Litli Bergþór - 01.12.2013, Blaðsíða 10

10 Litli-Bergþór
stundaði hann nám við íþróttaskólann í Haukadal. Við
nutum þess að ferðast saman tveir víða um landið á
efri árum Steina. Það held ég að hafi verið þær bestu
stundir sem við áttum saman. En ef minnst var á
utanlandsferðir heyrðist „Ég fer ekki óbundinn úr
landi“. Mikla ánægju hafði Steini af að fara í fjallferðir
og réttir fram eftir ævinni. Ekki var fyrir að fara óhófi
á áfengi í gegnum lífið. En þegar tappi var tekinn úr
flösku í örfá skipti á ári var tekið rösklega á því. Það
var annaðhvort af eða á. Ekki kom til greina að blanda
vínið, bjór eða léttvín þýddi ekki að nefna. Sturtað
var í sig með miklum hraða og áhrifin létu ekki á sér
standa. Það var eins og losnaði úr læðingi allur hans
mikli persónuleiki. Við þessar aðstæður var Steini
fyrirferðarmikill, glaðvær og söng af þvílíkri innlifun,
var allra manna skemmtilegastur og kærleiksríkastur
og ekki laust við að hann yrði stríðinn. Hans daglegi
barlómur hvarf og honum fannst sér allir vegir færir.
Það féllu allir sem í kringum hann voru í skuggann af
honum þegar hann var í þessum ham. Óskar Björnsson
frændi minn hefur oft rifjað upp réttarferð þeirra
frændanna fyrir margt löngu. Heimleiðina riðu þeir
upp Eystri Tungu og ákváðu að koma við hjá Sigurði
Greipssyni á Sandinum eins og kallað var á mínum
bæ, öðru nafni við Geysi. Það var slagveðursrigning
og ákveður Steini að fara með hrossin inn fyrir dyrnar
á hótelinu og inn í eldhús. Enginn var heimavið annar
en Sigurður. Steini og Óskar fara upp á loft þar sem
Sigurður tók þeim fagnandi. Þar þáðu þeir veitingar
og stöldruðu nokkuð lengi við. Þegar frændurnir
búa sig til heimferðar biður Steini Sigurð um greiða.
Hvort hann væri nú ekki fáanlegur til að geyma fyrir
sig hrossaket. Sigurður hafði rúmar kæligeymslur
og var vanur að geyma fyrir nágranna sína matvæli.
Það var því meira en sjálfsagt að geyma ketið. Steini
segir Sigurði að hann sé nú með hrossaketið með sér.
Þeir fara niður stigann og inn í eldhús. Þar blasa við
reiðhestarnir í fullu fjöri búnir að gera þarfir sínar og
nokkurn usla. Frændurnir áttu fótum fjör að launa
þar sem Sigurður brást við ævareiður og þarf ekki að
undra. Ekki fara sögur af því hvernig Sigurði gekk að
fyrirgefa nágranna sínum þetta uppátæki.
Úr því minnst er á hrossaket, þá var mataræði Steina
nokkuð einsleitt. Hann elskaði saltað ket, hvort sem
var hrossa- eða kindaket og hann var mikið fyrir sykur.
Hann borðaði saltket flesta daga vikunnar meðan
hann eldaði sjálfur í sinn pott, og hann tók það beint
úr saltketstunnunni án þess að afvatna. Þegar hann
borðaði hjá mér bað hann ævinlega um salt út á matinn
sama hvaða nafni hann nefndist. Fékk sér jafnvel salt í
lófann og setti í sig. Ætli hann hafi ekki verið saltfíkill.
Það kom því ekki á óvart að blóðþrýstingurinn fór upp
úr öllu valdi þegar komið var yfir miðjan aldur. En
Steini gerði bara grín að því, skeytti því engu og hélt
áfram saltketsáti. Hann bakaði hnausþykkar ljúffengar
pönnukökur og kenndi mér bráðungum þá iðju.
Pönnukökurnar voru sykraðar ríflega. Sett var aukalag
af sykri milli raða þegar þeim var staflað. Hann var
ekki matvandur og tilbúinn að prófa flestan mat. Ekki
þó fuglaket. Uppáhaldsálegg á brauð var saltketsflot.
Líf þeirra bræðra Steina og föður míns var mjög
samofið. Því miður var samkomulagið milli þeirra oft
erfitt. Báðir voru þeir skapmiklir. Í hreinskilni sagt
hafði þó faðir minn stífari lund. Oft kom til þess að þeir
rifust og skömmuðust hvor í öðrum. Sjaldnast var hægt
að greina hverjar ástæðurnar voru. Í smalamennskum
og fjárstússi gekk mikið á. Það var samt oftast fljótt
úr þeim og það lygndi og þá töluðu þeir oft saman
eins og menn. Það var eins og þeir gætu hvorki saman
verið né aðskildir. Þeir báru samt sem áður umhyggju
hvor fyrir öðrum. Það var sammerkt með þeim að þeir
gátu gert stórmál úr smámunum, en yfirleitt var það
svo, ef mikið lá við, að þeir sýndu mikla yfirvegun og
rósemi.
Aldrei verður fullþökkuð sú velvild sem Steini
sýndi mér er við báðir lifðum. Þegar hallaði undan
fæti í mínum búskap og tekin var ákvörðun um að
bregða búi sýndi Steini því mikinn skilning og það
met ég mikils. Ég held ég geti leyft mér að tala fyrir
munn okkar barna systkina hans þegar ég segi að hann
átti mikið í okkur öllum og við í honum. Hann sýndi
okkur einstaka væntumþykju. Eftir stendur minning
um mikla persónu. Eins og segir í grafskriftinni á leiði
hans í Haukadal: „Vandaður drengur, vinur í raun“.
Kristófer Tómasson.
Ungmennafélag
Biskupstungna
sendir félögum sínum
bestu óskir um gleðileg jól
og farsælt komandi ár