Tímarit hjúkrunarfræðinga - 01.02.1997, Blaðsíða 38

Ingibjörg hættir!
Ingibjörg er alllaf að og mátli /mC varla
vera að því að lita upp fyrir Ijósmyndarann.
~M tteit ekki hvað hún Ingibjörg liefur hjálpað mér oft (
ry áranna rás, enda hef ég áreiðanlega talað við hana
I oftar en 100 sinnum í sima, sagði Hólmfríður
Gunnarsdóttir, hjúkrunarfrœðingur, á ritnefndaifundi þegar það
barst í tal að hún Ingibjörg Gunnarsdóttir vœri að hœtta á
skrifstofu Félags (slenskra hjúkrunarfrœðinga eftir nœr 30 ára
starf Án efa skipta þeir hundruðum hjúkrunaifrœðingarnir sem
geta tekið undir þessi orð Hólmfríðar. En það er ekki hœgt að
kveðja Ingibjörgu án þess að fá hana fyrst til að segja örlítið frá
starfi sinu öll þessi ár.
„Ég kom til starfa fyrir Hjúkrunarfélag íslands þann
1. mars árið 1968 og var ráðin til að sinna gjaldkerastörfum og
sjá um bókhald og innheimtu félagsgjalda. Mig minnir að ég
hafi haft 6000 kr. í laun á mánuði. Ég var ráðin í hálft starf og
ekki var unnið á miðvikudögum þvf þá daga starfaði nefndin
sem sá um úgáfu fyrsta hjúkrunarkvennatalsins. Auk mín var
Alda Halldórsdóttir, ritari, í hálfu starfi á skrifstofunni og
formaður var sú merkiskona, María Pétursdóttir. Félagsgjöld
voru innheimt tvisvar á ári og þurfti að sækja greiðslur heim til
þeirra félagsmanna sem ekki voru starfandi. Og það gerði ég.
Að vísu fékk ég rnjög góða hjálp þvf hjúkrunarfræðingar sem
unnu á Heilsuverndarstöðinni í Reykjavík innheimtu í þeim
hvetium sem þeir störfuðu. Einnig fékk ég unglinga til að
hjálpa mér við innheimtustörfin. Þess má geta að allt bókhald
var handfært til ársins 1986 en þá fyrst kont tölvan. Auðvitað
vann ég svo allt sem til féll á skrifstofunni. Það hefur alla tíð
farið mikil vinna í úrlausn margvíslegra mála fyrir félagsmenn
og mikil vinna var oft í kringum hjúkrunarfræðingaskipti á
milli landa, einkum Norðurlandanna. Störf á svona félags-
skrifstolu eru mjög krefjandi og þeim lýkur í raun aldrei,
þannig að oftar en ekki stendur eitthvað útaf við dagslok en
andinn hér liefur alltaf verið frábær, samstaðan eins góð og
hægt hefur verið að hugsa sér og öll störf unnin af miklum
áhuga og ánægju.
Margs er að minnast
Hjúkmnarfræðingar höfðu verið svo framsýnir að fara
mjög snemma að safna sér fyrir húsnæði. Keypt var kjallara-
íbúð í Hlíðunum, sem var eign Heimilissjóðs félagsins, og hún
leigð út. Arið 1964 var hún seld og í staðinn keypt 170 nr
húsnæði á 4. hæð í Þingholtsstræti 30. Hjúkrunarfélagið leigði
hluta húsnæðisins af Heimilissjóðnum en auk okkar leigðu þar
Jón Haraldsson, arkitekt, og Sigurður Þ. Guðmundsson, læknir.
Margs er að minnast á löngum starfsferli. Eftirminnileg er
mér fyrsta inntaka nýrra félagsmanna skönmiu eftir að ég hóf
störf hjá félaginu. Eftir útskrift boðaði stjórnin til fundar á
Hótel Sögu og þar mættu allar nýju hjúkmnarkonurnar í
hjúkrunarbúningunum með rauða rós í barmi. Að viðhöfðu
nafnakalli komu þær upp og tóku við félagsmerkjunum sínum
og árnaðaróskum frá félaginu. Þetta var ákaflega hátíðlegt og
tíðkaðist í mörg ár að bjóða nýútskrifuðum hjúkrunarfræðingum
til slíks fundar á einhverjum betri veitingastað í borginni.
Aldrei gleymi ég heldur þegar Samtök heilbrigðisstétta
voru stofnuð á skrifstofunni einn snjóþungan miðvikudag í
janúar 1969. María kom kom þá með sparidúkinn sinn og
sparibollana og við lögðum á borðið. Ég bjó síðan til kaffi inni í
peningaskápnum, sem var einn fermetri að stærð og þjónaði
bæði kaffigerð og skjalageymslu.
Arið 1970 var haldið Norðurlandaþing hjúkmnarfræðinga
í Háskólabfói og Hagaskóla. Milli 6-700 erlendir hjúkmnar-
fræðingar sátu þingið og gistu flestir á heimilum hjúkrunar-
fræðinga í Reykjavík. Til þess tíma hafði verið haldið þing
fimmta hvert ár en þau urðu sífellt viðameiri og því hafði verið
ákveðið að þetta yrði síðasta þingið.
Næstu áramót eftir að ég byrjaði urðu þær breytingar að
Alda hætti og formaður félagsins kom til starfa á skrifstofunni.
Árið 1972 bættist ný starfsstúlka við í 50% vinnu, Sigríður
Rjörnsdóttir, og þá var ég komin í 70-80% starf. Ritstjóri
tímaritsins, Ingibjörg Ámadóttir, var einnig kominn með
aðstöðu á skrifstofunni fyrir sína vinnu og nokkru síðar var
ráðinn fræðslustjóri til félagsins, María Finnsdóttir, þannig að
starfsfólki skrifstofunnar fór fjölgandi.
Ávallt var mikið að gerast f kjaramálum og eftir að
opinberir starfsmenn fengu verkfallsrétt vom verkfallsboðanir
svo að segja við hverja kjarasamninga. Þetta kallaði á ómælda
vinnu, jafnt að degi, kvöldi sem um helgar, og þó að ég hafi
aldrei setið í neinum samninganefndum þá hef ég kynnst þeirri
vinnu mjög vel því ég vann með kjaranefnd að þeirri miklu
undirbúningsvinnu sem vanalega fylgir kjarasamningum.
TÍMARIT IIJÚKRUNARFRÆÐINGA 1. tbl. 73. árg. 1997