Tíminn - 24.12.1957, Blaðsíða 36

36
★ JÓLABLAÐ' TÍMANB 1957 ★
*# «# ^ '&jff
VÖTTUR
eítir Aðalbjörn Úlfarsson frd Vattarnesi
Fornar sögur frd því segja
að fyrstur hafi reist sér bú
Yöttur karl á Vattarnesi
og vann þar að með tryggð og trú.
Byggð hann reisti bjó með sóma
bcerinn stóð við rætur fjalls,
rausn var líka á reyndum bónda,
ráðin hafði hann til alls.
Búslóð átti bóndinn stóra
bceði knár til sjós og lands
fram við haf ið vildi hann vera,
var og góður bátur hans.
Skemmtun var það mannsins mesta,
að mega róa um víðan sjó.
Þá var engin þröng á miðmn,
þar var hann í kyrrð og ró.
Vöttur átti vini marga,
vil ég nefna Skrúðsbóndann.
I Skrúðum bjó hann skörulega,
skrautlegur var allúr hann.
Þar átti hann sjálegt setur
sem var prýtt ,á alla lund.
Þangað bauð hann vini Vetti,
voru þeir kátir hverja stund.
Drukku þeir fast, en dólgur sveri
draugabrögðin notar þar.
Leiðir hann Vött í Ijósa sali,
þar lagleg hvíla búin var.
En þegar Vöttur þurfti að sofa,
þá kom hann ei blundi á brá.
Ægilegt sverð er upp hann Utur,
yfir honum hangir þá.
Skrúðsbóndinn fljótt blundi bregður
býður Vetti góðan dag,
síða-n hvernig sofið hafi,
segðu mér allt um þinn hag.
Vöttur segir vini shvum
vandrceðin er ekkert bidl.
„Ekki skal þig elsku vinur
oftar hrceða dordingull.“
Seinna Vöttur vini sínum
ve.izlu hélt með bros um fés.
Skrúðsbóndinn kom á skipwn fínum,
skriðu þau drjúgt í Vattarnes.
Vöttu-r kom með klukku eina
Klukkusker fékk nafn sitt þá.
Henni þar til heilla bónda,
hringir hann svo heyra má.
A Kolfreyjustað bjó kerling mikil
Kolfreyja hún nafnið bar,
mikil var hún vina- Vattar,
veizlur þó hún héldi ei þar.
Mikil var hún fynrferðar,
fingrasver og öll svo stór.
Hjá henni var Vöttur vinur,
vceskill einn og sýndist mjór.
Einu sinni er hann réri
út á sjó, en tólf voru á.
Gerir á þá voða veður,
vildi karlinn landi ná.
Veðurharkan var svo mikil
að runnið gátu þeir ei hót.
Það var líka alveg eins og
að þeir væru að berja grjót.
Ut á haf þeir augum líta
áfram sjá þeir bruna um mar,
skip er áfram skríður drjúgum,
skal vel mannað fa-rið það.
Kolfreyja er kerling þetta,
að koma úr róðri og að þeim fer.
„Róið“, sagði hún, „róið karlar
róið í kjolfarið hjá mér“.
Ein á báti er hún þarna,
ekki ?nunaði hana- neitt
þehn að hjálpa úr þessum vanda,
þó var hún samt orðin sveitt.
Þetta vildi Vöttur launa
vinu sinni og sendi því
þrjátíu álna þykktar vaðmál,
það á að fara vettlinga í.
Kolfreyja sendi kveðju Vetti
„Kort er efnið vinur minn.
Það vantar í þimlana alla
því ég set tvo á vettlinginn.“
Brá hann við sá bóndi snari,
bcetir fimmtán áhvum við.
Þá er hún Uka ánægð orðin,
er þá laúnað hennar lið.