Dvöl - 01.01.1940, Síða 78

72
hann geispandi framan í Kolya, um
leið og hann ávarpaði vagnstjór-
ann tómlætislega:
„Er langt til Konnushennaya?"
„Það er næsta viðstaða.“
Herramaðurinn stóð á fætur,
hristi af sér hönd Kolya og gekk
blístrandi að vagndyrunum.
Kolya fylgdi honum eftir að dyr-
unum, tók í handlegg hans á ný og
þusaði með keipalegan gremju-
hreim í röddinni:
„Bíðið þér við, þér sleppið ekki
svona frá þessu. Þér hafið móðgað
mig.“
Hinn sneri sér hvatlega við.
„Jæja, hvað er um það, hvað
viljið þér?“
Kolya hélt annarri hendi í hand-
legg herramannsins, en með hinni
fálmaði hann í barm sér eftir vesk-
inu sínu.
„Hérna, bíðið þér við. Ef þér eruð
séntilmaður. ...“
Hann hafði náð í nafnspjald sitt
og rétti það að hinum. Kolya
fannst, að hin óbærilega smánar-
tilfinning, er legið hafði í loftinu,
hlyti nú að rjúka á brott, og hann
geta talað og komið fram eins og
hinn fullkomlega öruggi heims-
maður.
„Hvaða skrípalæti eru þetta?“
„Þetta eru engin skrípalæti,
herra minn. Hér er nafnspjald mitt,
og með því fylgir einvígisáskorun
til yðar!“
„Ein-víg-is-á-skor-un!“
Herramaðurinn lét ekki svo lítið
að lesa nafnið á spjaldinu. Hann
D VÖL
deplaði með löngutöng vinstri
handar á spjaldið í hendi sinni,
kreisti það svo í lófa sínum, kast-
aði því á gólfið og mælti, háum og
skýrum rómi:
„Aulabárður!"
Svo snaraðist hann út á tröpp-
urnar. Og áður en vagninn hafði
að fullu staðnæmzt, steig hann ör-
ugglega niður á gangstéttina.
Kolya elti hann að dyrunum, laut
út um þær, og kallaði á eftir hon-
um:
„Þér eruð hræddur, ræfillinn!
Það eruð þér einmitt. Ég hefði get-
að slegið yður niður. Þér eruð rola
og ómenni.“
Þrátt fyrir það, þótt Kolya virtist,
að hann hafa hegðað sér eins og
hverjum veraldarvönum manni
sæmdi undir þessum kringumstæð-
um, fannst honum þó, er hann kom
þangað er Lizocka sat, að hin sár-
indaríka vanmættiskennd litil-
magnans sviði í brjósti sínu.
Lizocka tók honum einkennilega
fálega. Hún vafði að sér kápuna og
mælti lágri röddu: „Setztu niður,
þarna er autt sæti.“
Þau þögðu bæði. Kolya beit á
vörina, kingdi nokkrum sinnum og
leit í kringum sig, um leið og hann
hóf máls á ný.
„Hann var heppinn að sleppa
svona auðveldlega. Ég hefði svei
mér getað látið hann kenna á því.“
Hann brosti með yfirlætisfullum
drýgindasvip.
„Ég hefi einu sinni áður hitt
svona náunga, ha, ha, ha, ha. Það