Kirkjuritið - 01.03.1956, Blaðsíða 27

PXSTLAB
121
°ft og einatt. Það er a. m. k. alveg undir hælinn lagt, hverja íbúa
hússins hann hittir heima. Sú hætta er líka fyrir hendi, að um
það sé spurt, hví hann knýji þarna á dyr en ekki annars staðar,
því að ekki kemur hann því í verk að húsvitja nema lítinn hluta
safnaðarins árlega. Jafnvel getur svo farið eins og málunum er
nú skipað í höfuðborginni, að ýmsum finnist presturinn „vera
sð auglýsa sig“ eða „minna á sig með tilliti til aukaverkanna."
Hér með er ekki sagt, að húsvitjanir væru ónauðsynlegar í fjöl-
menninu. Síður en svo. Heldur ekki að þær þurfi að vera dauða-
úænxlar. Heldur hitt, að til þess að taka þær upp verður nýtt
að koma til skjalanna. Prestarnir verða helzt að fá einhver ákveð-
'n erindi af hálfu biskups eða kirkjustjórnar til að ná til manna.
Eða að sá háttur verði upptekinn, sem víða tíðkast erlendis og
virðast æskilegur, að sóknarprestinum sé tilkynnt, ef æskt er
eftir komu hans, t. d. sakir veikinda á heimilinu eða ýmiss konar
'andamála. Enn fremur kæmi vel til mála að reyna það, sem
Sums staðar tíðkast erlendis, að kirkjulegir áhugamenn úr hópi
leikmanna fari í húsvitjanir, einkum tveir og tveir, til þess að
ýekja meira líf innan safnaðanna, líkt og vikið var að hér áður.
Eg hefi lesið um slíkar tilraunir í Hannover, og er sagt, að þær
hafi gefið þar góða raun. Hér er mikið mál, sem æskilegt væri
ah menn tækju til meðferðar og lýstu í stuttu máli hér í ritinu
Naíngiíth.
Víðar en á íslandi valda nafngiftir umræðum og deilum. Þær
hafa m. a. verið mikið á dagskrá í Svíþjóð. Þar kenndu flestir sig
'ið föður sinn, eins og hérlendis, fram til 1901. Þá var lögboðið
að menn skyldu gera föðurnöfn sín að ættarnöfnum. Þetta leiddi
þess að „Andersson“arnir og „Johannsson“arnir urðu 5% af
þjóðinni. Ef við þá var bætt „Karlsonum, „Nilsson“ um og
»Svensson“um, voru komin 20%. En alls báru 47% af þjóðinni
nöfn, sem enduðu á „son“.
hetta gat að vísu valdið nokkrum ruglingi ,en annað var þó
v erra- Þannig urðu margir ágætismenn svo óheppnir að eignast