Tíminn - 24.12.1951, Blaðsíða 24

24
JÓLABLAÐ TÍMANS 1951
Hangikjöt á hverjum degi
Barnasaga eftir Aif Henriksson
EINIJ SINNI var matvörukaup-
maður, sem þótti hangikjöt allra
mata bezt. Einn góðan veðurdag
var hann á gangi um búð sína og
sýslaði við kirnur og koppa. Þá
heyrði hann allt í einu kynlegt
hljóð úr horni. Hann skimaði um
hólf og gólf, en sá ekkert óvenju-
legt í búöinni. Á hillunum stóðu
raðir af krukkum og baukum meö
síld og salati, ediki og grænmeti,
lyftidufti og eggjadufti, og kaup-
maðurinn hugsaði sér um leið og
hann renndi augum yfir hillurnar,
að margir þessara bauka hefðu nú
staðið þarna helzti lengi óhreyfðir
og óseldir. Líklega væri þjóðráð að
flytja nokkra þeirra ofan á búðar-
borðið, svo að viðskiptavinirnir
gætu athugað vörurnar betur.
Þá heyrði hann tístið aftur, jæja,
það líktist nú samt meira krunki.
Honum datt í hug, að mús hefði
komizt inn í búð
____ ina, svo að hann
á!íL sótti sér smá-
stiga og reisti
iú*
;\r
. •Ji'Zyþ'r UPP við hillurn-
^ 1 ^ ar. Síðan kleif
hann upp í stig-
ann og tók að
skyggnast inn
fyrir baukarað-
irnar.
Hann tók
baukana einn af
öðrum og setti
þá niður á búð-
arborðið, og þá
heyrði hann hljóðið enn þá einu
sinni. í þetta sinn kom það ekki
ofan úr hillunni, heldur úr einum
bauknum, sem hann hélt á, og
nærri lá, að hann missti alla bauk-
ana, sem hann var með í fanginu
og ylti sjálfur niður úr stiganum.
Það var eggjaduftsbaukur, sem
hljóðið kom úr, ofurlítill ‘pappa-
baukur með rauðu loki. Hann var
vandlega límdur aftur, en þó fannst
greinilega, að eitthvað kvikt bærði
á sér innan í honum. Kaupmaður-
inn staulaðist ofan úr stiganum
með baukinn í hendinni, tók hníf
og skar á límbandið, sem hélt lok-
inu föstu, og lyfti því. Hann gerði
það þó mjög varlega og bjó aðeins
til ofurlitla rifu, svo að hann gæti
gægzt í baukinn.
„Góðan daginn hér,“ var sagt
með dimmri bassa-
rödd niðri í bauknum.
Kaupmaðurinn varð
svo hlessa, að hann
mundi ekki einu sinni
eftir því að verða
hræddur. Hann skellti
lokinu á aftur og depl
aði augunum, en svo
rak forvitnin hann til
að lyfta lokinu svolít-
ið á nýjan leik. En
þegar hann sá, hver
það var, sem hafði
boðið góðan daginn, varð hann svo
undrandi, að hann var nærri fall-
inn kylliflatur á gólfið og varð að
styðja sig við búðarborðið.
í bauknum sat nefnilega dálítill
fuglsungi og glennti upp ginið.
Kaupmaðurinn gapti af undrun.
„Hvers konar fugl ert þú, góði
minn,“ gat hann þó að lokum
stamað.
„Ég?“ sagði unginn með sömu
bassaröddinni. „Ég er auðvitað
baukagaukur.“
„Hvers konar fugl er það?“ stam-
aði kaupmaðurinn.
„Baukagaukur? Hefirðu aldrei
heyrt talað um baukagauka?“
„Nei, þeirra hef ég aldrei lieyrt
getið,“ sagði kaupmaðurinn.
„Og þó þykist þú vera matvöru-
kaupmaöur," sagði fuglinn og
skellti í nef. „Það er þá kominn
tími til þess að þú kynnist okkur.
Við baukagaukarnir erum ekki
klaktir úr eggjum í fuglahreiðrum
eins og aðrir fuglar, heldur í eggja-
duftsbaukum í matvöruverzlunum"
„Þú ert samt sá fyrsti, sem fæð-
ist í minni búð,“ sagði kaupmaður-
inn.
„Já, við erum heldur ekki svo al-
gengir,“ sagði baukagaukurinn.
„Við erum helzt á loftvogum, klukk-
um og öðru slíku glingri. Við ger-
um ekki öllum matvörubúðum þann
heiður að fæðast í þeim.“
„En þú talar samt íslenzku,"
sagði kaupmaðurinn.
„Já, hvaða mál annað ætti ég að
tala? Það er eina málið, sem ég hef
heyrt hér í búðinni," sagði unginn.
„Satt er það, við erum þjóðræknir
hérna,“ sagöi kaupmaðurinn.
„Nú væri notalegt að fá ærlegan
matarbita. Ég hef ekki snætt morg-
unverð í þessu lífi enn þá,“ sagði
unginn og
&
lagði undir
flatt.
