Kirkjuritið - 01.03.1956, Blaðsíða 25

PISTLAR
119
safnaðarlífs. Án hennar er vart unnt að umbæta og fegra kirkjurn-
ar að nokkru verulegu ráði, eða reisa nýjar, þótt þeirra sé þörf.
Margs konar kristileg fræðslu- og líknarstarfsemi og þjónusta
kemur líka tæpast til greina fyrr en safnaðarvitundin er vakin og
efld. Þetta er rniklu hægari vandi þar sem um fríkirkjur er að
ræða. Þar verður söfnuðinum Ijóst, að hann verður að bera bagga
sína og leysa sína hnúta. Líka að halda eldinum lifandi. En einn-
ig innan þjóðkirknanna, erlendis og hérlendis, verða menn stöð-
ugt að leita gamalla og nýrra úrræða til að vekja áhugann og
hvetja menn til starfa.
Hvað sem segja má um „guðsþjónusturnar", verður því ekki
neitað, að þær eru arineldur safnaðanna. Þær eru þess vegna
ekkert aukaatriði, heldur lífsnauðsyn. En hvemig á að safna
fólki saman í kirkjur eða á aðra guðsþjónustustaði á þessum tím-
um, þegar allir eru ofmettaðir af orðum og hljómum? Hvernig
á að fá menn til að skilja, að þeir hafi gagn af að fara í kirkju, —
já, beri líka raunar skylda til þess, sem meðlimum safnaðarins?
Þessa skilnings gætir meira í sveitum en bæjum. Þar finna
fleiri foreldrar til þess, að þeir verða að fara með börnunum
sínum til kirkjunnar til að halda þeim á vegi kristninnar, og láta
ekki hið heilaga log slokkna á altarinu. Jafnframt því, að þeir
leita sjálfum sér sálubóta. Annars eiga menn hér mjög misskilt
mál og svörin við þeim spurningum, sem ég hefi vakið, munu
verða mörg og sundurleit. En skyldi ekki margur hafa gott að
að hugleiða, hvers vegna hann fer ekki í kirkju. Er það ekki stund-
um af vana, sem orðinn er að rótgrónum óvana?
Nú langar mig til að vekja eftirtekt á athyglisverðri nýung,
sem tekin hefir verið upp í Kaupmannahöfn. Séra Victor Möller,
segir í grein, er hann nefnir „Den almindelige Kirke“: „Vér
prestarnir og leikmennirnir í þessu prestakalli teljum það sam-
eiginlegt hlutverk vort, að fara á hvert heimili og bjóða fólki að
koma til venjulegrar guðsþjónustu. Öllum er hér boðið til kirkju-
legrar þátttöku, og enginn undanskilinn. Og svo undarlega vill
til, að fjöldi manns hefir þegið þetta heimboð, miklu fleiri en
vér voguðum að vonast eftir.“
Þessum presti er auðvitað ljóst að þetta er ekki nóg, það er