Tíminn - 24.12.1951, Blaðsíða 8

3
JÓLABLAÐ TÍMANS 1951
rassinn á henni, aö hundarnir
frammi í skotinu við dyrnar
hrukku viö og litu upp. Hún rétti
úr sér og gekk aftur meö þýöu
brosi til sinna mörgu kraumandi
potta á eldstæðinu. Hann horfði á'
eftir henni píreygur, og hvarf nú
allt í einu aö því, að segja okkur
sögur af viðskiptum sínurn við
kvenþjóðina, en tók fram í upp-
haíi, að hann þyrði að staðhæfa
það, að hún, konan hans, hefði á
sínum tíma verið bústnasta og
mýksta tátan á öllu Kirjálaeiði.
Þótt ekki gæti hann kallað hana
fyrstu ástina sína, það mundi vera
ósatt. Því að leið hans hefði legið,
ef svo mátti segja, yfir konur af
hinu margvíslegasta tagi, jafnvel
Lappameyjar og Skoltlappastelpur.
Svo púaði hann frá sér miklu
reykskýi og skemmti okkur með því
að segja frá ástarævintýrum sín-
um, sem voru bæði mörg og sögu-
leg.
A meðan þessu fór fram, sýslaði
húsfreyja við potta sína og lagði á
hið rauirverulega jólaborð. Hún
skildi ekki mál hans, en virtist hins
vegar bera fullgott skynbragð á
það, hvernig hún átti að búa hon-
um jólaborð. Því að auk hinna fyrr-
nefndu rétta stóðu þar nú svo
hrokaíull föt og skálar, að gulu
tólgarkertin í rósóttu stjökunum,
eitt milli hverra tveggja rétta, náðu
vart að lýsa yfir hvert til annars.
Og að síðustu sló litla, tifandi
Lundúnaklukkan á veggnum átta.
Þá heyröist allt 1 einu manna-
mál úti á hlaðinu. Einhverjir
stöppuðu af sér snjóinn og gengu
að því búnu upp á marrandi sól-
byrgisgólfið. Hundarnir teygöu
álkuna og urruöu, en þögnuðu við
umvandanir húsbónda síns og
horfðu hljóöir til dyranna, sem
opnuðust, án þess að gestkomend-
ur berðu eða húsbændur byðu inn.
Svo steig hávaxinn öldungur yfir
þröskuldinn, ósvikinn patriarki
með mikið, hvítt skegg og kónga-
nef, hvelfdar brúnir og sítt, úfið
hár undir bjarnarskinnshúfunni,
búinn fótsíðum sauðarfeldi, með
breitt, marglitt belti um sig miðj-
an. Hann steig fram og heilsaði
húsbændum.
Eftir honum fór gömul kona, lít-
il og hnellin, dúðuð í marglitt sjal,
sem hún kastaði þegar niður á
herðarnar, og gekk fram til þess aö
heilsa, fyrst húsfreyju, því næst
bónda. Hún brosti hlýlega, hafði
hljómblíðan róm og eitthvað virðu-
legt í fasi sínu.
Eftir henni fór löng, mjóslegin
kona, aö þvi er virtist komin nokk-
uð til ára sinna, einnig hún var
tíúðuð í sjal, sem féll niður á herð-
ar henni, þegar hún gekk fram
þungum skrefum til þess aö heilsa
húsráðendum. Hún bar höfuðið
hátt sem hermaður í réttstöðu og
var með samanbitnar varir, eins og
hún hefði lofað sjálfri sér þvi, 'að
láta aldrei neitt uppi um leyndar-
mál sitt, hversu merkilegt eða ó-
merkilegt, sem það nú var. Jarpt
hár hennar var vafið í þungan
vöndul i hnakkanum, svo að það
var eins og hún yrði þess vegna að
ganga með þessu dæmalausa fasi.
Félagi minn tók út úr sér pípuna
og fór að hósta, eins og honum
hefði svelgzt á. En ég var um þetta
leyti sem ákafast að rannsaka fólk-
ið og átti auðvelt með að vera al-
varlegur í bragði.
Síðan fylgdi henni eftir, eins og
í eftirdragi, ef svo mætti segja, lít-
ill náungi með hökutopp og stór
gleraugu, annar fóturinn styttri en
hinn, svo að hann varð að styðjast
við staf. Hann heilsaði með breiðu
brosi og þakkaði, að þvi er okkur
skildist, í mjög vel völdum orðum
fyrir hið vinsamlega heimboð, enn
í ár, til lútersks jólahalds í þessu
húsi.
Einnig hann var búinn fótsíðuru
sauðarfeldi. Hann fór nú úr yfir-
