Skírnir - 01.12.1919, Qupperneq 26

232
Jón Thoroddseu.
[Skírnir
um á hól nálægt bænum — lýkur þar lýsingunni á því,
sem var ákrifamesta sýnin i ailri þessari vorgleði. Og
auðvitað gleymdi hann ekki lóunni. Hér eru engar ýkjur
né öfgar. Dýrð kvæðisins má finna víða á voru landi
um fagta vordaga. Hvert orð í því er satt. Þar haldast
í hendur fegurð og sannleikur
Og sama lagið er á þjóðsöngnum »0, fögur er vor
fósturjörð<í. Þar er ekkert skrum um ágæti sona og dætra
landsins, sem betur fer, heldur lýsir hann í tveimur fvrstu
erindunum landinu í sumar- og vetrarbúningi, leikur hér
sömu listina og í »Vorið er komið® En hann er ekki eins
raunsannur í þjóðsöng vorum og þar. Hann lætur álfa
hoppa á hjarni. Og hér ber meira á lirifningu skálds-
ins en í »Vorið er komið*. Hann byrjar kvæðið fullur
aðdáunar: »0, fögur er vor fósturjörð*. Og í síðasta er-
indi minnist hann þes3, að feður vorir og mæður hvíla
lúin bein í moldu landsins, og að þar sjá mesta hjarta-
yndi og unáður vor manna, börnin, sumar- og sólarsýn.
Og þá fer honum skyndilega að hlýna. Kvæðið byrjai'
á upphrópun um fegurð fósturjarðar vorrar, endar á hlýj-
um blessunaróskum til vorrar fögru móður. í þessum til-
finningum er lýsing á landinu lauguð. Mér finst nú, sem
eg hafi aldrei heyrt vísuorðið »0. fögur er vor fósturjöi'ð«
sungið með réttum raddblæ. Aðdáun skáldsins heyrist
ekki, ekki fremur en vér heyrum hlýjuna, er menn syngja:
„0, blessuð vertu fagra fold
og fjöldinn þinna barna“.
V.
Ef eg ætti að spá, hvað lengst líf ætti fyrir höndum
af skáldskap Jóns Thoroddsens, myndi eg nefna »0, fögur
er vor fósturjörð«, gizka á, að þjóðsöngur vor lifði Gróu,
þó að kerling sé ólseig og engin eilimörk á henni sýnileg.
Jóhann Sigurjónsson sagði eitt sinn í viðræðu, að þau
skáldrit eltust — að öðru jöfnu — bezt, er lýstu góðum
mönnum og konum. Vér yrðum að trúa því, að þeimfjölg-