Tíminn - 24.12.1951, Blaðsíða 1

6 fagnct
eftir séra Sveinbjörn Högnason
rsjq fs 2\
g5 Z LlJ LE nJ [E UnJ ft
„Verið óhrœddir, því að sjá, ég boða yður mikinn fögnuð,
sem veitast mun öllum lýðnum, því að yður er i dag jrels-
ari jœddur." — Lúk. 2, 10—11.
IJm allan kristinn heim fagna menn nú jólum einu sinni enn. Allir leit-
ast við að gleðjast og gleðja aðra, eftir því, sem tök eru á. En misjafn-
lega leita menn þeirrar gleöi, eins og áður og það sjálfsagt hver eftir
sinni trú á það hverjir séu líklegastir og mestir gleöigjafar lífsins. Víst
er um það, að miklar hafa jólaannirnar verið að þessu sinni, eins og.
fyrr, hvernig sem fer með árangurinn til að gleöja og gleðjast.
Þvl miður vill það víst of oft gleymast oss mörgum, að enginn sannur
jólafagnaður er til, nema þar, sem hinn aldagamli boðskapur liátíðar-
innar nœr til að helga hugina og veita birtunni að ofan inn i sáiir
mannanna. Boðslcapurinn, sem segir frá fœöingu hans í þennan heim,
sem boðaði mönnunum frið, fyrirgefningu og kœrleika guðs, og að
yfir striði og sorta jarðar vœru opnir heimar Ijóss og friðar, sem mann-
legir hugir gætu öðlazt hlutdeild í, og það þegar hér á jörðu.
Margir eru þeir sjálfsagt enn, sem ekki telja sig hafa þessa boðskapar
þörf, og að alla gleöi, sem þeir þrá, sé að fá í gjöfum, gœðum og gengi
þessa heims. Sú trú er einnig vissulega óhvikult og svikalaust boðuð, og
ekki er því að neita, að allt amstur og undirbúningur jólanna ber þessari
trú oftast órœkara vitni hjá flestum, en trú þeirri, sem jólahátíðin boðar.
Og þó hygg ég, að þeir séu raunverulega fáir, þeir alvarlega hugsandi
menn og konur nú á dögum, sem þannig hugsa. Ég hygg, meira að segja,
að þeim, sem mest hafa á þetta treyst undanfarið, fari æ fjölgandi, sem
er að verða það Ijósara með hverjum deginum, sem líður, að i sorta og
háska veraldar, sem um oss er, „gefst ekkert skjól nema guð.“
Það stenzt engin von mannanna nema í honum og fyrirheitum hans.
Það er engan frið að finna nema andi hans fái fullvissað oss um, að vel-
þóknun hans og handleiðsla sé yfir lífi voru og störfum, að hann styrki
oss i hœttum, og lifgi það og endurfœði, sem með oss kól i nœðingum
og stríði lífs vors.
Það er vissulega þannig ástatt i heimi vorum nú, að fáum mun rótt í
huga, sem með athygli liorfir í þann sorta, sem yfir manniegum leiðum
jrúfir nú.
Allir menn þrá frið, er rísi úr svartnœtti stríðs og ótta. Allir tala fagur-
lega um þá aldagömlu drauma mannkynsins, og vissulega leggja margir
hinna beztu manna sig alla fram um að þeir megi rœtast. — En ég hygg.
að það muni enn, sem fyrr, reynast og fara svo, að enginn fœr friðað
þessa jörð og þá, sem hana byggja, nema hann, sem á þessari hátíð fœdd-
ist og þau áhrif og þau öfl, sem frá, honum stafa til mannlegs lífs.
Ófriður og hatur liið ytra um oss stafar fyrst og fremst af þvi, að sálir
vor mannanna eru sjúkar og friðarvana. Vér fáum aldrei friðað hinn ytri
heim, nema friður og sátt ríki fyrst hið innra með sjálfum oss, — að vér
fáum komizt í sátt viö lífið og þá, sem með oss lifa, í sátt við örlög vor
og þau öfl, sem máttkust vaka yfir lifi voru öllu. En þar vill einatt margt
vera, sem veldur oss öróleika, kviða og sálarkvala.
í sálum vorum svíða sárin og nísta þau öfl, sem vér létum einatt af
vangá og hverflyndi stjórna oss, en sem vér óttumst þó og viljum ekki
lúta. Þar fer fram hið örlagarika strið og barátta milli góðs og ills, sem
síðan brýst út í svo margvislegu missœt-ti og árekstrum við umhverfi
vort og gerir það ótryggt og jafnvel fjandsamlegt flestar stundir. Það
er alveg víst, að sjúk og friðarvana sál getur aldrei friöað heiminn.
En liátíðin flytur oss þann boðskap, að yfir oss vaki þau máttaröfl, sem
vilji styrkja oss til sigurs i þessari baráttu. Hún boðar oss, að oss sé frels-
ari fœddur, sem ennþá sé á meðal vor til að vitja hinna sjúku og friðar-
vana mannsálna, til að veita þeim frið sinn og gleði, og til að fullvissa
þœr um fyrirgefningu guðs, náð hans og kœrleika til breyskra barna
hans. Já, til að vera oss öllum það Ijós, „sem lýsir oss um dauðans dal,
að drottins náðarstól.“
Þennan boðskap bera jólin enn til hverflyndra, vegvilltra og syndugra
manna. Og aldirnar, sem liðnar eru frá þvi að þessi boðskapur barst
fyrst til jaröheima, þœr benda oss með margfaldri reynslu sinni til þess,
að í honum felist það, sem vér mennirnir þörfnumst og þráum mest, og
að enginn geti án frelsundi kraftar hans lifað heilbrigðu og hamingju-
éömu lifi. Ómarnir um frelsi og frið munu aldrei þagna i djúpuni sálna
vorra á meðan vér heyjum það strið, sem oss er haslað hér á jörð. Þess
vegna eru ómar jólahátíðarinnar svo helgir og magnþrungnir í hvert
sínn er þeir berast oss, og þeir vekja fegurstu og Ijúfustu kendirnar í
huanm vorum.
