Kirkjuritið - 01.03.1956, Blaðsíða 30

ÚTFARARSIÐIR
('Úivarpscrindi fluil t nóv. 1955. Siylt Utið eitt.)
Síðan kirkja og bálstofa var reist í Fossvogi, hafa útfararsiðir
breytzt hér í bænum til batnaðar. Aður var það títt, að fjölmenn-
ar líkfylgdir færu um aðalgötur bæjarins. Nú má það kallast við-
burður, ef bæjarbúar sjá líkfylgd fara gangandi um göturnar.
Aður var sá siður mjög algengur, að fólk stæði berhöfðað í kirkju-
garði hvernig sem viðraði, meðan presturinn kastaði rekunum
á kistuna og sálmur var sunginn. Þessi siður hefir nú að miklu
leyti lagzt niður, og fer athöfnin fram í kirkjunni. í Fossvogs-
kirkju er þetta venja, sem ekki er út af brugðið, nema eftir ein-
dreginni ósk aðstandenda. Þegar athöfninni í kirkjunni þar er
lokið, er tjald dregið fyrir og kistan svo jarðsett síðar.
Engum kemur til hugar, að nauðsynlegt sé eða æskilegt, að
ættmenn eða vinir séu viðstaddir um leið og bálför fer fram.
Á sama hátt ætti það að vera föst venja í fjölbýli, að útfarar-
athöfninni sé að fullu lokið í kirkjunni og lagður sé niður sá sið-
ur, að fylgja kistunni í kirkjugarð, með sérstakri athöfn þar,
hvemig sem viðrar. Sú athöfn er þar ekki nauðsynleg en eykur
aðeins sársauka hinna sorgmæddu, er verða að horfa á kistuna
hverfa í jörðina og skilja svo við hana í hinni opnu gröf.
En hvernig sem á þetta er litið, leikur það varla á tveim tung-
um, að hættulegt getur verið fyrir fólk á öllum aldri, að standa
berhöfðað langa stund í kirkjugarði í misjöfnu veðri, meðan
jarðsetningin fer fram. Vilji menn halda kirkjugarðsathöfninni í
dreifbýlinu, ætti þó að taka þá venju upp um allt land, að sleppa
athöfninni í kirkjugarðinum, ef veður er ekki gott. Sérstaklega
er þetta nauðsynlegt að vetrarlagi.
Útförin á í eðli sínu að vera virðuleg og einföld kveðjuathöfn.
Tildrið og yfirborðshátturinn á að þurrkast burtu. Ekkert er eins