
»bekkjarpróf“. Eftir það skipti enginn sér af „lærdómi
niínuni i kristnum fræðum, og aldrei varð ég méi þó ti
niinnkunar á kirkjugólfi, svo ég muni.
Öðru óláni varð ég fyrir á Kirkjuhóli líka. Eg hafði plantað
3 kartöflur ofan í fjóshauginn eitt sumar þar. Þær spruttu og
báru af, eins og þær væru í garði í Gósen, og ég var hi eykinn
°g ánægður. „í drambsemi míns hjarta“ gerði ég það glappa
skot að sýna leikbróður mínum frá næsta bæ akurinn. Hann
tók þessu svo, að hann sleit allar kartöflurnar upp og ieyn 1
að rota mig með þeirri stærstu, svo ég flúði, því hann vai mik u
eldri og sterkari en ég. Eftir þetta hætti ég við kartöfluræktog