Skírnir - 01.12.1919, Síða 32

238
Maðnr og kona.
[Skírnir
hundahnúta, hryggjarstykki, völustallur. Aldrei skal hér
sjást hupp- eða síðubiti, þó allir askarnir renni í flotinu«.
Kendi hann þetta mest ráðskonu, sem vön var að skamta,
því hann þóttist sjá þess mun, ef húsfreyja skamtaði, og var
þá vanur að segja brosandi: »Nú heflr hún skamtað sjálf*.
Oft var það að brúðkaupsveizlur og annar mannfagn-
aður var hafður í Hólsbúð. Var Einar ávalt látinn sitja
þær veizlur, þó ekki væri hann sérstaklega boðinn. Það
sagði móðir mín, að svo hefði Einar þá dregið á bátinn,
að hann fór venjulega tvisvar—þrisvar undan borðum og
upp fyrir bæ, rak þar ofan í kok sér fjöðurstaf vættan í
lýsi, svo hann gæti ælt og létt á maganum, settist svo
aftur að matnum sem ekkert hefði í skorist.
Eitt slíkt veizlukvöld var það, að húsfrejTju og grið-
konum kom saman um, að óþarft myndi að skamta Ein-
ari kvöldskatt, hann myndi óneyddur eftir borðhaldið.
Morguninn eftir kemur Einar að máli við húsfreyju
og segir: »Eg saknaði asksins míns í gærkvöldi, heillin góð«.
Húsfreyja kvað það hafa verið gleymsku sína og hét
að bæta úr því.
Sem vænta mátti, var Einar matskygn og fanst mikið
um, hve mikið færi í gest og gangandi i Hólsbúð. Eink-
um var hann sár á sviðura og lundaböggum, sem færu á
borð handa Eyjólfi dannebrogsmanni í Svefneyjum ogöðr-
um bændahöfðingjum. Hafði Eyjólfur pata af þessu.
Eitt sinn sem oftar var Eyjólfur á ferð i Flatey, hitt-
ir Einar hann og spyr, hvort hann ætli að gista.
»Onei karl minn«, sagði Eyjólfur, »eg ætla hvorki að
eta sviðin eða lundabaggana í Hólsbúð í kvöld«.
»Það er þá aldrei ógert sem gert hefir verið«, sagði
Einar og gekk snúðugt í burtu. Hafði Eyjólfur gaman af
svari karlsins.
Fleiri sögur en þetta, sem færandi eru í letur, man
eg ekki af Einari gamla, enda raun þetta nægja til að
sýna skyldleika hans og Bjarna á Leiti.
Aðra eða fleiri af þeim mönnum, er »Maður og kona«
segir frá, skal eg ekki ættfæra, en vera má að einhverir
séu þeir vestfirðingar, er þekki hitt fólkið, og væri ekki
ófróðlegt ef það léti til sín heyra.
Reykjavík i júnimáDuði 1919.
Theodora Thoroddsen.