Kirkjuritið - 01.03.1956, Blaðsíða 31

ÚTFARARSIÐIR
125
fánýtt og hjáróma andspænis dauðanum. Þegar mannveran hverf-
ur aftur til duftsins, verður auðmýktin virðulegasta kveðjan.
Skraut og íburður við útfarir er óðum að hverfa. Til skamms
tíma var algengt að sjá líkkistur þaktar svo mjög skrautblómum,
að hvergi sást auður blettur. Áður en kistan var látin síga í gröf-
ina, var settur yfir hana og blómin vandaður dúkur. Að því
búnu var moldinni ausið yfir allt saman. Sem betur fer er svo
fánýtur og tilgangslaus íburður að hverfa. Óhóf og öfgar lýsa
jafnan smekkleysi. Almenningur hefir nú andúð á slíku óhófi og
flestir óska þess, að í stað blómanna sé heldur einhverri líknar-
stofnun send lítil gjöf til minningar um hinn látna. Sá siður, sem
nú fer mjög í vöxt, að sveipa kistuna íslenzkum fána og leggja
á hana blómvönd, gefur útförinni virðulegan og einfaldan svip.
Blómakransar með breiðum áletruðum silkiborðum tíðkast
hér talsvert enn, og er það ekki sízt vegna þess, að félög og stofn-
anir nota þennan sið til að sýna, að þau muni eftir hinum fram-
Bðna. Má segja, að ekki sé ástæða til að amast við slíku, meðan
þessi vani er smám saman að leggjast niður. En varla er hægt
að leggja fram fánýtari minningargrip.
Líkburður í kirkju hefir jafnan tíðkazt hér, þótt mjög hafi dregið
Ur þeim sið síðan kirkjan var reist í Fossvogi, því þar stendur
líkkistan í kór þegar athöfnin hefst, og þegar henni er lokið, er
tjald dregið fyrir kórinn og kistan jarðsett síðar. Væri mjög æski-
fegt, að slíkur siður yrði almennt tekinn upp.
En meðan líkburður er í tízku, ætti að hætta því tildri almennt,
að heimta, að menn mæti kjólklæddir með hvíta hanzka, er þeir
bera kistu inn eða út úr kirkju. Er slík athöfn engu síður virðuleg,
þótt menn séu í dökkum fötum og haldi undir kistuna með berum
höndunum.
Sá siður hefir mjög tíðkast hér á landi og annars staðar, að
Bafa kistur úr sem vönduðustu og dýrustu efni, og þykir mörgum
sem hinum látna sé því meiri virðing sýnd sem kistan er úr vand-
aðra efni. Þetta eru leifar af þeim hugsunarhætti, sem rekja má
aftur í forneskju, að hinum látaa sé einhver greiði gerður með því
að hindra rotnun líkamans. Hinn rammbyggilegi umbúnaður
atti einnig að bera vitai um mannvirðingu hins látaa. Hugmyndir