Kirkjuritið - 01.09.1948, Blaðsíða 38

Tírœð trúarhetja.
Lesendur Kirkjuritsins munu kannast flestir við nafn
Matthildar á Smáhömrum í Steingrímsfirði, sem varð 100
ára síðasta nýjársdag. Hefir verið ritað nokkuð um hana
í blöðunum og rakinn æfiferill hennar. Ritstj. Kirkjurits-
ins kom til hennar í sumar og fannst mikið til um að sjá
hana og heyra. Hún sat teinrétt og tíguleg og virtist horfa
á einhverja dýrlega sýn, þótt hún hafi verið blind í meira
en tvo áratugi. Og yfir henni var þessi einkennilegi ljómi,
sem stundum er yfir öldruðu fólki. Hún líkti sjálfri sér
við moldarhrúgu, en þó hefði miskunn Guðs vakað yfir
henni í 100 ár. Allt átti hún honum að þakka: „Hann hefir
haldið í höndina á mér í hundrað ár. Ég hefi fundið það
glöggt. Traust mitt á honum er ekki valt“. Hún sagði, að
sér fyndist tíminn mjög fljótur að líða, þótt stundum
væri einmanalegt að sitja í myrkrinu. ,,Ég hefi verið spurð
að því, hvort mér þætti ekki sárt að missa sjónina, og þá
er svar mitt þetta: Guð veit, hvað mér hentar bezt. Ef
til vill hefir hann með þessu viljað beina sjón minni frá
hégóma veraldarinnar". Talið berst að löngu liðnum tím-
um. Ein minning virtist henni einna Ijúfust og hug-
stæðust. Hún var á átjánda ári og nýtrúlofuð. Hún reið
til kirkju að Felli með unnusta sínum og fleira fólki, og
reiddi þriggja ára gamalt barn í fanginu. Vatnavextir
voru miklir. 1 einni ánni datt hestur hennar og hún úr
söðlinum með barnið í faðminum. Hún hugsaði um það
eitt að halda því, og svo gat unnusti hennar bjargað báð-
um. „Þannig hefir föðurforsjón Guðs verið. Hann hjálp-
aði mér til þess að sleppa ekki barninu, hvað sem yfir
dyndi“. Mér skildist, að líkt hefði verið farið allri hennar
löngu æfi. Og nú lýsir trúin henni að leiðarlokum, hrein
og sterk, þótt öðrum hæfileikum hennar hnigni. Má enn
mikið læra af Matthildi á Smáhömrum.