Tíminn - 24.12.1957, Blaðsíða 23

★ JÓLABLAÐ TÍMANS 1957 +
23
í leðurhylki. Gunnar horfði aðdá-
unaraugum á gripinn. En hvað var
gaman að fá svona snotra og
skemmtilega gjöf. Hann vissi líka,
að þessi gerð var afar sjaldgæf og
dýr. Nú gæti hann farið að safna
vopnum, eins og hr. Borch.
Hr. Borch, hann haföi alveg verið
búinn að gleyma honum. Hann leit
á úrið sitt. Hann var að verða of
seinn. Það hafði svei mér verið gott
að hann mundi allt í einu eftir því
að hann átti að „spjalla“ við kenn-
arann.
Nokkrum mínútum síðar barði
hann að dyrum hjá hr. Borch. Til
alirar hamingju var það kennarinn
sjálfur, sem lauk upp.
—Hvað villt þú? Æ, já, það.var
líka rétt, gjörðu svo vel að koma
inn.
Hr. Borch brosti vingjarnlega til
hans. Hann er að komast í jólaskap
hugsaði Gunnar.
— Það var nú vitleysa, þetta með
aukavinnuna, ég meinti þaö auðvit-
að ekki. En mig langar til að vita,
hvers vegna þú varst svona utan
við þig' í tímanum. Ég hrópaði að
minnsta kosti þrisvar og þú heyrðir
ekkert.
— Tja, sagði Gunnar. — Það var
ekki svo merkilegt. Ég sat bara og
horfði á snjóinn — nú og þá fór
ég að hugsa um þau heima — og
hugsa um, hvernig jólin yrðu . . .
— Hlakkar þú mikið til?
— Já, það geri ég sannarlega.
Hr. Borch horfði alvörugefinn
fram fyrif sig. — Já, ætli ég skilji
þig ekki, drengur minn. Ég man
vel, að ég hef sjálfur hlakkað til
jólanna og þráð að kornast heim,
þegar ég var drengur. Jólin eru
yndisleg hátíð. Allir eru svo góðir
og keppast við að gleöja hverja
aðra. Allt hið bezta og fegursta
kemur fram í hverri manneskju. Já,
já, Gunnar minn, ég vona, að þú
fáir allar jólaóskirnar þínar upp-
fylltar. Gleðileg jól, drengur minn.
Gunnar greip í framrétta hönd
hans og þrýsti hana fast. — Þökk
fyrir, gleðileg jól, sagði hann.
Allt í einu fann hann, að honum
féll miklu betur við hr. Borch en
áður, þótti jafnvel dálítið vænt um
hann, svei mér þá. Hr. Borch var
ekki úr steini. Nei, aldeilis ekki. En
sú reginfirra.
Gunnar nam staðar við dyrnar
að herbergi Herberts. Hann heyrði
glaðar og háværar raddir að inn-
an, þar var líf og fjör og gleði. Hann
langaði til að slást í hópinn.
Það var varla, að hann kæmist
þar fyrir. Herbergið var yfirfullt.
Nær allur bekkurinn var kominn
saman þarna. Hebert var í óða önn
að vefja utan um sleikibrjóstsykur-
inn, sem hr. Borch átti að fá. —
Hananú, 17. blaðinu var vafið utan
um gjöfina með hátíðlegum tilburð-
um. Litli sleikibrjóstsykurjnn var
orðinn á stærð við meðalstórt reifa-
barn. Síðan var skrifaö utan á
böggulinn og bundið um hann
seglgarn. Drengirnir hrópuðu af
fögnuði, er Herbert lyfti bögglin-
um upp.
— Húrra, húrra, húrra, húrra.
— Sko, sagði Herbert, — þá er
það í lagi. Ó, hvað hr. Borch verður
glaður á morgun, þegar hann sér
þessa myndarlegu gjöf. Húrra.
Gunnar fylgdist þögull og al-
varlegur með aðförunum. Minnstu
munaði, að hann þrifi böggulinn og
kastaði honum inn í arininn. En
hann stillti sig. Rétta augnablikið
var ekki komið.
Síðasta kennslustund hr. Borchs
daginn eftir varö með nokkuð öðr-
um hætti en drengirnir höfðu búizt
við. Herbert hafði sett böggulinn
á kennarapúltið. Drengirnir biðu í
ofvæni. Eítir augnablik kæmi hr.
- GETRAUNIR-
Hve margir eru rammarnir?
HvaS er hesiurir.n mörg kí!ó?
Borch inn. Sennilega myndi hann
strax taka utan af honum. Fagnað-
arlætin í bekknum myndu aukast
við hvert blað, sem hann tæki utan
af bögglinum. Og svo . . . Sumir
vonuðu, að hr. Borch mundi hafa
gaman af spauginu, en langflestir
voru viðbúnir að hann yröi ösku-
vondur, því að þetta var nú gert
til að gera grín að honum. Nokkrir
drengjanna voru svona hálft í
hvoru farnir að iörast þess, að hafa
samþykkt hugmynd Herberts. En
nú var það of seint. Þeir uröu að
bíða að sjá, hverju fram yndi.
Hr. Borch kom inn. Hann virtist
ekki sjá böggulinn. Hann nam stað-
ar og sneri baki í kennaraborðið
og byrjaði þegar að tala við dreng-
ina.
— Þið báðuð mig um sögu í gær.
Ef þið nennið að hlusta á mig, skal
ég segja ykkur stutta sögu frá því,
er ég var sjálfur drengur, ég skal
segja ykkur frá dálitlu sem kom
fyrir mig, þegar ég var á ykkar
aldri. Mér tíatt það í hug í gær,
þegar Gunnar var í heimsókn hjá
mér og trúði mér fyrir því, hversu
mjög hann hlakkaði til að komast
heim um jólin. Ég ætla að segja
ykkur fi'á jólum, sem ég átti fyrir
um þaö bil tuttugu og fjórum árum.