„Það er
hægt að
bæta úr
því,“ sagði
kaupmað-
urinn og
skar vænan
ostbita af
ostahleifn-
um í hill-
unni. —
„Gerðu svo vel.“
Unginn hámaði í sig ostihn og
lauk honum á svipstundu. Kaup-
maðurinn sá, hve hann óx og þand-
ist út á samri stundu. Hann óx um
helming á fimm mínútum.
„Jæja, ertu nú mettur?“ spurði
kaupmaðurinn.
„Já, þökk fyrir matinn. Nú er ég
fullvaxinn og fleygur. Nú vil ég
helzt fljúga út í skóg og fara að
lifa lífinu,“ sagði fuglinn.
„En ef ég neitaði nú að Sleppa
þér út,“ sagði kaupmaðurinn.
„Jú, þú gerir það, vinur minn,“
sagði fughnn.
„Mér finnst, að bezt væri að setja
þig á safn. Ég gæti bezt trúáð, áð
náttúrugripasafnið ætti engan
baukagauk." ____
Það fór hrollur um fuglinn við þá
tilhugsun. „Ef þú opnar gluggann
og lofar mér að fljúga út, skal ég
veita þér eina ósk,“ sagði hann.
Kaupmað-
urinn starði
undrandi á
hann. „Get-
ur þú líka
uppfyllt ósk-
ir?“ sagði
hann mjó-
róma.
„Ég væri nú
enginn bauka
gaukur ef ég
gæti það ekki.“
„Þá horfir málið öðruvísi við,“
sagði kaupmaðurinn.
„Jæja, hvers öskar þú þá?“ spurði
baukagaukurinn.
Kaupmaðurinn klóraði sér bak
við eyrað og hugsaði sig um.
„Ég held ég óski mér þess að
hafa hangikjöt að borða daglega.“
„Sú ósk skal verða veitt,“ sagði
baukagaukurinn, breiddi út væng-
ina og flaug út um gluggann, beina
leið til skógar.
Dagurinn leið, og brátt kom að
því, að kaupmaðurinn lokaði búð
sinni og hélt heim. Þegar hann
kom heim að húsi sínu, lagði þessa
indælu hangikjötslykt á móti hon-
um út um dyrnar, og þá vissi hann,
að baukagaukurinn hafði efnt lof-
orð sitt. Hann settist harla glaður
að borðinu og snæddi hið gómsæta
hangikjöt. Og þannig gekk það
daginn eftir, næsta dag og þar
næsta dag, en þegar kaupmaður-
inn kom heim til miðdegisverðar
þriðjudaginn í næstu viku, settist
hann ekki jafnglaður og fyrr að
hangikjötsborðinu, og á miðviku-
daginn, þegar hann lokaði búð
sinni, flaug honum í hug, að hangi-
kjöt væri nú ekki verulega göm-
sætur réttur. Gott væri nú að fá
eitthvað annað endrum og eins. h
fimmtudaginn viðurkenndi hann
fyrir sjálfum sér, að hann væri orð-
inn dauðleiður á þessu eilífa hangi-
kjöti, og á föstudaginn ákvað hann
að færa málið í tal við konu sína.
„Elskan mín, ég skil það vel, að
það er aðeins vegna mín, sem þú
hefir hangikjöt hvern einasta dag,
— en væri það nú ekki — ég á
við — að — að —.“
„Hafa það ekki hvern dag, held-
ur eitthvað annað þess á milli,“
sagði konan. „Þaö var nú líka ætl-
un mín, en svo undarlega bregður
við, að ég hef einhvern veginn ekki
getað hugsað mér annað en kaupa
hangikjöt í matinn alla þessa
viku.“
„En hvernig væri nú að hafa
steikta síld á morgun?“ sagði kaup-
maðurinn.
„Jú, það er ágæt hugmynd. Á
morgun skaltu fá steikta sild, vin-
ur minn,“ sagði kona hans.
Daginn eftir keypti konan nokkr-
ar stórar og feitar sfidar og bjóst
nú til að steikja þær á pönnuna og
var að láta þær krauma í feitinni,
tók hún allt í einu eftir því, að þær
tóku að breyta lögun, dökkna og
stækka, og eftir örskamma stund
lá þarna bústið hangikjötslæri á
pönnunni, og hangikjötsilmurinn
breiddist um húsið sterkari en
nokkru sinni fyrr.
Konan var alveg í öngum sínum
og vissi ekki hvernig á þessum ó-
sköpum stóð. Henni varö heldur
ekki glaðara í geði, er maður henn-
ar kom heim og sagði henni alla
söguna um baukagaukinn og ósk-
ina.
„Þá er ekki annað til ráða en að
þú farir að leita uppi þennan
baukagauk þinn og fá hann til að
létta af okkur þessum álögum,“
sagði hún.
Kaupmaðurinn varð að viður-
kenna, að það var skynsamleg á-
lyktun. Hann kvaddi konu sína og
hélt af stað. Hann gekk í sömu átt
og hann hafði séð fuglinn fljúga.