Tíminn - 24.12.1951, Blaðsíða 19

JÖLABLAÐ TÍMANS 1951
19
EITT ÁR í PARADÍS
Það var einu sinni að vorlagi,
þegar ég var búsett í Englandi, að
mig vantaði hjálp við hreingern-
ingar. Ég færði það í tal við vin-
konu mína, og hún vissi um konu
í grenndinni, sem oft var í vinnu
utan heimilis. Þessi kona hét frú
Smith. Hún var strax fús til að
hjálpa mér, og kom á tilteknum
tíma.
Frú Smith var há kona og vel
vaxin, með dökkt hár, sett upp í
stóran hnút í hnakkanum. Augu
hennar voru blá, stundum nærri
svört, og andlitiö samsvaraði sér
mjög vel. Hún var lagleg kona og
hreinleg. Mér varð starsýnt á hana,
því að hún hafði ekki venjulegt út-
lit. Það var eitthvað við hana, sem
mér geðjaðist strax vel að, en gat
ekki gert mér grein fyrir. Hún leit
út fyrir að vera um það bil 35 ára
gömul.
Ég gaf frú Smith auga, meðan
hún var að vinna, og sá, að hún fór
sérstaklega vel með allt, sem hún
handlék, eins og henni þætti vænt
um það. Eins gætti hún þess, að láta
hluti á rétta staði, og gekk hógvær-
lega um allt. Hún var fremur
kuldaleg, ef við hana var talað, og
sjaldan sá ég hana brosa, nema ef
hún var með einhvern hlut, sem
henni fannst fallegur; þá var eins
og hún gleymdi sér og hlýja skein
úr augum hennar. Ekki vildi hún
þiggja neinar góðgerðir hjá mér.
„Herra Smith bíður heima“, sagði
hún, „og ég þarf að vera komin
heim á réttum tíma.“ Hún vann
hjá mér um tima, meðan á hrein-
gerningunum stóð, en er því var
lokið sagði hún mér, að aðalstarf
sitt utan heimilis væri fataþvottur,
en það væri erfitt verk og hún því
. oft þreytt. En hún sagði, að sér
þætti skemmtileg tilbreyting að
vinna húsverk, og talaðist svo til,
að hún kæmi til mín eftirleiðis á
vissum tíma, til að hjálpa mér við
heimilisstörfin.
Frú Smith hafði unnið hjá mér
í rúmt ár, en aldrei þegið góðgerð-
ir. Þegar henni var boðið eitthvað,
var alltaf sama svarið: „Ég þarf að
ljúka mínu verki sem fyrst og kom
ast heim, því að herra Smith bíður
mín.“ Hún nefndi hann alltaf herra
Smith, en ekki manninn sinn.
Svo var það einu sinni, að við
frú Smith vorum tvær einar í hús-
inu, og ekki var von á neinu af
heimilisfólkinu fyrr en seint um
daginn. Mér fannst venju fremur
þungt yfir frú Smith. Ég lagði te
og brauð á eldhúsborðið, kallaði á
frú Smith og sagði henni að nú
værum við tvær einar í húsinu, en
ekki von á neinum heim fyrr en
seinni hluta dagsins, og þó að ein-
hver kæmi, yrði það ekki í eldhús-
ið; við skyldum því drekka te sam-
an í þetta skipti. Ég sagöi henni
líka, að í mínu landi væri það
venja að gera aðkomufólki eitthvað
gott, en hún hefði aldrei viljað
þiggja vott eða þurrt hjá mér. Þá
brosti hún, settist hjá mér, og við
drukkum teið, en ekki voru sam-
ræðurnar .fjörugar fremur en venju
lega. Frú Smith sagöi sjaldan ann-
að en já eða nei þegar við hana
var talað.
Þegar við höfðum lokið tedrykkj
unni sat frú Smith þögul um stund
og horfði á mig með dreymandi aug
um, en síðan sagði hún: „Húsmóð-
ir góð. Þú heíur haft orö á því, að
ég væri ekki eins og aðrar stúlk-
ur, og það er víst satt. Nú ætla ég
að segja þér það, sem ég hefi aldrei
áður sagt nokkrum manni.“ Og svo
sagði hún mér sögu sína á þessa
leið:
— Ég var fædd og upp alin í sveit,
því að foreldrar m'ínir voru bænda-
fólk. Við áttum lítið en snoturt bú;
ég var einkabarn og mér leið mjög
vel á uppvaxtarárunum. Foreldr-
ar mínir veittu mér allt til gagns
og gleði, er þau gátu, og voru mér
elskuleg og góð. Ég minnist margra
góðra og skemmtilegra stunda frá
bernsku minni. Þaö var oft glatt og
skemmtilegt á heimili okkar um
uppskerutímann, því að þá var oft
ungt fólk í vinnu hjá okkur. Þá
var mikið sungið og hlegið, og vinn
an gekk fljótt og vel. Foreldrar mín
ir höföu sparað saman nokkurt fé,
til þess að geta veitt mér meira en
barnaskólamenntun, og þegar ég
var 15 ára fór ég í heimavistar-
skóla. Á öðrum námsvetri raínum
í skólanum dó pabbi minn. Þá fór
ég heim, en vonaði þó að ég gæti
farið í skólann aftur. En mamma
var svo lasin og sorgmædd eftir
fráfall pabba, að ég gat ekki yfir-
gefið hana.
