Morgunblaðið - 08.01.1988, Blaðsíða 41

Stefáns Ólafs Jónssonar og Ingi-
bjargar Kristínar Ólafsdóttur. Hún
lauk námi í Hjúkrunarskóla íslands
í desember 1976. Ema giftist 23.
mars, Sigurði Guðna Gunnarssyni,
og eignuðust þau tvo myndarlega
drengi, þá Gunnar Óla og Amar
Bjöm. Að loknu námi fluttust þau
vestur til Bolungarvíkur, þar sem
Ema starfaði við Heilsugæslustöð-
ina um hríð. Hún talaði oft um
þann tíma og veit ég, að þeim leið
þar vel. Þau fluttust síðar til
Reykjavíkur og Ema hóf störf á
Geðdeild Landspítalans, þar sem
leiðir okkar lágu saman. Ema var
hvers manns hugljúfí hafði góða
lund og átti auðvelt með að starfa
með fólki. Hún var heilsteyptur
persónuleiki og hafði létta kímni-
gáfu, sem er mikill kostur á erfíðum
vinnustað. Skarð Emu verður vand-
fyllt, því að reynsla hennar sem
aðstoðardeildarstjóri á Geðdeildinni
var ómetanleg. Enda var hún dáð
af sjúklingum sínum, og reyndist
oft erfitt að losna þegar vakt lauk,
því að sjúklingar þurftu aðeins að
tala við hana, áður en hún færi.
Þetta „aðeins" gat varað frá nokkr-
um mínútum uppí heila klukku-
stund. Oft biðu maður hennar og
synir fyrir utan vinnustað, og alltaf
kom mamma að lokum. En nú kem-
ur hún ekki framar.
Söknuðurinn er sár, og ég læt
hugann reika til fyrstu daga des-
embermánaðar sl., þegar Ema var
að segja mér, hve eldri sonurinn
væri sjálfbjarga. Til dæmis saumaði
hann sjálfur hina ýmsu búninga,
sem þurfa að vera til taks í skáta-
starfí. Ekki sýndi sá yngri minni
dugnað, því einn daginn, þegar hún
kom heim, stóð hann stoltur og
sýndi mömmu hve myndarlegur
hann hafði verið að taka til, allt
uppþvegið í eldhúsinu og herbergið
hreint og fágað.
Ykkur synina, en ykkar er missir-
inn mestur, vil ég hvetja til að sýna
áfram sama dugnað og heiðarleika.
Því mamma vakir yfir ykkur í öðr-
um og fögmm heimi.
Kæri Sigurður, Gunnar Óli og
Amar Bjöm, foreldrar og systkini,
þið sem nú eigið um sárt að binda:
Ég bið aigóðan guð að blessa ykkur
og styrkja í hinni miklu sorg.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guð sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
(V. Briem.)
Guðrún Erla Gunnarsdóttir,
hjúkrunarfræðingur.
Það er gamlársdagur, veðrið á
Fjóni er fallegt, næstum heiðskírt
og hlýtt úti. Við erum að bytja
þennan venjulega undirbúning
gamlárskvöldsins þegar síminn
hringir. Allt dettur í dúna logn það
er verið að hringja frá íslandi. Kom-
ið þið sæl, við emm að flytja ykkur
sorgarfrétt segir daufleg rödd í
símanum. Hvað er að?, spyr sá sem
svarar og hjartað sleppir úr slagi
þegar svarið kemur. Hún Ema Ól-
afs_ er dáin.
í annað sinn á ævi okkar sem
þetta skrifum er sem veröldin hrynji
yfír okkur.
Góður Guð misskiljum við eitt-
hvað tilvemna og tilvist hennar hér
þegar við spyijum, af hverju svona
snemma.
Við kynntumst Emu og hennar
fjölskyldu í Bolungarvík er hún
vann þar sem hjúkmnarfræðingur.
Milli heimila okkar tókst mikil vin-
átta og verður Emu aldrei þökkuð
sú aðstoð er hún var heimili okkar
er við misstum elsta drenginn okk-
ar, en einmitt þá kynntumst við
hversu miklum mannkostum Ema
bjó yfír.
Nú, leiðir skildu, við fluttumst
að Mjólkárvirkjun við Amarfjörð
en Ema, Siggi og strákamir fluttu
til Reykjavíkur, en aldrei rofnaði
sambandið og það var alltaf svo
mikil hátíð í nánd þegar Ema
hringdi frá Reykjavík og sagðist
vera að koma í heimsókn. En aldrei
leið svo ár að hún kæmi ekki í
Mjólká með drengina síná og dveldi
þar í nokkra daga á heimili okkar.
MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 8. JANÚAR 1988
Og ekki var farin sú Reykjavíkur-
ferð án þess að fara til Ernu, Sigga
og strákanna.
Það vita allir sem áttu því láni
að fagna að kynnast Ernu hversu
góðum mannkostum hún var gædd,
hversu tryggur vinur hún var, og
hversu hjálpsöm hún var þeim sem
erfítt áttu.
Við höfum oft haft á orði eftir
að við heimsóttum Emu síðastliðið
sumar, hvað alltaf væri notalegt
að koma til hennar og gaman að
sjá hve allt gekk vel hjá henni og
hversu ánægð hún var með fjöl-
skyldu sinni í íbúðinni sem þau
höfðu ekki fyrir svo löngu keypt
við Langholtsveg. Við ræddum þá
meðal annars um að hittast hér í
Danmörku að ári ef aðstæður
leyfðu.
En fljótt skipast veður í Íofti því
kallið hennar kom, sem vissulega
er erfítt að sætta sig við svo
snemma.
Elsku Siggi, Gunnar Óli og Am-
ar Bjöm við munum vera með
hugann hjá ykkur og biðja þess að
góður Guð verndi ykkur og styrki
í sorg ykkar.
Foreldrum Ernu, systkinum,
tengdaforeldrum og fjölskyldum
þeirra sendum við okkar innilegustu
samúðarkveðjur. Minningin um
góða vinkonu mun varðveitast í
hjörtum okkar um ókomna framtíð.
Sjanný og Halli
Það var okkur mikið reiðarslag
að frétta á gamlárskvöld að Ema,
vinkona okkar og frænka, hefði
látist í bílslysi daginn áður, aðeins
þijátíu og þriggja ára gömul. Á
Þorláksmessu kvaddi hún okkur kát
og hress að vanda og sagði okkur
frá þeim áformum fjölskyldunnar
að halda norður í land og samfagna
þar ættingjum og vinum yfír ára-
mótin. En nú hefur skyndilega verið
slökkt á ljósi hennar í þessum heimi,
ljósi sem jafnan veitti bæði birtu
og yl.
Kynni okkar af Emu og fjöl-
skyldu hennar hófust að marki
þegar synir okkar dvöldu saman á
bamaheimili hér í borginni fyrir
nokkmm ámm. Þeir mynduðu með
sér sterk vináttubönd sem haldist
hafa síðan. Af og til, frá því að
leiðir þeirra skildu á bamaheimil-
inu, hafa þeir fengið að hittast og
dvelja hvor hjá öðmm daglangt og
stundum yfir nóttina líka. Þannig
komust á ánægjuleg kynni við
Emu, Sigurð manninn hennar og
syni þeirra tvo, Gunnar Óla og Am-
ar.
Okkur er ljúft að minnast þeirra
stunda sem við áttum með Emu.
Hún var glaðlynd að eðlisfari og
hafði hressilega framkomu. Hún
var.hvers manns hugljúfí og veitti
bæði af visku og örlæti. Hvenær
sem son okkar bar að garði var
hann ætíð aufúsugestur og alltaf
var hún boðin og búin til að rétta
okkur hjálparhönd er á þurfti að
'halda.
Nú er Erna látin langt fyrir aldur
fram- og mörg og djúp sár opin í
röðum ættingja og vina. Við þökk-
um henni fyrir samfylgdina, sem
var allt of stutt, og allt það sem
hún gerði fyrir drenginn okkar og
biðjum almáttugan guð að styrkja
eiginmann hennar og syni, foreldra
og systkini í sorgum þeirra. Blessuð
sé minning hennar.
Sigurlína og Aðalsteinn.
Kveðjuorð frá
samstarfsfólki
Nú sjáum við á bak góðum starfs-
félaga, vinnustaðurinn verður aldrei
samur. Við skyndilegt fráfall Emu
okkar emm við harmi slegin. Ýmsar
myndir skjóta upp kollinum: Ema
hlæjandi, geislandi af lífsorku og
gleði, ætíð reiðubúin og fús að
hjálpa öðmm. Ema með glettni í
brúnum augum að segja frá spaugi-
legum hliðum mannlífsins, eins og
henni einni var lagið. Erna, sífellt
á þönum, að sinna óþijótandi verk-
efnum deildarinnar.