höfn sinni eins og patríarkinn. Og
er þeir höfðu hengt þær á hrein-
dýrshornið hjá dyrunum, steig
gamli maðurinn fram og rétti okk-
ur sinabera hönd sína, en húsbónd-
inn kynnti okkur, fyrst á rúss-
nesku, síðan norsku. Og hinn há-
vaxni öldungur var enginn annar
en sjálfur pópinn í Pasvík. í síðri
vaðmálsúlpunni með glj áleðurs-
lindann um mittið var hann ekki
nærri eins ellilegur og viö fyrstu
sýn i feldinum með bjarnarskinns-
húfuna. Hann bauð okkur vel-
komna og óskaði okkur gleðilegra
lúterskra jóla í nafni Drottins, svo
hljóðaði að minnsta kosti fljótleg
þýðing túlksins, en ég þakkaði fyr-
ir hönd mína og félaga míns og lof-
aði auk þess að geyma orð hans í
minni.
Þar eítir fengum við að taka í
mjúka hönd hinnar blíðlegu eigin-
konu hans, sem starði á okkur
brúnum augunum, furðu losin yfir
því að hafa nú loksins fengið að
sjá tvo Svía. Og þeir voru reynd-
ar ósköp likir öðrum mönnum,
þýddi gestgjafi okkar með ísmeygi-
legu orðalagi, en ég svaraði aftur
fyrir hönd mína og félaga míns og
sagði, að ummæli hennar væru
fullmikið hól. Hún ætti bara að
sjá okkur, þegar við lcæmum upp
úr undirheimum.
Og þá er túlkurinn hafði þýtt,
klappaði hún. mér hlæjandi á
höndina, fékk sér síðan sæti við
hlið hins hávaxna bónda síns og
gerðist virðuleg á svip.
Svo urðum við fyrir ófrýnilegu
augliti hinnar samanbitnu. Hönd
hennar var hörð sem tréausa,
munnurinn lokaöri en áður. Hún
var kennslukona þorpsins, fengum
við nú að vita, og félagi minn
tuldraði eitthvað á þá leið, að það
hlyti 'að vera ljóta gamanið að
vera skólastrákur í þessu rúss-
neska þorpi. Það ikti í Bakkehög,
en hann huggaði gest sinn með
því, að hún væri ekki eins hræðileg
og hún liti út fyrir að vera. Hún
hefði aðeins verið dálítið óheppin
í viðskiptum sínum við karlkynið,
sem reyndar gat verið nóg — og
vel það, bætti hann við með hlut-
tekningu í augnaráðinu.
Hún settist hjá konu pópans og
sat þar teinrétt, hreyfingarlaus og
samanbitin, eins og hún sæti fyrir
framan ljósmyndavél, til þess að
heimurinn fengi nú loksins ljós-
mynd af reglulegri ráðgátu.
Á entíanum fengum við þá að
taka í hönd hins halta. Hann
strauk með lausu hendinni um
hökutoppinn, horfði á okkur pír-
eygöur og kankvís í gegnum
gljáfægð gleraugun og sagði eitt-
hvað, sem kom gestgjafa okkar og
túlki til þess að hlæja. Hann hlaut
því líka að vera gæddur kýmni-
gáfu.
Hann hafði ofan af fyrir sér
með barnakennslu og kenndi hrafl
úr sögu lands sins. Nú varð hann
þó einnig að lýsa undrun sinni yf-
ir því, hve Svíarnir væru líkir fólki.
Þótt hann hefði, satt að segja, af
litlu að státa í þeim efnum og
vildi ekki beinlínis fara að vekja
hlátur andspænis tveim hraustum
og myndarlegum útlendingum með
því að gleyma, að hann var sjálf-
ur haltur. Þar að auki hefði hann
lélega sjón og yrði aö bera óprýð-
andi gleraugu.
Þetta lét skemmtilega í eyrum.
Og nú svaraði ég aftur fyrir hönd
mína og félaga míns, brosandi og
í þeirri líkingu við ræðu hans, sem
mér var auðið, að það væri einnig
Framh. á 37. síðu.
>> 1*1 S *.f.' í I '.f.* S 'f.- 3 *.f.- i •>•• 9 * S -f.

Kaupfélag
f Húnvetninga
Sláturfélag A-H únvetninga
Mjólkursamlag Húnvetninga
BLÖNDUÓSI

JKAUPFELAGHUNVETNINGA-KAUPFELAGHUNVETNINGAC

Færa öllum viðskiptamönnum
sinum f jær og nær beztu þakk-
ir fyrir viðskiptin á síðast liðnu
w;
u
2
s
E-»
M
>
2
O
X
u
<
á r i.
?ÉLAGHÚNVETNINGA
'W
u*
Q*
D
<
KAUPFÉLAGHÚNVETÍ
Með ósk um