Við héldum áfram búskapnum í
rúmt ár. En margt af því, sem
þurfti að vinna, gátum við ekki
sjálfar, og því urðum við að kaupa
hjálp. Það varð okkur of dýrt; við
fórum að safna skuldum og seid-
um ýmsa muni, sem við gátum án
verið. Okkur varð það brátt ljóst,
að við gátum ekki haldið búrekstr-
inum áfram. Mamma átti eina
systur, sem var ekkja eins og hún.
Þessi móðursystir mín skrifaði
mömmu og bað hana að koma og
búa með sér, því að hún sagðist
oft vera lasin og ekki treysta sér
til að vera ein. Um svipað leyti
bauðst mér vinna á stóru mjólk-
urbúi í þorpi þar skammt frá. Við
áfréðum þá að selja búið, geröum
það, borguðum skuldir okkar, og
mamma fór til systur sinnar en ég
til vinnu á mjólkurbúinu. Þar
hafði ég fæði og húsnæði, ásamt
öðru starfsfólkik. Mér féll vinnan
vel, samstarfsfólkið var mér gott
og aðbúnaður góður.
Við stúlkurnar vorum látnar
afgreiða í sölubúð mjólkurbúsins
til skiptis, og fleiri saman þegar
mikið var að gera, sem var mjög
oft, því að daglega kom margt af
skipum til kauptúnsins, og áhafn-
ir þeirra keyptu mjólk og mjólkur-
afurðir hjá okkur. Dag nokkuryi,
þegar ég var við afgreiðslu, tók
ég eftir því, að sami maðurinn
var búinn að koma nokkuð oft inn
í búöina, og það atvikaðist ein-
hvernveginn svo, að alltaf lenti á
mér að afgreiða hann. Þegar ég
afgreiddi hann síðast þennan dag,
skömmu fyrir lokunartíma, sagði
hann: „Við siglum í kvöld, en ég
kem aftur eftir 12 daga, og þá af-
greiðir þú mig.“ Það sagðist ég
ekki vita. Mér fannst hann horfa
svo einkennilega á mig, og ég fór
að hugsa um það þegar hann var
farinn. Ég heyrði á máli hans, að
hann var ekki Englendingur, en
myndarlegur var hann, hár vexti
og hæfilega þrekinn, með afar-
dökkt og mikið hár. Já, þetta var
víst nokkuð laglegur maður.
'Tíminn leið fljótt. Dökkhærði
maðurinn kom aftur. Hann sagð-
ist vera franskur og vera skipstjóri
á skipi, sem sigldi með vörur á
milli landanna. Hann sagðist koma
við á fleiri höfnum en vera hér á
12 daga fresti. Hann kom oft og
talaði mikið við mig þegar hann
gat. Hann hét Símon. Við urðum
kunningjar, en aldrei hafði ég
talað við hann nema í búðinni.
Svo var það einu sinni þegar hann
kom, að við vorum þar tvö ein. Þá
sagði hann mér, að hann hefði
elskað mig frá því er hann sá mig
fyrst, og ég mætti til með að lofa
því að hitta sig. Ég lofaði engu, en
áður en hann fór sagði hann: „Þú
ert stúlkan mín. Guð hefur skapað
þig handa mér. Aðeins handa
mér.“
Eftir að Símon var farinn, fann
ég að hann sagði satt. Ég var heill-
uð af þessum manni. Næst þegar
hann kom ítrekaði hann ósk sína
um að við töluðum saman. „Aug-
un í þér eru svo lifandi," sagði
hann, „þau dansa - fyrir mig.
Komdu til mín, ég get ekki beð-
ið.“
Við Símon ákváðum að gipta
okkur eftir mánaðartíma. Ég gekk
eins og í leiðslu, og eftir að Símon
var farinn á sjóinn var ég að
hugsa um það, hvort ég myndi ekki
vakna upp frá þessu öllu einhvern
daginn og komast að raun um að
það hefði aðeins verið fallegur
draumur.
Við tókum á leigu litla en fall-
ega íbúð. Á stofunni okkar var
stór gluggi, sem vissi út að sjón-
um. Nú átti ég annríkt um tíma,
við innkaup til búsins og undir-
búning heimilisstofnunar, en ég
vildi ekki hætta vinnu í mjólkur-
búinu fyrr en ég gipti mig.
Ég fékk oft bréf frá mömmu.