í starfí á geðdeild reynir á
margvíslega hæfni fólks til að tak-
ast á við hin ýmsu vandamál
manneskjunnar. Þar sýndi Ema
hversu vel hún gat sett sig inn í
hinar ólíkustu aðstæður. I þeim
störfum einkenndi hana bjartsýni
og virðing fyrir einstaklingnum.
Þau áhrif, sem Erna hafði á sam-
starfsfólk og sjúklinga, munu vara
áfram — áhrif hlýju og lífsgleði.
Emu er nú saknað af mörgum,
en mestur harmur er þó kveðinn
að eiginmanni, sonunum tveimur
og öðrum ástvinum. Við biðjum guð
að styrkja þau öll í þessari þungu
sorg. Minningin um elskulega konu
lifír.
Samstarfsfólk á
deild 33-C, Landspítala.
Við harmþmngna fregn um lát
náins vinar setur okkur hljóð. Minn-
ingarnar streyma fram og liðnar
samvemstundir verða ómetanlegar.
Þannig urðu viðbrögð okkar í stjóm
Heilaverndar þegar ljóst varð að
við höfðu misst vinkonu okkar og
samstarfsmann, Emu G. Ólafsótt-
ur, í hörmulegu slysi þann 30.
desember sl. Ema heitin var emn
af stofnendum Heilavemdar og átti
sæti í stjóm þess félags frá upp-
hafi. Ilún hafði mikinn áhuga á
starfsemi félagsins og auk þess að
afla nýrra félagsmanna af miklum
krafti, lagði hún mikla vinnu í
skammtímaverkefni, meðal annars
jólákortasölu nú fyrir jólin. Milli
jóla og nýárs átti Ema samtal við
formann félagsins vegna stjórnar-
fundar sem hún gat ekki mætt á
sökum ferðar sinnar norður. Hún
kvaddi með þeim orðum að hún
hefði samband þegar hún kæmi til
baka. Af því varð því miður ekki
því hún fór i miklu lengra ferðalag
en til stóð. Fyrir lítið félag sem
Heilavernd er mikill missir að
slíkum félaga sem Erna var. Enn
meiri er þó missir Sigurðar Gunn-
arssonar eiginmanns hennar, sona
þeirra Gunnars Óla og Amars
Bjamar og annarra ættingja, og
41
vottum við þeim okkar dýpstu sam-
úð og biðjum guð að styrkja þau á
þessari ótímabæru kveðjustundu.
Stjóm Heilavemdar þakkar liðn-
ar samvemstundir.
Hvíli hún í friði.
Stjórn Heilaverndar,
Guðfinnur G. Þórðarson,
Dagný Hildur Leifsdóttir,
Guðmundur Guðjónsson,
Vilhjálmur Þ. Vilhjálmsson.
Það er sárt til þess að vita að
ung kona sé í einu vetfangi hrifín
í burtu frá eiginmanni og bömum.
En sú varð raunin 30. desember sl.
er vinkona okkar, Ema lést af slys-
förum aðeins 33 ára gömul. Kynni
okkar af Ernu og fjölskyldu hennar
hófust er við fluttum vestur til
Bolungarvíkur 1980. Við Ema
kynntumst vegna starfa okkar seift
hjúkmnarfræðingar á staðnum.
Þær vom ófáar ferðimar sem við
fómm inná ísafjörð saman og oft
við misjafna veðráttu til að sækja
fundi Vestfjarðadeildar HFÍ, en þar
var Erna í stjóm í 4 ár. í Bolung-
arvík bjuggu Erna og Siggi í 5 ár.
Eftir að þau fluttu til Reykjavíkur
starfaði Ema lengst af við geðdeild
Landspítalans.
Fyrir 3 ámm ákváðum við nokk-
ur hjón sem búið höfðu um lengri
eða skemmri tíma í Bolungarvík að
viðhalda þjóðlegum sið Bolvíkinga
og koma saman fyrstu helgi þorra
og blóta. Ema og Siggi vom þar á
meðal. Það hefur því verið höggvið
stórt skarð í hópinn sem ekki verð-
ur fyllt. Stuttu fyrir jól heimsóttum
við Emu og Sigga inn á Langholts-
veg. Hveijum hefði dottið í hug að
þetta væri í síðasta sinn sem við
sæjum Emu? En enginn veit hvað
morgundagurinn ber í skauti sér.
