Tíminn - 24.12.1948, Blaðsíða 1

„Því að barn er oss fœtt, sonur er oss gefinn;
á hans herðum skal höfðingjadómuriiin hvíla;
nafn hans skal kallað: undraráðgjafi, guðhetja,
eilífðarfaðir, friðarhöfðingi.“ — (Jes. 9,6.)
Það er fagnaðarhljómur í þessum orðum. í meira
en hálfan þriðja tug alda hafa þau hljómað til mann-
kynsins, fyrst sem spádómur, síðan sem yfirlýsing dá-
samlegrar staðreyndar. Og atburðurinn, sem breytti
x spádómnum í veruleika, er tilefni þess, að vér höldum
hátíðleg jól. Fyrir hálfri tuttugustu öld hljómaði fyrir
fjárhiröunum x Betlehem hinn undursamlegi boðskap-
ur: „Yður er í dag frelsari fœddur.“ Síðan hefir spá-
dómurinn verið raunveruleiki.
Meðal hinna fornu Gyðinga var það talið sérstakt
hamingjumerki, er manni fæddist sonur. Sonurinn
birti föður sinn, eins og borinn í nýrri mynd. í honum\
lifði faðirinn meðal ættmenna sinna, jafnvel þótt
hann félli sjálfur frá.
Sonurinn, sem fœddist á jólunum, er einmitt slíkur
sonur, er birtir fullkomið eðli föður síns. Hann er son-
ur Guðs, lifandi eftirmynd hans, sem er faðir allra
manna, einkasonur fyrir það, að hann birti ómengað
og hreint eðli föðurins, sem aðeirts birtist óljóst og
flekkað í lífi annarra barna hans.
Það er eftirtektarvert, að spámaðurinn nefnir ekki
þennan son þeim heitum, sem þjóð hans hafði tíðkað
um hinn þráða framtíðarhöfðingja sinn, og á hann
þó ótvírœtt við hann. Hann skildi, áð hér var ekki um
að rœða þjóðkonung, sem drottnaði yfir einni þjóð og
reyndi að kúga aðrar þjóðir undir hana. Hann mundi
ekki . verða neinn sérkonungur ísraelsþjóðarinnar.
Hann gefur honum ný heiti og táknrœn.
Nafn hans skal kállað: Undraráðgjafi. Með því er
bent til vizku hans. Hlutverk hans er það fyrst að
frœða mennina, gefa þeim nýja opinberun um vilja
Guðs og eðli, sýna þeim föðurinn. Að fylgja ráðum
hans er ganga á vegum hinnar æðstu speki, að lúta
leiðsögn hans er að leita fram tiL hinnar dýpstu þekk-
. ingar. Hin œðsta vizka er að þekkja sína eigin smæð,
en hátign og gæzku skapara síns, og vita þó, að sá
heilagi Guð er faðir vor, en vér börn hans. Því mælti
undraráðgjafinn orð eins og þessi, sem birtu megin-
kjama kenningar hans: „Sœlir eru fátœkir í anda, því
að þeirra er himnaríki,“ og hins vegar: „Vertu ekki
hrœdd, litla hjörð, því að föður yðar hefir þóknazt að
gefa yður ríkið.“ Sá ótti drottins, sem hann kenndi,
var ekki skelfing gagnvart liinum stranga dómara,
héldur óttinn við það, að slíta sig með hatri sínu eða
sérgœzku frá kærleikshendi hins ástríka föður. Og
hvílíkur undraráðgjafi hann er mönnunum, hafa allir
þeir sannreynt, sem hafa látið hann leiða sig og orð
hans vera lampa fóta sinna á göngu lífsins.
En undraráðgjafvnn getur ekki aðeins hvatt aðra
til að gánga hina réttu leið, liéldur gengur hann hana
sjálfur á undan. Hann hefir sjálfur gengið á enda
braut fórnarinnar, og því ber honum einnig heitið:
Guðhetja. Hin guðdómlega hetjulund birtist ekki í því,
að troða aðra undir fótum sér og verða valdur að dauða
milljónanna, héldur í því að verða öðrum til blessunar
og fórna lífi sínu fyrir þá. Sem sannur sonur föður
síns, ímynd hinnar hreinu og óeigingjörnu elsku, hlaut
hann að leggja sjálfan sig í sölurnar fyrir aðra. Með
því fuLlkomnaðist sú elska, sem birtist í því, að sonur-
inn fœddist méðal vor. Hann kom í senn til að sýna
lifandi hugsjón og takmark mannsins, og til að veita
styrk veikum brœðrum til að ná því takmarki. Barn-
ið, sem fæddist á jólunum varð hin guðlega hetja, er
birti í senn fórnarmátt elskunnar og sigurmátt.
Því að guðhetjan á líka nafnið eilífðarfaðir. Ekki
aðeins fyrir það, áð sjálfur var hann fyrri enn állt og
allt á tilveru sína í lionum, eins og postulinn tjáir,
héldur einnig í því, að með sigri sínum yfir dauðan-
um varð hann frumburður hinna dánu til lífsins, fyr-
irmynd og frummynd þess eilífðarmáttar, sem býr í
hverjum brœðra lians og systra. Sigur guðhetjunnar
birtist í upprisu hans. Bjarmann frá páskasólinni legg-
ur álla inn í myrkasta skammdegið, yfir jötu jólabarns-
ins. Hefði hann ekki sigrað á páskunum, liefðu ekki
verið haldin heilög jól. Þess vegna eru líka páskarnir
eldri sem kristin hátíð en jólin. Fögnuðurinn í orðun-
um: „Barn er oss fœtt,“ verður enn dýpri, þegar þess
er minnzt, að sonurinn, sem fœddur er, á nafnið:
eilífðarfaðir. Hann er faðir eilífðarinnar, sem lögð er
í brjóst mannanna. Hann er eilífðarfaðirinn: birting
sjálfs föðurins, sem er frá eilífð til eilífðar.
En dýpstur verður fögnuður vor, þegar vér minn-
umst þess, að sonurinn, sem oss er gefinn, er friðar-
höfðingi. Hann hefir stigið inn tíl hinnar œðstu dýrð-
ar, og rikir sem konungur friðarins. Hvað þráum vér
heitar en frið á jörðu, varanlegan, öruggan frið?
Hverjum viljum vér heldur lúta, en friðarhöfðingjan-
um Kristi?
Einmitt af því, að vér búum enn undir skugga ófrið-
arhœttunnar, höfum vér ástœðu til að halda heilög
jól. Það sýnir, hversu mikið skortir enn á, að friðar-
konungurinn hafi fengið váld yfir hjörtum mannanna.
Nú er hann vor eina von. Vœri hann ekki fæddur, vœri
dimmt fram undan á vegi mannkynsins. En í barninu
frá Betlehem er varðveitt von mannkynsins um það,
að því muni einhvern tíma renna upp dagur friðar,
hin þráða gullöld, þegar friður rikir hið ytra, og friður
í hverri mannssál. Mœttum vér þannig eignast öll í
sannleika
gleðileg jól!