Dag hvern heyjum vér strið með sigrum og ósigrum, — strið við oss
sjálf og umhverfi vort á marga lund. Og það eru mörg vonbrigöin og
mörg sárin, sem lifið veitir oss, jafnvel þeim, sem það fer mýkstum
höndum um, að þvi er oss virðist. Ótti, kviði og áhyggjur vilja lama hug-
ann og svo mun vera nú um marga jafnvel meira en oft áður. En þá berst
jólaboðunin fagra og hugljúfa oss þessa stund, sem segir: „Verið ó-
hrœddir, þvi að sjá, ég boða yður mikinn fögnuð, sem veitast mun öll-
um lýðnum, yður er i dag frelsari fæddur."
Þennan fögnuð eiga jólin enn að flytja oss, — oss öllum, sem óttumst,
stríðum, mœðumst og erum áhyggjufull i mörgu. Þau eiga að veita oss
fögnuðinn yfir því að frelsari er oss fœddur. Frclcari, sem vill leiða oss og
styrkja, — sem vill skilja oss, er aðrir dœma oss, — sem vill veita oss
kœrleika sinn og fórnandi ástúð, er umhverfið andar köldu að oss, —
sem vill benda oss til Ijóss- og friðarheimanna, er yfir oss vaka, þegar
um oss myrkvast og skýjaþykknið byrgir fyrir augu vor. Já, frelsari, sem
segir oss, að „guð vilji ekki dauða syndugs manns, heldur aö ha:in snúi
sér og lifi.“
Vér kristnir menn vitum, að þessi frelsari, sem vér fögnum nú, hefir
leitt óteljandi sjúkar og vegvilltar mannssálir i friðarfaðm guðs. Hann
hefir skilið þann, sem villtur fór og veitt honum vissuna um kœrleiks-
og fyrirgefningarhuga guðs yfir sér og lifi sínu. Hann hefir veitt huggun
hrelldum og syrgjandi, reist þomn, sem fallinn var og tendrað aftur von-
ina og lifsgleðina hjá þeim, sem voru að bugast undir vonbrigöum og
fargi þungra örlaga.
Og mér er spurn: Hver er sá, sem ekki þarf og þráir slíkan frelsara í
lifi sínu? — Það er til meira en nóg af þeim öflum umhverfis oss, sem
vilja lama, veikja og dœma, — og ekki sizt þegar vér erum veikust fyrir,
vanmáttugust, sjúk á sál og friðarvana. Frelsari heimsins og andi hans
liefir œtið farið grœðandi, styrkjandi og huggandi um mannlegt lif, og
veitt Ijós og frið þeim sálum, sem varð myrkast um og næðingar bar-
áttunnar surfu fastast að. Hann geröist konungur kœrleikans og friðar-
ins meðal mannanna, og því er hverjum leitandi og Ijóselskum manni
jafnan Ijúft að lúta honum og tigna hann.
Enn er runnin yfir oss hin helga hátíð jólanna, með þessa óma, sem
aldrei hefir tekizt að þagga i mannlegum sálum, síðan þeir bárust
mannheimi hina fyrstu jólanótt. Þessa óma friðar, fyrirgefningar og
fagjiaðar til syndugra og veilcra marína: Vér skulum láta þá hljóma
skýrt og fagnandi i sálum okkar allra þessi jól, svo að helgi þeirra og
fegurð megi styrkja oss og veita oss hátíð og fögnuð hennar í anda og
i sannleika. Megi þeir ómar ná til allra hjartna, inn á livert heimili í
landi voru og um allan kristin heim. Msgi þeir flytja fögnuð og frið,
fyrirheit og blessun sína yfir skuggalegar leiðir jarðheima. Já, megi
þeir tengja hjörtu vor allra fastar þeim guði, sem sendi einkasoninn
sinn til að vera frelsari vor og leiðtogi i lifi og dauða.
Lesendur mintr, guð elskar oss öll, þig og mig, þótt vér séum einatt veg-
villt og vanþakklát börn hans. Þann boðskap á jólahátíðin um fram
allt að bera oss. Já, „svo elskaði guð heiminn, að hann gaf son sinn ein-
getinn, til þess að hver sem á hann trúir skuli ekki glatast, heldur öðl-
ast eilíft lif. Þvl að ekki sendi guð son sinn í heiminn til þess að hann
skyldi dœma heiminn, heldur til þess, að heimurinn skyldi frelsast fyrir
hann. (Jóh. 3, 16—17.).
Megi sá bo&skapur lýsa oss og friða i öllum myrkrum, sorgum og von-
brigðum lífs vors, og látum hann fá oss, á þessum jólum, til að taka,
uitdir hvatningu skáldsins, sem segir:
„Þótt þú berir hryggð i huga
halda skaltu dýrðleg jól.
Hann, sem allra harma þekkir,
hann, sem lífsins vonir ól
lœtur falla á leiöir þínar
Ijós og yl frá kœrleikssól.
Snúðu þér til hans og haltu
helg og dýrieg þessi jól.“
Megi dýrð þeirra og friður berast oss öllum. Megi frelsarinn, senl
fæddur er, ná til hjartna vor allra með kraft og frið og^ gleði.
GLEÐILEG JÓL ! jj