Hún var þreytt, enda var hús syst-
ur hennar ekki nálægt því eins
þægilegt eins og það, sem við
bjuggum í áður, og frænka mín
var oft rúmföst, svo að heimilis-
störfin hvíldu að miklu leyti á
mömmu. Ég heimsótti þær á helg-
um, þegar ág átti frí, og gisti þá
hjá þeim til þess að vera sem
lengst hjá mömmu, ef ég gæti
hjálpað henni. Eftir rúmlega árs-
dvöl hjá systur sinni fékk mamma
slag. Hún var rænulaus þegar ég
kom til hennar, og dó eftir einn
sólarhring. Systir hennar var flutt
í sjúkrahús, og læknirinn sagði
mér að hún ætti skammt eftir ó-
lifað.
Eftir að mamma var dáin, fann
ég hvað ég átti forsjóninni mikið
að þakka, fyrir aö hafa gefið mér
Símon, sem allt vildi fyrir mig
gera. Án hans hefði ég verið ein-
mana. Nú var hans von í næstu
viku, og ég var farin að þrá að
elgnast mitt eigið heimili sem
fyrst. Ég hafði ekkert athvarf
nema mjólkurbúið, en meðan
mamma lifði fannst mér ég alltaf
koma heim þegar ég kom til
hennar.
Þegar Símon kom, sá hann að
það var venju fremur þungt yfir
mér, og þegar hann heyrði um frá-
fall mömmu, sagði hann: „Guð
skapaði þig fyrir mig, stúlkan
mín, og sendi mig til þín á rétt-
um tíma; það er að öllu leyti gott
að við höfum ákveðið að gipta
okkur svo fljótt.“ Ég sagði Sím-
oni, að ég hlakkaði mjög til að
eignast heimili og verða konan
hans. Þá fannst mér áhyggju-
svipur færast yfir andlit hans sem
snöggvast, en það hafði mér líka
stundum fundist áöur. Þegar ég
hafði orð á því við hann, sagði
hann, að barátta sjómannanna við
náttúruöflin hefði sín áhrif á svip
þeirra og útlit, en ég sagði við
hann: „Þú ert góður og fallegur,
Símon.“
Ég hætti að vinna á mjólkurbú-
inu þegar við Símon giptum okk-
ur, og nú fóru sólskinsdagar í
hönd. Mig hafði alltaf langað til
að leika á hljóðfæri. Símon keypti
handa mér píanó, og ég æfði mig
mikið, er ég var ein heima. Svo
fór ég í frönskutíma, til þess að
geta talað við fólk mannsins míns
þegar við kæmum til Frakklands,
og nú var ég líka franskur þegn.
Líka fékk ég tilsögn í matreiðslu
og handavinnu. Það var svo gam-
an að hafa tíma til alls þessa.
í hvert skipti þegar Símon kom
heim hafði hann með sér eitthvað
fallegt handa mér og í búið okkar,
sem var stöðugt að verða full-
komnara og fegurra. Úr stóra
stofuglugganum gat ég séð út á
sjóinn. Ég sá skipin koma og fara.
Þegar von var á Símoni keypti
ég alltaf eitthvað gott í matinn,
fyllti alla vasa með blómum og
fágaði allt á heimilinu. Mér þótti
þetta ákaflega skemmtilegt, og
Símon átti það vissulega skilið;
hann var svo góður.
Það var komið miðsumar. Það
hafði gert rigningu eftir mollu-
hita. Ég opnaði stóra stofuglugg-
ann minn og teigaði að mér hreina
loftið; það var sætt af ilmi trjáa
og blóma. Allt var fagurt, sem
augað leit. Ég sá lítil börn, sem
voru að leika sér úti í góða veðr-
inu. Þau voru sæl og falleg. Ég
var vissulega hamingjusöm, því að
ég var í paradís ástarinnar. „Sím-
on, ég skal vera þér góð kona,“
hvíslaði ég út i geiminn.
Þegar Símon kom heim, fórum
við venjulega eitthvað út að
skemmta okkur. Við fórum í leik-
hús eða í skemmtiferðir um ná-
grennið. Þetta var mjög ánægju-
legt, því að við vorum svo góðir
félagar.
Við höfðum verið gipt í eitt ár.
Tíminn hafði liðið svo fljótt, að
ég gat varla trúað því, en samt
var það staðreynd; við vorum
meira að segja búin að vera gipt
í rúmt ár. Þá var það einn daginn,
að ég gekk út að stóra glugganum,
eins og svo oft áður, og horfði út
á sjóinn. Á morgun átti ég von á
manninum mínum heim. „Ég skal
hafa allt skreytt og fágað, Símon
minn,“ sagði ég við sjálfa mig. Ég
settist við gluggann. Mér fannst
eins og Símon vær'i þarna hjá mér,
og mér heyrðist hann hvísla nafn
mitt í kvöldkyrrðinni. „Hann er
að hugsa heim; ég skal taka vel á
móti honum á morgun," sagði ég
við sjálfa mig.
Næsti dagur rann upp. Allt var
fágaö og prýtt á heimilinu okkar.
Steikin snarkaði í ofninum og
ilminn af góðmetinu lagði um
húsið. Nú var kominn sá tími, þeg-
ar von var á Símoni. Ég stóð við
Framh. á bls. 27.
r-------------------- \
EFTIR ANTONÍU
________________;_____J