Og svo fór hr. Borch að segja
frá. Rödd hans breyttist, og ef til
vill var það vegna þess, að dreng-
irnir hrifust gersamlega. Þeir fundu
líka, að allt sem hann sagði var
sannleikur. Alvörugefnir á svip
hlustuðu þeir þöglir á kennarann.
Þeir þjáðust með litla drengnum,
sem þráði svo ákaft að komast heim
um jólin, en komst samt ekki.
Þegar hr. Borch lauk við frásögn
sína glitruðu tár í augum margra
drengjanna. Þeir reyndu að harka
af sér. Það var ekki beint karl-
mannlegt að skæla, þegar maður
var orðinn 13 ára.
Á meðan þeir hlýddu á kennar-
ann höfðu þeir alveg gleymt jóla-
gjöfinni. En skyndilega mundu þeir
eftir bögglinum — og iðruðust nú
allir af hjárta.
— Ég sá, begar ég kom inn í stof-
una, að þið hafið keypt handa mér
■jólagjöf. Rektor hefur líklega sagt
ykkur, að þetta er síðasti veturinn
sem ég kenni ykkur og þið hafið
ætlað að gleðja mig af því tilefhi.
Já, jólin eru fögur hátíð, þá langar
ckkur öll að hjálpa og gleðja aðra.
Þakka ykkur innilega fyrir, dreng-
ir mínir.
í bekknum ríkti dauðaþögn.
Drengirnir voru fullir örvænting-
ar. Sumum kom í hug að stökkva
upp að púltinu, þrífa böggulinn og
hlaupa út með hann. En enginn
lireyfði sig. Aðeins aö eitthvað
gerðist, eitthvaö, sama hvað það
væri, ef hr. Borch vildi nú bíða með
að taka utan af gjöfinni núna. Þá
gæti einn drengjanna farið á eftir
honum og sagt að þeir hefði því
miður látið hann fá skakkan bögg-
ul, og þeir kæmu með hinn rétta
til hans eftir örstutta stund.
Að lokum var þögnin rofin. —
Viljið þér ekki taka utan af honum
strax?
Drengirnir sátu eins og stein-
gerfingar. Þsir hefðu getaö drepið
Gunnar, — þessi bölvaður bjálfi.
Hr. Borch vafði utari af gjöfinni.
Nokkrum mínútum síðar svipti
hann síðasta blaðinu af og í ljós
kom — hnífurinn hans Gunnars!
Drengirnir vörpuðu öndinni létt-
ar. Tími kraftaverkanna var þá ekkj
liðinh. Hr. Borch var mjög hrærð-
■ ur.
— Þetta var fallega gert af ykur,
drengir. Ég er ykkur mjög þakk-
látur. Hnífurinn mun sannarlega
skreyta safnið mitt. Kærar þakkir
og gleöileg jól, drengir mínir.
Jafnskjótt og drengirnir voru
Vitinn
á Straumnesi
Framhald af síðu 20.
eldhúsið. En fyrst varð að taka upp
bátinn og ganga frá ýmsu, en soltn
ir menn eru nú ekki lengi aö svo-
leiðis smámunum og innan skamms
átu sælir menn hafragraut og rúg-
brauð hjá Sigmundi kokki. Já og
meira aö segja egg eins og hver
vildi, því það var 17. júní. Skipið
var nú komið á fulla ferð aftur.
orðnir einir, þyrptust þeir í kring-
um Gunnar, sem útskýrði málið
fúslega fyrir þeim. Hann játaði, að
hafa læðzt í nótt og hnuplað böggl-
inum, og skipt um innihald.
— En sleikibrjóstsykurinn, sagði
hann að lokum, — já, þið verðið
að afsaka, ég sko, já, hann er ég
búinn að éta.
— Húrra, Gunnar!
— Þú ert snillingur, Gunnar!
— Gunnar lengi lifi!
Ærandi húrrahróp hljómuðu um
stofuna, til virðingar honum, sem
hafði bjargað heiðri bekkjarins.
(J. K. þýddi úr dönsku).
Guðjón I. vélstjóri, sagði, að við
hefðum verið fljótið í landi. Ekki
veit- ég um það, en klukkan var
farin að ganga tíu. Guðjón vél-
stjóri á „Hermóði“ er aldursforset-
inn um borð. Og reyndar tvöfaldur
aldursforseti, því bæði er hann
elztur af skipshöfninni og svo hef-
ir hann veriö lengst al-lra í vita-
flutningum. Hann sótti Gamla-
„I-Iermóð“* þegar hann var keyptur
til landsins og var þar vélstjórd alla
tið, unz honum var lagt og núver-
andi „Hermódur“ var byggður.
Við, sem áttum kojuna, flýttum
okkur að borða, því nú var um að
gera aö láta þreytuna líða úr synd-
ugum skrokknum.
Næsta uppskipunar„höfn“ var
Galtarviti. Þar býr Óskar Aðal-
steinn skáld, vitavörður og veður-
athugunarmaöur. Skáldið hafði nú
veriö svo veraldlegt, að panta 40
olíutunnur ásamt fleiru, sem velta
þurfti upp klappirnar við Galtar-
vita.
— Lifið er krossgáta, sagði skáld
ið, þegar v-ið báðum það að halda
i bátinn. Ég hefi verið i Danmörku
. ... og við byrjuðum að endastinga
olíutunnunum upp fjöruna, en
skáldið hélt við bátinn á meðan og
sagði okkur skemmtilegar sögur
frá veru sinni i Danmörku.
Jónas Guðmundsson.