Kirkjuritið - 01.09.1948, Blaðsíða 12

186
KIRKJURITIÐ
til að þjóna, fórna, hjálpa, fyrirgefa. Hann strýkur mjúkri
hendi um grátna kinn, endurgeldur gleði annarra með
hlýju brosi, faðmar glataða soninn, líknar þeim, sem ligg-
ur særður við veginn. Er hann fulltrúi Jesú Krists eða
Kristur sjálfur? Enginn nema hann hefir metið hverja
mannssál meira virði en allan heiminn og séð eilífðargildi
hvers tötrum búins smælingja. Ef við höfum einhvern
tíma fengið að snerta ylhlýja hönd þessa kærleiksríka
mannvinar, gleymum við aldrei því handtaki. Þá fór fagn-
aðarbylgja um sál vora, — og aldrei meiri en þá, er við
fundum, að við vorum á vaidi hans, vorum sjálf að reyna
að framkvæma vilja hans.
Þegar við hugsum um þessa tvo ólíku menn, verður
okkur ef til vill að spyrja: Eru þeir ekki hvor úr sínum
heimi, eins ólíkum og ljós og myrkur? Lífsreyndur maður
og vitur vakti einu sinni athygli mína á því, hve einkenni-
legt það væri, að öllu virtist ruglað saman í þessari til-
veru vorri, illu og góðu, slæmum mönnum og góðum.
Þetta er mjög athyglisvert. Vegna þessa samblands á lífs-
reynslan oft furðu erfitt með að ná til vanþekkingarinnar,
það góða hlýtur að þjást, kærleikurinn er krossfestur,
hjálpsemi og þakkarhugur mætast ekki og sannleikurinn
er fótumtroðinn en lygin leidd til hásætis meðal þjóðanna.
IV.
Menn ganga sama veginn og mætast þó ekki, vinna
saman, tala saman, en eru þó hvor í sínum heimi. Oft hljót-
um við að undrast, hve menn eiga erfitt með að miðla
hverjir öðrum af auði sínum, ef til vill ekki auði fjármuna
sinna, en því fremur auði hjarta síns. Það væri vanþakk-
læti að viðurkenna ekki hina miklu gjafmildi vorra tíma.
En um það hefir verið spurt með talsverðum rétti, hvprt
hjartað fylgi gjöfum manna. Sennilega mun sjaldnast svo
vera. Sá, sem gefur, og hinn, sem þiggur, eru ekki fremur
tengdir böndum vináttunnar á eftir gjöfinni en á undan.