Kirkjuritið - 01.03.1956, Blaðsíða 26

120
KIRKJURITIÐ
svo sem ekki allt fengið með því, að fólk komi einu sinni eða
jafnvel oftar til kirkju. Menn verða að öðlast sem djúptækastan
skilning á þýðing sinni í söfnuðinum og fyrir söfnuðinn. For-
dæmið eitt er hér oft mikils virði. Ég man enn, hve mér þótti
mikilsvert að sjá að forsætisráðherrarnir, þeir Jón Magnússon
og Tryggvi Þórhallsson, voru fastir kirkjugestir, þegar ég var í
skóla. Eftir höfðinu dansa limirnir, eins og kunnugt er. En þar
sem safnaðarlífið eykst og nærist við almenna kirkjugöngu, verða
ótal verkefni á prjónunum: sjúkravitjanir, gamalmennaheimsókn-
ir, ýmiss konar andleg og líkamleg hjálparstarfsemi. Að ógleymdu
því, sem gert er fyrir börnin. Þetta eru allt safnaðarmál en ekki
prestanna einna. Og um þetta þyrfti að hugsa meira og ræða
almennar en gert er nú hérlendis.
Húsvitjanir.
íslenzkir sveitaprestar hafa almennt húsvitjað fram á þennan
dag, — og sumir kaupstaðarprestar líka. Gildi húsvitjanna er
mikið, og sízt er ástæða til að leggja þær niður í fámenninu,
því að þar skapast nú að sumu leyti meiri einangrun en áður
var. Örtvaxandi einyrkjubúskapur eykur þar mörg vandamál m.
a. í andlegu tilliti.
Ýmissir spyrja, hví vér prestarnir húsvitjum ekki í mesta þétt-
býlinu. Margar orsakir liggja til þess að mínum dómi og að
minni reynzlu, að það er óframkvæmanlegt í venjulegu formi.
Ég nefni tvö meginatriði. í sveitunum er presturinn ekki aðeins
velkominn heldur þráður gestur. Og eftir stutta dvöl í presta-
kallinu er hann flestum nákunnugur. Hann á líka ákveðin og
brýn erindi. Hefir frá fornu fari verið falið að taka manntalið
og líta eftir uppfræðslu unglinganna. Bæði heimilisfólkinu og
honum sjálfum er þetta ljóst, og að því býðst þannig tækifæri
til að njóta ráða hans og sálgæzlu, ef það sjálft óskar.
Prestur, sem kemur ekki aðeins ókunnugur og óboðinn, held-
ur að vissu leyti án vitanlegra erinda, í húsvitjun í fjölmenn-
inu, getur varla annars vænzt en að liann komi að læstum dyrum