Kirkjuritið - 01.03.1956, Blaðsíða 37

NÝB ERKIBISKUP AF YORK
131
því, sem hver kirkjudeild fyrir sig, hafði lagt til guðfræðilegrar
hugsunar.
Einu sinni höfðu Englendingarnir haldið sérfund, til þess að
koma sér saman um afstöðu til ákveðins máls. Þegar við aftur
komum saman, var Berggrav í forsæti, en Ramsay kvaddi sér
hljóðs. Síðan útlistaði hann af mikilli nákvæmni hið anglikanska
sjónarmið. Skírskotaði hann til félaga sinna, og spurði þá, hvort
ekki væri farið rétt með í öllum atriðum. Svöruðu þeir því játandi.
Þá sagði dr. Ramsay:
„Ensku fulltrúarnir hafa komið sér saman um þessa yfirlýs-
lngu, með öllum atkvæðum gegn einu.“
Þá kom glettnislegur glampi í augun á Berggrav: „Og hver
er þessi eini?“
Breitt bros breiddist út um allt andlitið á hinum enska guð-
fræðingi, og hann hló við, er hann svaraði: „Þessi eini — það
er ég sjálfur."
Einhvem veginn varð mér þetta atvik minnisstætt. Ef Berg-
grav biskup hefði ekki spurt, hefði enginn okkar fengið bein-
hnis að vita, hver þessi eini var. Framsögumaðurinn sýndi full-
homna hollustu við meirihlutann, enda þótt hann hefði sjálfur
orðið undir í atkvæðagreiðslunni. Samt sem áður gerði hann enga
tilraun til að láta líta út, sem allir væru á eitt sáttir. Hann var
lyðræðissinnaður séntilmaður út í fingurgómana, höfðingi, sem
gat virt skoðanafrelsi annarra og verið í minni hluta, án þess að
fyrtast.
hess er að vænta, að Ramsay erkibiskup sitji ekki Jórvíkurstól
me^ minni sóma en þeir fyrirrennarar hans, sem beztir hafa ver-
~~ Guð gefi honum náð þar til.
Jakob Jónsson.
x Sv° greinilega hefir Guð opinberað sig með orði sínu, að sérhver sann-
•eiksleitandi sál getur fundið hann. En hann hefir líka leynt sér þannig, að
engmn, sem ekki leitar hans í fullri alvöru, getur fundið hann. — Pascal.