Dvöl - 01.01.1940, Síða 36

30
DVÖL
0Deitastúí£aii
Brot úr löngu kvæði
Eftir (i< uOíiiinii JóiiHilóttui' trá Höinrnui
Landið eldhrauns og ísa
á ógnir og vetraróál.
En vordýrðin strengi stillir,
svo steinn og vœttur fœr mál.
Við máttugan söng og myrka þögn
þar mótaðist hennar sál.
Útþráin draumlönd eygði
í eilífri sumarglóð,
er fuglar á sceinn flugu
og fennti í haustsins slóð,
en átthagatryggðin bjó innst í hug
sem ósungið brjóstsins Ijóð.
Þau bönd voru örugt ofin
við íslenzkra dala skaut.
Tónninn i björgum bundinn,
er bergmál á stundum hlaut,
kallaði á hjartað og hreif til sín
ef heiman var lagt á braut.
Arf hennar eilift geyma
átthagans gullnu vé.
Þar festi hún fyrstu rœtur,
við fjallanna skjól og hlé;
þær heimta nœringarnœgtabrunn,
við náttúru móðurkné.
Þar vex hún frá mey til móður,
mild og tigin og prúð.
Með sólbrendri sœrðri hendi
að sofandi rós er hlúð.
En demöntum fegra drýpur um brár
döggvanna sumarskrúð.
inu og þjóSlífinu, sem orðið hefði
síðan hann flutti vestur. Allt í einu
segir kona hans góðlátlega við mig:
„Þú mátt ekki segja honum svona
mikið frá íslandi. Ég veit ekki,
hvort hann þolir þá geðbreytingu.“
Alla sína æfi hafði séra Hans
þráð að koma heim. Alveg sér-
staklega hafði hann hlakkað til
að koma heim 1930 með Guðmundi
Gíslasyni lækni, tengdasyni sínum,
og konu hans. Það varð því miður
ekki. En kona hans sagðist halda,
að ef einhver góðvinur kæmi með
farseðil og byði honum heim yfir
hafið mikla, þá myndi hann hik-
laust þiggja boðið. Honum myndi
heyrast ísland kalla.