Skírnir - 01.12.1919, Qupperneq 29

Skírnir]
Maður og kona.
235
ingi, sem átti 8ömu umskiftingssöguna og Tuddi. Hjálmar
sá er og hinn sami og Goggsraunir eru um kveðnar
(J. Th. K v æ ð i bls. 256).
Eg er komin á þau árin, að geta sagt eins og hitt
gamla fólkið, sem man betur forna atburði en nýja: »Eg
man það eins og það hefði skeð í gær«. Eg var þá 13
ára, þegar faðir minn kom inn til móður minnar með
óbundna bók i höndum sér, þannig að hann fól titilinn
undir lófanum, og sagði brosandi: »Hvað heldurðu að eg
sé með? Gettu.« Mamma var fljóthuga og vildi ekki láta
draga sig lengi á góðgætinu, þau fóru í eitthvert mála-
myndar handalögmál gömlu hjónin, og mér er í minni
fögnuður hennar, og þá ekki síður okkar hinna, er það
kom i ljósmál, að hér var komin »Maður og kona«, skáld-
8aga eftir höfund »Pilts og stúlku«.
Pabbi fleygði sér upp í rúmið sitt og tók að lesa.
Hvað okkur var dillað, og hvað óþreyjan var mikil að
flíða næstu lestrarstundar, því ekki var bókin látin liggja
á glámbekk fyrir okkur unglingunum.
Þau foreldrar mínir þóttust þekkja þetta sögufólk hér
°g þar um Breiðafjörð og víðar, en ekki bar eg skyn á
þá hluti þá. En eg áttaði mig fljótlega, er Bjarni á Leiti
kom til sögunnar. Enda sagði marnrna: »Hér er svo sem
ekki um að villast, þetta er Einar Sigurð3Son«. Einar þessi
dvaldi síðustu æfiár sín ásamt konu sinni, sem hét Vero-
^ika, hjá móðurföður mínum, Ólafl prófasti Sivertsen í
Flatey á Breiðafirði. Hafði hann, eins og þá var alltítt
nm barnlaust fólk, geflð prófasti proventu sína, sem
kallað var. Hafði mamma sagt okkur margt af honum.
Einar var manna trúgjarnastur, varþví að vonum, að
óhlutvandir menn og gárungar hefðu gaman af að segja
honum sögur, sem ekki náðu nokkurri átt; sagði Einar
Þær aftur og stóðst ekki reiðari en ef einhver gerðist til
að rengja þær, eða víkja að því, að einhver hefði haft
hann að skopi. Sjálfur sagði hann öfgasögur af sjálfum
8ér og sínura afrekum, sem hann án efa taldi sjálfum sér