Elsku Siggi, Gunnar Óli og Am-
ar Bjöm. Um leið og við þökkum
góð og trygg kynni við Emu viljum
við biðja Guð að styrkja ykkur í
þeirri sorg sem þið hafíð orðið fyrir
en minningin lifír um góða.eigin-
konu og móður.
Þura, Sæmi og dætur.
Ingibjörg Daða-
dóttir - Minning
Þegar síðustu blóm sumarsins
1987 vom fölnuð undir fögmm
hausthimni kynntist ég Ingibjörgu
Daðadóttur þegar ég kom til vinnu
í Sjúkrahúsinu í Stykkishólmi.
I tvær vikur veittist mér sú
ánægja að fá að hjúkra þessari ljúfu
gömlu konu sem var ávallt svo
þakklát fyrir þá litlu hjálp sem mér
fannst ég gefa henni. Alltaf kallaði
hún mig lækninn þó eigi hafí ég
blað upp á það því ég var eini karl-
maðurinn sem vann við hjúkmn á
deildinni þar sem hún Ingibjörg lá.
Mér er einkar ofarlega í huga við
brottför hennar úr þessum heimi
blíðleiki hennar, þakklæti, guðstrú-
in og frásögumar um trúarlega
drauma hennar sem hún sagði mér
frá. Ég naut þess að hlýða á þær
frásagnir hennar og það gaf mér
mikið. Hún var þess fullviss að hún
færi til Herrans í Himinhæðum og
ég veit að þangað liggur leið henn-
ar og í dag líður henni vel eftir
langan dag í mannheimi.
Með þessum orðum kveð ég Ingi-
björgu Daðadóttur og þakka henni
stutta en góða viðkynningu. Megi
góður guð geyma hana.
Einar Ingvi Magnússon
Ingibjörg Daðadóttir fæddist þann
19. maí 1884 að Dröngum á Skógar-
strönd, foreldrar hennar vom María
Andrésdóttir og Daði Danielsson,
sem þar bjuggu. María og Daði eign-
uðust 15 böm en misstu þijú. Eitt
fæddist andvana en tvö létust í sömu
vikunni mjög ung að ámm. Ingibjörg
var næstelst barnanna sem upp kom-
ust, og segir það sig sjálft, að
snemma hefír hún þurft að fara að
létta undir störfín á stóm heimili.
Það var ekki auður í garði hjá stómm
bamafjölskyldum á seinni hluta 19.
aldar eða fyrri hluta þeirrar tuttug-
ustu. Dagleg störf fólks vom barátta
fyrir fæði og klæðum og oftar en
ekki búið í húsnæði sem enginn léti
bjóða sér í dag. Við þessar aðstæður
ólst Ingibjörg upp og vandist ung á
að þurfa að vinna, enda varð vinnu-
semi eitt af þvi sem einkenndi allt
hennar líf og óhætt að segja að henni
hafí ekki fallið verk úr héndi í meira
en 80 ár.
Þann 19. desember 1908 giftist
Ingibjörg Sigurði Magnússyni fædd-
um í apríl _ 1880. Sigurður var
ættaður frá ísafírði, en ólst upp á
Ytra-Leiti á Skógarströnd frá 8 ára
aldri eða þar um bil. Fyrstu þijú
árin bjuggu þau í Reykjavík, en vo-
rið 1911 fluttu þau að Ytra-Leiti á
Skógarströnd og hófu búskap þar á
hluta af jörðinni. Vorið 1912 fluttu
þau að Setbergi í sömu sveit og
bjuggu þar í tvíbýli á móti foreldmm
Ingibjargar í þijú ár. Vorið 1915
fengu þau Kársstaði í Helgafellssveit
til ábúðar og bjuggu þar til vorsins
1937 er þau hætta sínum sVeitabú-
skap og flytja að Barkarstöðum (
Fljótshlíð til Maríu dóttur sinnar og
Sigurðar Tómassonar manns hennar
og vom þar í eitt ár. Árið 1938 flytja
þau til Stykkishólms og fara að halda
heimili í félagi við Aðalheiði dóttur
sína og mann hennar, Stefán Sig-
geirsson.
