Tíminn - 24.12.1951, Blaðsíða 22

22
JÓLABLAÐ TÍMANS 1951
í næstu rennu. Allar fallhlífarnar
opnuðust.
Geysir rennir sér aftur niöur aö
jöklinum og aftur eru hvítar fall-
hlífar svífandi í loftinu og kassar
í snjónum. Sagan endurtekur sig.
Allt er i bezta lagi.
Snjórinn kom upp úr brautinni.
En svo kom óhappiö skyndilega
fyrir, öllum á óvart og gerði ekki
boð á undan sér.
Það síðasta af fallhlífavörunum
beið í rennunni, nokkrir trékass-
ar með dýrmætum mælitækjum.
Geysir kom niður undir jökulinn.
Við fórum lágt. Þarna þutu út-
varpsstengurnar framhjá, topp-
tjöldin. Maður með trefil að veifa.
Skriðbílar, kassar og tjöld. Axel
stóð í dyrunum. — Látið fara! Kass
arnir renna úr rennunni með
skruðningi. Fallhlífar cpnuðust allt
um kring. En — Geysir fór ekki
upp aftur, heldur skreið áfram nið-
ur á við.
Flugvélin iék öll á reiðiskjálfi.
Vængirnir titruðu og mótorarnir
léku eins og strá í vindi, snjór-
inn rauk inn um dyrnar upp
úr kkjölfarinu. Jökullinn var
eins og flugbraut í lendingu.
Menn litu skyndilega hver á
annan, en enginn sagði neitt. Hvað
var um að vera? Var þetta okkar
síðasta, eða mundi nauðlendingin
takast vel? Allir treystu á mann-
inn við stýrið, en vélin hlaut að
brotna, þvi hreyflarnir koma fyrst
niður. Þeir ná niður fyrir bol vel-
arinnar. Það var raunar engin von
um langa övöl á Grænlandsjökli.
Mjóit á milli, en mikil breyting.
En þetta skipti engum togum.
Eítir skyndilegan hnykk lét vélin
aftur að stjórn og fór nú upp á við.
Flugið hélt áfram að hækka. Sig-
urbros færðist af einu andlitinu á
annað, innan um benzínbrúsana í
farþegarúminu, og Kristinn leit
sigri hrósandi aftur í og myndaði
sigurmerki með hendinni.
Hváð hafði komiö fyrir? Það
mátti engu muna, að vélin færi í
jökulinn. Við athugun kom í ljós,
að einn kassanna hafði ekki verið
af tilskilinni þyngd og ekki fallið
rétt niður, heldur dregizt aftur með
Vin.sæLasti
svaLadrykkur
veraLdarirmar
og
hressandi
Drekkið
Coca-Cola
ís-kalt
flugvélinni og lent á stýri hennar.
Við það kom hinn mikli hnykkur
á vélina og stýrið lét ekki að stjórn.
— Mér varð ekki um sel, var það
eina, sem Kristinn flugmaður sagði,
en svitadropar lágu á enni hans.
Fylgdust meö því sem gerðist.
En heppnin var með, og eftir
nokkurt reynsluflug í góðri hæð
var séð, að vélin lét að stjórn, þrátt
fyrir áfallið og það, að stýrið hafði
talsvert dalast við höggíð, sem á
það kom. Frakkarnir vottuðu íögn-
uð sinn um útvarpið og sögðu, að
þeim hefði ekki litist á blikuna,
er vélin var að steypast í jökulinn.
Einhver þeirra var lagður af stað
eftir sjúkrakassa og annar sagðist
hafa ætlað að búa betur um svefn-
poka í fletinu sínu.
Nú var lagt niður með síðasta
hluta farmsins, benzínbrúsana, sem
kastað var fallhlífalaust. Allt gekk
að óskum. Geysir var aftur kom-
inn í góða hæð og sneri heirn á
leið, eftir kveðjuhring yfir „Camp
Central“, þar sem Frakkarnir, vin-
ir og félagar, sem við höfðum eign-
ast með einkennilegum hætti í jök-
ulfluginu, kvöddu okkur, með tár-
in í augunum. Við þurftum nú ekki
á útvarpi þeirra að halda.
Það var eins og Geysir væri létt-
ari á sér á heimleiðinni, sem hann
líka var. Það var flogið heldur lágt
yfir jökulbreiðuna. Jökulsprungur,
bláir pollar og snjóskaflar með
hvítum og nýjum snjó, þutu fram-
hjá í hendingskasti. Það var byrj-
að að bregða birtu inni á jöklinum
að baki okkar.
Skruðningur af brotnandi skrið-
jökli.
Flugið var hækkað til að komast
yfir háfjöllin við jökulröndina. Það
er ekki víst að við höfum farið út
af meginlandi Grænlands mUli
sömu tindanna, er við komum hjá,
en líkir voru þeir þeim, er við þá
höfðum kynnzt. Það var að byrja
að rökkva í Kangerdlugssunq firð-
inum. Það rauk hvítur úði upp af
brotum skriðjökulsins og við hefð-
um sjálfsagt heyrt skruðninginn,
ef vélin hefði ekki haft svo hátt í
þröngum firðinum milli hinna risa-
vöxnu grænlenzku fjalla. Fjörður-
inn var fullur af ís sem fyrr og
hrönglið barst út á víðáttu úthafs-
ins og dreifðist eftir því sem fjær
dró ströndinni.