Andvari - 01.01.1947, Blaðsíða 28

24
Stephan G. Stephansson
ANDVARI
80 skýrslum, sem mér hafa enn borizt, var þín sú þriðja bezta.
En hvernig stendur á þessu, að þú, óskólagenginn útlending-
ur, getur gert það, sem innlendir og skólagengnir menn flaska
á?“ Ég afsakaði mig að svara því. — Þegar ég vann við land-
mæling liér í Alberta, hvarf sá skyndilega frá, sem dagbókina
(„field notes“) liélt. Samverkamaður minn laumaði því að
mér, að húsbóndinn hefði ráðið að láta mig taka við. Ég brosti
að því og efaði. „Það er áreiðanlegt, og af því gert, að enginn
í hópnum er fær um þetta, nema þú.“ Ég gat tæplega trúað því,
að kringum 10 manns, allir innfæddir hér og eitthvað skóla-
smognir (jafnvel þó franskir væru að ætt, sumir, og fáfróðir
allir, að mér fannst) væru í þessu miður færir mér. Þetta
varð samt úr. Hefði ég neitað, hefði ég verið rekinn. Hús-
bóndinn var gæðamaður, en þoldi illa annarra ráð en sín.
Aldrei hafði sá, sem á undan mér var, getað gert bókina
honum til geðs. Var þó, meðal annars, útskrifaður af verzl-
unarskóla. Aldrei fann húsbóndi að við mig, svo ég slapp
vel. Að ég slampaðist svona í bæði skipti og oftar, er eklci
mínum yfirburðum að þakka, heldur skólunum að kenna.
Fyrirkomulag þeirra er þannig, að það gerir of mörg barns-
höfuð að eintrjáningum.
Þegar ég kom fyrst á „mælinguna“, tók ég við af manni,
sem yfirgaf; var mér fenginn hestur hans og kerra til milli-
flutninga. Samverkamenn mínir voru margir Kanada-Frakkar,
og svo var húsbóndinn. Fyrsta daginn, sem flytja sig átti og ég
íor að leggja á og spennti jarpa hryssu fyrir, tóku Frakkarnir
að tala og hlæja, eins og Frakkar geta bezt. Ég vissi, að það
átti við mig, en skildi ekki, hvað að var, né lét sem ég tæki
eftir þeim. Þegar sprett var af um miðdegi og aftur lagt upp,
tóku þeir enn til, en nokkru hægara, og í hvort tveggja skipti
þögnuðu þeir alveg, þegar upp var lagt. Mér var skipað rúm
fremst í lest. Næsta morgun bryddu þeir enn á sama, þegar
ferðbúið var, en miklu minnst. Ég skeytti því engu og minntist
aldrei á. Þegar úti var um haustið og við kumpánar skildum,
spurði einn Fralckinn mig í heyranda hljóði, hvort mér léki
ekki forvitni á að vita, hvað til hefði komið, að þeir létu svo,