Tíminn - 24.12.1957, Blaðsíða 29

k JDLAÐLAÐ TÍMANS 1957 ★
29
Hólar í
Hjaltadal
Framhald af ðls. 27.
brennivín fyrir Áfengisverzlun rik-
isins i Reykjavík, en nú þurrkar
þú sigrœna og ilmandi töðu. Þú ert
sannarlega öfundsverður". Ég vildi
gjarnan rabba ofurlítið við Jón, en
vil ekki tefja hann frá verkinu, og
höldum við því til baka. Við dvelj-
um litla stund hjá Pétri bónda í
Miðhúsum, þeim bráðgáfaða og
skemmtilega manni, sem sameinar
það að vera búmaður góður og
bókamaður mikill. En ekki megum
við tefja hann lengi, svo að við
höldum af stað og staðnæmumst
ekki fyrr en komið er að Varmahlíð
í Skagafirði. Þar býr einn af skóla-
félögum okkar, Gunnar Valdimars-
son, á nýbýli, er heitir að Víðimel,
byggt í Víðimýrarlandi. Hér stað-
næmumst viö litla stund og þiggj-
um kaffi. Enn er dagur ekki að
kvöldi kominn, svo að ég hugleiði
það, hvernig verja skuli þeim
stundum, sem eftir eru. Hér er úr
vöndu að ráða, því að ég á marga
vini og góðkunningja í Skagafirði.
Ég hefi lika ferðazt þar meira eða
minna um alla hreppa sýslunnar,
nema einn. Ég hefi aldrei farið
neitt um Lýtingsstaðahrepp, sem
í daglegu tali nefnist Tungusveit.
Nú flaug mér nýtt i hug. Væri ekki
rétt að bregða sér suður í Tungu-
sveit og kanna þar nýjar slóðir,
enda þótt ég þekki þar engan
mann? Ég ber þetta undir ferðafé-
laga minn og er tillagan þegar
samþykkt með tveim atkvæðum
gegn engu. — Jeppinn þýtur suð-
ur veginn og brátt opnast nýtt út-
sýni og óþekkt umhverfi. Hér sé
ég þegar, aö Tungusveitin er ger-
ólík því, sem ég hafði gert mér
hugmynd um fyrirfram. Það er
hrein og bein opinberun fyrir mig
að koma hér, því að svo þéttbýl er
sveitin og gróðursæl. Hér er og
mikil ræktun, glæsilegar bygging-
ar og reykur og gufa úr jörðu sann-
ar, að þarna eru víða auðæfi mik-
il fyrir hendi, sem þegar er fariö
að nota aö einhverju leyti. Þarna
förum viö gegnum dálítið sveita-
þorp, sem ég veit því miður ekki
hvað heitir, þvi að hér er enginn
til að leiðbeina. Lengra er haldið,
og nú sjáum við kirkju á hægri
hönd. Ég veit að þetta er Mælifell.
Ég ek þangað heim til að leita upp-
lýsinga um nöfn á bæjum og
helztu örnefnum. Við hittum að
tfljclkurkú ')lóa\nanna
Flóabúið býður yður til viðbót-
ar sex nýjar OSTATEGUNDIR
Kaupmaður yðar eða kaupfélag getur nú
afgreitt til yðar:
Flóa Smurost 45%
Flóa Smurost (sterkan)
Flóa Grænan Aípaost
Flóa Smurost með hangikjöti
Flóa Rækjuost
Flóa Tómatost
Enníremur er undirbúningur hafinn að
framleiðslu neðangreindra tegunda:
Flóa Sveppaostur
Flóa Skinkuostur
Flóa Kjarnostur
Kjörorð okkar er:
Fullkomin framleiðsla —
Fullkomin þjónusta
hlíð, síöan austur yfir Hólminn,
norður Blönduhlíð og Viðvíkur-
sveit og staðnæmdust ekki fyrr en
í Brímnesi. Þar býr Gunnlaugur
Björnsson, sem hefir verið lengur
kennari við Hólaskóla en nokkur
annar, að undanskildum Jósef
Björnssyni, sem stofnaði skólann.
Gunnlaugur og fólk hans er að búa
sig á hátíðina. Hann verður að
sjálfsögðu heiðursgestur þar þenn-
an dag, bæði vegna þess, aö hann
hefir kennt svo lengi við skólann,
svo og vegna þess, aö hann er höf-
undur bókarinnar Hólastaður, sem
er að koma út um þessar mundir,
enda koma fyrstu eintökin einmitt
að Hólum þennan eftirminnilega
dag.
Fólkið á Brimnesi tekur sér far
með jeppa „heim að Hólum“. En
með því að þar er fullsetið, tekur
Gunnlaugur sér far hjá mér, og
þótti mér vænt um að fá tækifæri
til að aka mínum gamla og góða
kennara heim á staðinn.
Um sjálfa Hóla-hátíðina get ég
verið fáorður, því að um hana hafa
blöðin getið að nokkru, en þó ekki
svo vel sem verða mætti. Þyrft-i
raunar þar um að bæta, þótt ég
telji mig þess ekki umkominn. En
í fáum orðum má segja, að hún fór
fram með miklum myndarbrag og
verður mér sá dagur alveg ógleym-
anlegur. Á sunnudagskvöld, að af-
lokinni hátíðinni, lagði ég af stað
heimleiðis, og var kominn hingað
til Reykjavíkur kl. 8 á mánudags-
morgun.
ar svo góða íslenzku, að ég hefi
jafnan hugsað, þegar ,ég hefi verið
að lesa greinar hans, aö hann ætti
bezt heima sem prófessor í islenzku
við Háskólann. Ég meina ekki að
hann ætti að fást við málfræði-
stagl eða kenna dauð formsatriði,
heldur ætti hann að kenna móður-
málið, eins og það er og getur ver-
ið hreinast og tærast á vörum al-
þýðunnar. Vegurinn suður að
Sveinsstöðum er góður, og eftir 20
mínútur erum við komnir alla leið
heim í hlað. En nú vill svo illa til
að Björn er ekki heima. Hann er
að þræla í steypuvinnu einhvers
staðar fjarri heimili sínu, svo að
við finnum hann ekki. Við bíðum
þó eftir honum í klukkustund og
ræðum við Sigurð bróður hans, sem
er greindur maður og athugull.
Þegar klukkan er farin að ganga
11 um kvöldið, höldum við til baka
og gistum að Mælifelli um nótt-
ina. Þar áttum við góða nótt og
hvildum okkur vel. — Presturinn
á Mælifelli, séra Bjartmar Krist-
jánsson, er hæglátur maður og
yfirlætislaus. Hins vegar kemur í
ljós við nánari kynni, að maðurinn
er bæði fróður og vitur og verður
því skemmtilegxi sem lengur er viö
hann rætt. Við félagar ræddum
við þau hjón til klukkan 1 um nótt-
ina og höfðum af því bæði gagn
og gaman.
Næsta morgun, sem var sunnu-
dagurinn 14. júlí, fórum við frá
Mælifelli um tíuleytið og' héldum
sem leiö liggur norður að Varma-
OSTAR
máli sjálfa prestsfrúna, Hrefnu
Magnúsdóttur, sem leysir greiðlega
úr spurningum okkar og fræðir
okkur um það er við viljum gjarn-
an fræðast um. Ég spyr um bæinn
Sveinsstaði, og bendir frúin mér á
hann lengst fram í dal. Þangaö
hefi ég hugsað mér að fara, því að
þar býr nefnilega maður einn,
Björn Egilsson að nafni, sem skrif-