Kirkjuritið - 01.03.1956, Blaðsíða 28

122
KIRKJURITIÐ
marga alnafna, sem voru af öðru og verra sauðarhúsi. En verst
var þetta: Þrátt fyrir alla jafnaðarmennskuna er mikill stétta-
skipting í Svíaveldi og strangur greinarmunur gerður á almúga
og aðli, meira að segja betri borgurum og æðri embættismönn-
um. Og það hefir þótt brenna við að menn, sem hétu hinum
algengustu nöfnum, væru taldir til alþýðu, hvað sem öllu öðru
liði, þættu jafnvel ekki hlutgengnir til metorða innan hersins né
í eftirsótt embætti. Það voru því forréttindi að vera borinn til
nafns, sem endaði á „ström“, „dahl“, „lund“, „berg“ og þar fram
eftir götunum.
Hvað þá að nefnast „kvist“ (Rosenkvist) eða „skjöld“ (Hamm-
arskjöld).
Til þess að greiða úr vandanum og gera tilraun til að jafna
metin, hefir verið leitt í lög, að mönnum er heimilt að taka sér
ný nöfn fyrir vægt gjald. Karen Koch, sem var fyrsti kvenráð-
herra Svíþjóðar, veitir skrifstofu þeirri forstöðu, sem annast af-
greiðslu þessara mála. Er sagt, að miklar hafi annirnar verið
fyrir jólin, því að ótal vildu eignast nýtt nafn í jóla- og nýársgjöf.
Heimtað er að menn heiti „sænskum“ nöfnum, og 1920 var gef-
in út heljarmikil nafnaskrá að góðra manna ráðum, þar sem talin
voru upp margs konar nöfn mönnum til vísbendingar. En sagt
er, að sú mikla bók sé senn uppurin. Og ekki þyki nú öll nöfnin
jafn smekkleg, eins og gengur.
Þetta dæmi virðist mér benda til þess, að oss íslending-
um sé hollast að lialda oss við sið feðra vorra og að öll börn
kenni sig við föður sinn, svo sem tíðkast hefur frá því er landið
byggðist. Það er þess vegna gleðifrétt, að þingmenn sýnast lítt
hneigjast til fylgis við frekari göngu út á ættarnafnabrautina.
Hitt er annað mál og þessu samt skylt, að betur þyrfti að
gæta þess að ekki væri skírt neinum ónefnum. Ekki eigum vér
prestarnir alla sök á því, þegar það er gert. Lögin eru nokkuð
þung í vöfunum að því er þetta varðar, þar sem Háskólinn á
úrslitaatkvæðið, ef upp kemur ágreiningur milli prestsins og að-
standenda um nafngiftina. Hér sem víðar veldur mestu, að al-
menningur hafi heilbrigðan smekk. Norræn nöfn ættu öllum
að vera kærust. Og jafnan ættu foreldrar að hugleiða það, og