Ingibjörg og Sigurður eignuðust 5
dætur og tel ég þær hér eftir aldri:
María, giftist Sigurði Tómassyni,
bónda á Barkarstöðum í Fljótshlíð,
Aðalheiður, giftist Stefáni Siggeirs-
syni, afgreiðslumanni í Stykkishólmi,
Guðbjörg, ljósmóðir í Reykjavík,
Jófríður, giftist Bjama Sveinbjöms-
syni, sjómanni í Stykkishólmi og
Agústa, giftist Baldvin Ringsted,
tannlækni á Akureyri.
Erfiðleikar lífsins fóm ekki fram
hjá Ingibjörgu. Hún varð fyrir þeirri
sorg, að tvær dætur hennar, tengda-
sonur og dótturdóttursonur fómst
af slysfömm. Hún tók þessu öllu
með stillingu, enda var hún mjög
trúuð og treysti á miskunn og hand-
leiðslu guðs.
Sigurður lést vorið 1984, þá 104
ára að aldri og hafði þá hjónaband
þeirra enst ( nær 76 ár. Það em
ekki margir sem lifa heilan manns-
aldur í hjónabandi og alltaf í sátt
og eindrægni.
Þegar Ingibjörg og Sigurður fluttu
í Stykkishólm, tóku þau til sín móður
Ingibjargar, Maríu Andrésdóttur, og
annaðist Ingibjörg hana í ellinni.
María varð 106 ára gömul og var
það til mikillar fyrirmyndar hvemig
Ingibjörg vann það af alúð og kær-
leika eins og öll önnur störf sín.
Það er örugglega einstætt, að
þijár manneskjur á sama heimilinu
skuli ná meira en 100 ára aldri og
er það áreiðanlega ekki síst að þakka
þeim kærleik, sálarfriði og umhyggju
sem ríkti á heimilinu fyrir þeim sem
Ingibjörg annaðist.
Það mun ekki vera tilefni til sorg-
ar, þótt háöldmð manneskja fái hvíld
frá sjúkdómum og erfíði þessa heims.
Það er þó svo, að allir, sem þekktu
Ingibjörgu og kynntust mannkostum
hennar, sakna hennar sárt. Aldrei
var hún svo upptekin fyrir sjálfa sig,
að hún hefði ekki tíma til að hjálpa
þeim sem erfitt áttu vegna veikinda
eða einhverra annarra ástæðna. Þar
sem einhver þurfti með var Ingibjörg
komin á sinn hljóða og milda hátt
og tók til hendinni. Þegar hún taldi
ekki þörf fyrir hjálp sína lengur, fór
hún þannig að helst var að finna að
það hefði verið henni mikill greiði
að fá að veita aðstoð sína.
Ég minnist Ingibjargar með þakk-
látum huga vegna þessa og margs
fleira, og svo mun vera um marga
aðra bæði skylda og vandalausa.
Ingibjörg var mjög frændrækin ojp'
lét sér annt um allan sinn stóra
frændgarð. Hún fylgdist með böm-
um systkina sinna ejns og sínum
eigin bömum og gladdist þegar þeim
vegnaði vel. Einnig fylgdist hún eftir
því sem hún gat með bamabömum
systkina sinna og var alveg ótrúlegt
hvað hún mundi eftir mörgum af
öllum þeim stóra hópi. Ingibjörg
hafði þá hæfileika að láta aðra finna
að þeir væru einhvers virði og að
þeir skiptu máli í samfélaginu. Það
eru mikil verðmæti unglingum í upp-
vexti að finna fyrir slíku og eykur
sjálfstraust þeirra og virðingu fyrir
sjálfum sér. Ég naut þessa mjög í
uppvextinum og svo mun um marga
fleiri. Ingibjörg bar kærleik í bijósri-
til allra manna, ég er þess fullviss
að hún mælti aldrei illt orð um nokk-
um mann á sinni löngu ævi. Aftur
á móti hafði hún samúð með þeim
sem margir aðrir hefðu lagt hlutina
til lasts.
Ég vil að lokum þessara fátæklegu
orða þakka Ingibjörgu fyrir allan
hennar kærleik í minn garð, einnig
biðja foreldrar mínir fyrir sínar inni-
legustu þakkir til hennar fyrir alla
þá hjálp og vináttu sem hún sýndi
þeim og veitti á lffsleiðinni, einnig
þakka systkini mín henni vináttu sfna
og tryggð. Ég vil að lokum senda
dætrum hennar og öllum hennar
nánustu samúðarkveðjur og biðja
þeim blessunar guðs.
Far þú í friði,
friður guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Þórir Guðmundsson :