Tíminn - 24.12.1957, Blaðsíða 35

★ JÓLABLAÐ TÍMANS 1957 ★
35
Sagan um Ástríði
(Framh. af bls. 16.)
„Það er nú varla hgpttulegt",
sagöi drottningin og fór þangaö
upp til að sjá börnin.
„Ég vildi líka eiga átta börn“,
sagði hún.
Veturinn 1934—35 var erfiður í
Belgíu, atvinnuleysi og skortur
fyrir margra dyrum. Drottningin
vann að því ótrauö og óþreytandi
að draga úr neyðinni og hjálpa
fólkinu þar til fram úr sæi. Hún
hófst handa með víðtæka fjársöfn-
un og varð fyrst allra til að gefa
stóra upphæö. Hún skipulagöi
nefndir og hjálparsveitir um allt
land, og vann aö því með áskorun-
um og eigin fordæmi að fá konur
til að sauma og breyta fatnaði,
sem hafoi verið gefinn og vinna
við úthlutunina. í höll hennar var
stundum varla hægt að þverfóta
fyrir gjafabögglum, stærri og
smærri kössum með fötum, rúm-
fatnaði og matvælum. Aldrei hafði
belgíska þjóðin kynnzt hjálpar-
starfi í svo stóru broti og svo mik-
illl hluttekningu með þeim, sem
bágt áttu.
í öllu starfi sínu og lífsháttum
varð Ástríður drottning þjóð sinni
innilega nátengd, hún gekk með-
al fólksins um götur borgarinnar
þar sem hún bjó, ók barnavagni
um göturnar, verzlaði i búðunum,
hafði yfirumsjón með heimiii sínu
framan af árum, unz tímafrekar,
opinberar skyldur gerðu henni það
ókleift, þær urðu oftast að ganga
fyrir öðru, eftir að hún varð drottn
ing.
Síðasta sumarið, sem Ástríður
lifði var vioburðaríkt. Hún sat brúð
kaup frænku sinnar, Ingiríðar, er
giftist krónprinsi Dana, og á eftir
átti hún skemmtilega dvöl hjá for-
eldrum og vinum' í Svíþjóð. í
Brussel var mikið um að vera í sam
bandi við heimssýninguna þar,
þangað kom margt tiginna gesta
og var mikið um stórkostleg há-
tíðahöld, þg,r sem konungshjónin
stóðu fremst í flokki.
Seint um sumarið ætluðu þau að
taka sér dálitla hvíld, búa um
hríð í einni af höllum sínum, á
kyrrlátum og fögrum stað, og fara
þaðan í smáferðalög sér til hress-
ingar. Þau voru nýlögð af stað í
ferð um Alpafjöllin, þegar slysið
vildi til, það var að morgni þ. 29.
ágúst. Konungurinn sat sjálfur við
stýrið, en bílstjóri hans í aftursæti.
Drottningin sat viö hlið konungs-
ins og var með landabréf útbreitt
í kjöltu sér, svo er sagt, að hún
hafi spurt mann sinn einhvers við-
víkjandi kortinu og hann litið sem
snöggvast á það, við það missti
hann vald yfir bílnum, sem rakst
á fullri ferð á tré og brunaði svo
áfram niður í stórt stöðuvatn,
Fjögraskógavatnið (Vierwaldstátter
vatn). Konungshjónin slöngvuðust
út úr bílnum við áreksturinn, kon-
ungurinn særðist, en þó ekki hættu
lega, en drottningin fékk banvænt
höfuðhögg. Hún lézt nær sam-
stundis og tók andvörpin í faðmi
manns síns, sem hrópaði nafn henn
ar í örvæntingu.
Næturlest flutti hina látnu
drottningu til höfuðborgarinnar.
Farþegarnir voru ekki aðrir en
konungurinn, förunej'ti hans úr
ferð þeirra konungshjónanna og
forsætisráðherra Belgíu, sem hafði
farið til fundar við hann og fylgdi
honum í þessa sorglegu heimför.
„Við vorum svo hamingjusöm,
við vorum svo hamingjusöm",
stundi konungurinn upp, hvað eft-
ir annað, þegar ráðherrar hans
gengu íyrir hann til þess að votta
honum samhryggð sína.
Við dauða Ástríðar drottningar
varð þjóðarsorg í báðum löndum
hennar, Svíþjóð og Belgíu. Öll
belgíska þjóðin fann til þess hve
mikið hún hafði misst við fráfall
sinnar ungu drottningar, sem hafði
svo óvenju mikla mannúð og mann
dóm til að bera, og hafði svo sam-
einandi áhrif á þjóðlifið, og hversu
mikið hafði ekki konungurinn
misst, sem nú var sleginn svo sárri
sorg og sjálfsásökunum, að hann
mundi vart verða samur eftir, og
hve mikið, óendanlega mikið höfðu
ekki litlu börnin hennar misst.
Ástríður drottning hvíldi á heið-
urspalli í nokkra daga og þegnar
hennar fengu að sjá hana og votta
henni látinni lotningu sína og kær-
leiksþel. Á hverju kvöldi var sorg-
arhringing í hálfa klukkustund og
svartir fánar blöktu þvínær frá
hverju húsi. Á sjötta degi frá
dauða sínum var drottningin jarð-
sungin. Konungurinn gekk einn
fast á eftir kistu hennar, hálfan
kílómetra gekk hann þannig, ná-
fölur og sem stirðnaður af sorg
með sáraumbúðir á höfði og hönd
í fatla.
Þegar foreldrar Ástríðar héldu
heimleiðis frá jarðarför hennar
fluttu þau belgísku þjóðinni þökk,
lokaorðin voru á þessa leið: „....
Hin látna drottning yðar úr Norðri
elskaði Belgíu. Ást þjóðarinnar
fann bergmál í hennar unga,
varma hjarta. Sorg vor er sam-
eiginleg, en langtum stærri en vor
eigin sorg er vor djúpa samúð
með hinum unga konungi og litlu
börnunum hans, og þakklæti vort
til hans fyrir allt það, er hann var
okkar ástkæra barni og fyrir þá
miklu hamingju, er hann veitti
henni í lífinu.“
Hér lýkur sögunni um Ástríði
Karlsdóttur, Snæprinsessuna frá
Norðri, sem átti svo fagra en.
stutta ævibraut með ástvinum sín-
um og þjóðinni, sem hefir tignað
hana lífs og liðna, mun aldrei
gleyma henni né þola að henni sé
gleymt.
Nú situr sonur hennar á konungs
stóli í Belgíu, samkvæmt vilja
þjóðarinnar, sem almennt trúir
því, að ef Ástríði hefði auðnazt
að lifa fram á þennan dag, hefði
Leópold III. enn verið óskmögur
þjóðar sinnar og Ástríður heilla-
stjarna hans.
Sskar öilum lesendum sínum
gieðilegra jóla