Kirkjuritið - 01.09.1948, Blaðsíða 28

202
KIRKJURITIÐ
að fara, því oft erfitt eða ófært að vetrarlagi. Messufall
varð þar þó furðu sjaldan, og kunnugt var mér um það,
að gæti hann ekki komizt á kirkjustaðinn, var eins og hann
fylltist óyndi og eirðarleysi. Á stórhátíðum messaði hann
stundum fyrri daginn bæði á Mýrum og Núpi, en á Sæ-
bóli síðari daginn, svo að allar kirkjurnar gætu hlotið há-
tíðarmessu. Á gamlárskvöld var alltaf kvöldsöngur í Mýra-
eða Núpskirkju, en sjaldan á jólanótt. Gat hann þess oft,
að þeirrar helgu stundar langaði sig til að mega njóta
heima, með konunni og börnunum. Kirkjurækni mátti
yfirleitt heita mjög góð. Enda var hún þá söfnuðum hug-
þekkari og fleira fólki til að dreifa en nú er orðið. Ég
minnist oft ummæla frá þeim árum, eins af hinum merkari
bændum sveitarinnar: ,,Þar sem kirkjan er ekki sótt, þar
er eitthvað fleira bogið við hugsunarhátt og félagslif,"
sagði hann.
Enda þótt messur séra Þórðar væru yfirleitt mjög reglu-
bundnar, minnist ég þess þó, að einu sinni létu nokkrir
menn það á sér heyra, að þeim væri eigi alltaf nægilega
kunnugt, hvenær bæri að messa í sinni sóknarkirkju. Prest-
ur kunni gott ráð við því og lét það ekki ónotað. Hann
gerði messuáætlun fyrir allt næsta ár, lét prenta hana og
úthlutaði síðan hverju heimili í prestakallinu eintaki af
henni. Má af þessu sjá, eins og fleiru, að hann lét ekki sitt
eftir liggja, að ryðja úr vegi hverri hindrun gegn kirkju-
sókninni, og að honum var heldur ekki í hug, að haga
messum eftir sínum ástæðum, þegar þar að kæmi.
Fyrstu prestskaparár séra Þórðar var bú hans fremur
lítið en heimilið fljótlega þungt, bæði börn og gamalmenni
fram að færa. Tekjur af búi og brauði hrukku því lítt til
allra þarfa. Var þó síður en svo, að hann lægi á liði sínu
hvað vinnubrögðin og búsýslu snerti. Þá tók hann það ráð,
að gera út bát og stunda róðra á vorin. Frá Fjallskaga, sem
er verstöð yzt við Dýrafjörð að norðan, var þá allmikið
útræði, einkum á vorin. Reri hann þaðan litlum báti og
var formaður. Röskan mann hafði hann heima til að ann-