Litli Bergþór - 01.12.2013, Blaðsíða 41

Litli-Bergþór 41
Aðalfundur LSE
Aðalfundur Landssamtaka skógareigenda var haldinn
á Hótel Örk í Hveragerði dagana 30.-31. ágúst
síðastliðinn. Það var Félag skógareigenda á Suðurlandi
sem tók á móti skógarbændum þetta árið í samstarfi við
stjórn og starfsmann LSE, en fundurinn færist á milli
landshluta og bera skógarbændafélögin á viðkomandi
stað þungann af undirbúningi fundarins. Edda
Björnsdóttir (Austurlandi) formaður LSE setti fundinn
og flutti skýrslu stjórnar í síðasta sinn en hún gaf ekki
kost á sér til endurkjörs. Jóhann Gísli Jóhannsson
(Austurlandi) var kjörinn formaður LSE en aðrir
stjórnarmenn eru María E. Ingvadóttir (Suðurlandi),
Anna Ragnarsdóttir (Norðurlandi), Bergþóra Jóns-
dóttir (Vesturlandi) og Sighvatur Jón Þórarinsson
(Vestfjörðum). Ýmis mál voru lögð fyrir fundinn
m.a um eignarhald á kolefnisbindingu í skógrækt,
breytingar á lögum samtakanna, endurskoðun á
uppbyggingu félagskerfis skógarbænda og áskorun til
stjórnvalda um að vinna eftir lögum nr. 95 frá 2006
um landshlutaverkefni í skógrækt.
Mjög heitar umræður sköpuðust í kringum
kolefnisbindinguna og er mörgum skógarbændum
mikið niðri fyrir um að ríkið hirði ekki allt í eigin vasa af
kolefniskvótanum heldur láti það renna til skógræktar
eða til skógarbónda eftir stærð skógræktar! Þetta er
mjög flókið mál, eins og svo oft var að orði komist,
en mjög öflug nefnd fyrir hönd skógarbænda er búin
að vera að störfum til að ná á fundum og samningum
við „ráðuneytið“. Enn er þó langt í land þangað til
þessir hlutir verða komnir á hreint og hvernig þessari
kolefnisbindingu verður skipt.
Hrönn Guðmundsdóttir tók formlega við starfi
framkvæmdastjóra Landsamtaka skógareigenda
(LSE) af Birni B. Jónssyni. Starfshlutfallið hefur verið
aukið talsvert þar sem umfang samtakanna er að færast
í vöxt eins og skógræktargreinin öll er að gera. Talað
er um að skógrækt verði orðin mikilvæg atvinnugrein
innan fárra ára.
Lokaorð
Eins og við sögðum í upphafi þá hefur það verið til
gleði að eiga skóg. Við erum ekki bara að njóta þess að
horfa á trén vaxa og dafna, komast smám saman að því
að jörðin okkar er að verða verðmætari og hafa gaman
af því að vinna við skóginn. Það var t.d. augljóst okkur
í Hrosshaga þetta haustið að kornið varð betra eftir
þetta erfiða sumar en annars út af skjólbeltunum, trén
skýla og hækka hitastigið.
En hver er nú tilgangurinn með þessu öllu, kann
einhver að spyrja. Og sumir agnúast út í það að lokað
sé fyrir útsýnið. Vissulega er ekki bæði sleppt og
haldið. Allt þarf að vera undir stjórn, ekki má planta
hvar sem er þó það hafi kannski ekki verið spáð í það
á okkar fyrstu árum. Skógur á Íslandi er bæði til nytja
og yndisauka. Víða er erfitt að koma upp skógi, bæði
veðurfars- og jarðfræðilega. Þar er lögð áhersla á að
hann skapi skjól og sé til útivistar og ánægju, en þar
sem hagstæðust skilyrði eru, þar á hann einnig að
verða til nytja, til timburframleiðslu. Við höfum oft
sagt í gamni að við ætlum að höggva trén eftir 80 ár,
og víst er að einhver á eftir að gera það. En samt er
núna komið að grisjun hjá okkur þannig að vonandi
förum við með keðjusögina okkar út í skóg strax í
vetur og hefjumst handa.
Skógarbændur hafa mjög gaman af því að hittast
og skoða skóginn hver hjá öðrum. Við lærum líka svo
mikið af því að sjá hvað aðrir eru að gera. Það er svo
ótal margt við skóginn sem gefur manni ánægju og
erfitt er að skilgreina, það þarf ekki að vera annað en
fuglasöngur af grein eða uglan sem flýgur yfir, kyrrðin
og aukasúrefnið, að ég tali ekki um að leggjast niður
og horfa upp í himininn í gegnum laufþykknið.
Grein þessa tóku saman skógarbændurnir:
Sigríður J. Sigurfinnsdóttir (Sigga
Jóna) í Hrosshaga, stjórnarformaður
Suðurlandsskóga,
og Hildur María Hilmarsdóttir á
Spóastöðum, stjórnarmaður í Félagi
skógarbænda á Suðurlandi.
Þess má og geta að báðar hafa lokið
námi í Grænni skógum 1 og 2 á vegum
Landbúnaðarháskóla Íslands.