Litli Bergþór - 01.12.2013, Blaðsíða 17

Litli-Bergþór 17
Það var lítil og léleg rafstöð við
bæinn sem hafði verið byggð 1939
og gaf ljós allan sólarhringinn þegar
hún var í lagi og það var mikill
munur að hafa ljós við heimilisstörf
og mjaltir. En stöðin gat samt oft
dottið út heilu dagana. Ef rigndi
breytti farvegur lækjarins sér og
þá þurfti að stífla og veita vatninu í
réttan farveg. Ef þurrt var var ekki
nóg vatn. Og svo var hún alltaf að
bila.
Við eignuðumst þrjá stráka,
Sigurfinnur er fæddur 10. maí 1947
og er bóndi hér í Efstadal, Theodór
Indriði er fæddur 17. september
1950, hann er bifvélavirki og líka
bóndi hér í Efstadal og yngstur er
Gunnar, fæddur 29. júlí 1953, og býr
á Laugarvatni. Hann er vélvirki og
rekur ferðaþjónustu.
Samtals eru börn, barnabörn og
voru skornar. En þetta er erfitt land að smala og
við tókum ekki kindur aftur. Það er allt að hverfa í
skóg. Þeir fóru að smala um daginn þegar laufið var
fallið og ég ætlaði að sjá safnið. Það var þá bara tveir
lambhrútar! Það er ekki hægt að finna skepnurnar í
þessum skógi.
Það er líka gaman að fara á hestbak. Fyrir 12 árum
komu 50 konur og við fórum í reiðtúr upp að Brúará og
síðan að Klofningaflötum við Hóla. Konurnar spurðu
mig hvort ég ætlaði ekki af baki, en ég sagðist ekki
ætla af baki af því að ég hefði svo mikið fyrir því. Svo
reið ég út á grasflöt til að leyfa hestinum að bíta, en þá
lagðist hann og ég steig af baki með stæl! Þær héldu
auðvitað að hann ætlaði að velta sér með mig, en það
gerði hann ekki. Þetta eru skynugar skepnur. Það er
hálfa lífið að kunna að meta skepnurnar og njóta þess
að vera í kringum þær.
Ég man líka þegar ég reið í Tungnaréttir, þegar verið
var að koma með lömb eftir fjárskiptin 1952. Ég fór ein
ríðandi yfir brúna á Brúará í gömlu Tungnaréttirnar.
Theodór og Sigurfinnur voru þá tveggja og fimm
ára og ég sé það fyrir mér þegar þeir leiddust yfir til
Guðrúnar í Vesturbænum, sem passaði þá á meðan.
Ég hef verið óskaplega heppin með tengdadæturnar,
þær eru allar góðar, en Ragnheiður er mér sérstaklega
ómetanleg, passar uppá að mig vanti ekkert og
tekur mig með í ferðalög, t.d. með kvenfélaginu og
svoleiðis. Strákarnir eru líka duglegir að taka mig með
þegar þeir eru að fara eitthvað. Ég hef mjög gaman af
því að fara með þeim í bíltúra og ég hef líka farið með
þeim á vélsleða á veturna.
Ég held að það sé rétt að lífið er til að hafa gaman
að því, það þýðir allavega ekki að vera í fýlu. Best
að muna það sem er skemmtilegt og gleyma því
leiðinlega segir Kristrún og brosir kankvís.
Með þessum góðu lokaorðum kveð ég Kristrúnu og
þakka henni kærlega fyrir veitingarnar og skemmtilegt
spjall.
barnabarnabörn orðin tólf.
Kristrún býður upp á pönnukökur og ómengaða
kúamjólk, sem blaðamaður Litla-Bergþórs slær ekki
hendinni á móti.
Guðmundur Jóhannesson læknir sagði við mig: „Þú
mátt ekki fitna út af liðunum og þú verður að rétta úr
bakinu“ og tók í axlirnar á mér til að rétta úr mér. Ég
hef ekki sett sykur í kaffi síðan og borða ekki bakkelsi
sjálf. Litlu krakkarnir spyrja: „afhverju er amma svona
sperrt?“ Það er von, en ég verð að gera það, annars
væri ég í hjólastól.
Ég reyni alltaf að vera úti þegar gott er veður og
hreyfa mig. Labba út um tún, og stundum slít ég upp
njóla. Mér leiðist að hafa njólann, það er góða tíðin
sem gerir að hann dreifir meira úr sér.
L-B: Ég hef frétt að þú hafir stundað minkaveiðar.
Getur þú sagt frá því og öðrum áhugamálum þínum?
Kristrún: Jú, ég held ég hafi veitt 62 minka um ævina.
Það var mikill minkur hér, heima í fjósi og allsstaðar.
Ég sá fyrsta minkinn úti á hlaði þar sem hann var að
drepa hænurnar. Það var 1949. Minkurinn var gæfur,
örugglega búrdýr og labbaði sér inn í skemmu. Þar
náði ég að loka hann inni og síðan sáu karlarnir fyrir
honum. Ég fór svo að veiða minka í kassa og notaði
mýs sem agn. Veiddi mikið af þeim niður við á. Ég
hef samt ekkert farið að veiða síðustu tvö árin. Svo
veiddum við Sveinn á Drumboddsstöðum stundum
silung í Brúará, Sveinn kom með netstúf. Það var
gaman og góður silungur.
Ég tíni líka ber á haustin og bý til saft, í fyrra tíndi
ég 23 kg, en ekkert í ár, enda var lítið sem ekkert af
berjum. Ég reyni að borða hollt, bý til mat handa mér,
bara venjulegan, engin fínheit.
Ég hef alltaf haft gaman af því að vera innan um
skepnur, sérstaklega kindur. Sá eftir þeim þegar þær
Fjölskyldan í Efstadal 1. Talið frá vinstri: Sigurfinnur, Kristrún, Theodór, Vil-
mundur og Gunnar.