Kirkjuritið - 01.03.1956, Blaðsíða 32

126
KIRK JURITIÐ
manna eru mjög að breytast í þessum efnum. Ekkert getur ver-
ið æskilegra en að það, sem á eftir að verða að dufti, sameinist
jörðinni sem fyrst. Dýru og skrautlegu kisturnar gera engum
hærra undir höfði. Undir líkblæjunni eru allir jafnir.
Kirkjugarðsstjórnin í Reykjavík tók að sér að sjá um útfarir
þegar kirkjan og bálstofan var byggð í Fossvogi. Þessi þjónusta
er veitt öllum á kostnaðarverði. Jarðarför á vegum kirkjugarðs-
stjórnarinnar kostar nú með öllu um 1800 krónur
Eitt af því sem mjög er að hverfa úr tízku er húskveðjan, enda
er stefnt að því með opinberum ákvæðum, að lík standi ekki
uppi í heimahúsum. Um þessa athöfn er mjög deilt. Má vafa-
laust færa fram rök með henni og móti. í fjölbýlinu mun hún
smám saman hverfa, enda er hún oft erfið og umstangsmikil,
þar sem líkið er venjulega flutt úr líkhúsi og inn á heimilið og
þaðan í kirkju. Margir auglýsa enn húskveðjuna, til þess að sem
flestir komi. Þessi athöfn ætti þó að vera aðeins fyrir fjölskyld-
una og nánustu ættingja.
Auglýsingastarfsemin í sambandi við jarðarfarir er meiri hér
á landi en víðast annars staðar. Er þessi siður vafalaust sprott-
inn af því, að margir telja útförina því „veglegri“ sem fleiri eru
við staddir. Þess vegna er andlátið fyrst tilkynnt í blöðum og
útvarpi, og síðan er útförin tilkynnt á sama hátt. Eftir útförina
er svo auglýst þakkarávarp. Þessu til viðbótar fer sá siður mjög
í vöxt, að útvarpa athöfninni, svo öllum landslýð gefist kostur á
að hlýða á hana. Öll þessi auglýsingastarfsemi í sambandi við
andlát manna er mörgum þyrnir í augum. Auglýsingarnar eru
í tízku, sem fáir þora að bregða út af, þó eru einstaka hugrakkar
sálir, sem tilkynna aðeins, að útför hafi farið fram, ein látlaus
auglýsing, sem gerir sama gagn og allar hinar, á smekklegri hátt.
Hvergi mun þekkjast annars staðar en hér á landi, að andláts-
auglýsingum sé útvarpað til allrar þjóðarinnar. í öðrum löndum
er líkræðum eða kirkjuathöfn varla útvarpað, nema um þjóð-
höfðingja eða mikilmenni sé að ræða.
Deilan um það, hvort heldur eigi að viðhafa líkbrennslu eða
greftrun, hefir lengi verið ofarlega á bugi í mörgum löndum.
Hjá sumum þjóðum er líkbrennsla almenn af trúarlegum ástæð-